روزگار مردم کرمانشاه پس از زلزله به روایت تصویر

هادی مختاریان، عکاس این مجموعه که دانش‌آموخته رشته عکاسی در دانشگاه هنر و معماری تهران است و از سال ۱۳۷۸ با عنوان عکاس با مطبوعات داخل ایران همکاری می‌کند، این ‌روزها در کرمانشاه به سر می‌برد و این عکس‌ها و توضیحات را از حال و هوای این روزهای کرمانشاه پس از زلزله در اختیار دویچه‌وله قرار داده است.

صبح زود از کرمانشاه به سمت قصرشیرین حرکت کردم با ذهنی آشفته از زلزله بم گرفته تا هشت سال جنگ و آوارگی این مردم و دیار.

سال‌ها پیش پس از زلزله بم وقتی به آن شهر رفتم، این گونه آشفته نبودم چون نمی‌دانستم چه چیزی در انتظارم است اما این‌بار برعکس بود.

قبل از طلوع رسیدم به سرپل ذهاب، شهری محروم، شهری فروریخته که این بار دوم است خانه‌هایشان برسرشان آوار می‌شود.

زیاد در شهر نماندم و به سمت دشت ذهاب حرکت کردم که اکثر روستاهای آسیب‌دیده در این منطقه وجود دارد.

مثل همیشه بی‌نظمی و ناکارآمدی بیداد می‌کند. درد زلزله، مرگ و آوار یک طرف، هرج و مرج و بی‌نظمی هم یک طرف دیگر.

کمک‌های مردم فراوان به سمت منطقه می‌آید اما متاسفانه فقط روستاهای کنار جاده این کمک‌ها را دریافت می‌کنند چون خیلی از مردم راه را بلد نیستند.

صدها روستا است که پس از چند روز هنوز کسی به آنجا نرفته است.

خیلی‌ها اینجا می‌گویند، زلزله خواست خدا بود اما مدیریت، نظم و کمک هم تنها باید با خواست خدا انجام بگیرد؟

آنچه من دیدم این بود که ۹۰ درصد کمک را خود مردم انجام می‌دهند.

عده‌ای زیر آوار ماندند و مردند، حالا زنده‌ها مانده‌اند و آوارگی.

کودکان در ظاهر غمگین نیستند اما در عمق نگاهشان چنان غمی نهفته است که شاید تا سال‌ها التیام نیابد.

و خانه‌هایی که دیگر نیستند.

این آغاز مرگ تدریجی بازماندگان است.