"جادوگر" فوتبال ایران کفش‌ها را به دیوار آویخت
۱۳۹۳ تیر ۲۹, یکشنبه
علی کریمی، هافبک پیشین تیم ملی فوتبال ایران با انتشار اطلاعیه‌ای از جهان فوتبال خداحافظی کرد. در متن خداحافظی کریمی آمده است: «میخی بر دیوار کوبیدم و کفش‌ها را آویختم. خداحافظی همیشه تلخ و ناگوار است. جدایی از عشقی که تار و پود وجودت را در تصرف دارد کار آسانی نیست. یک بار صرفا تحت تاثیر خداحافظی غریبانه مهدوی‌کیا تصمیمی احساسی گرفتم و فضای اندوهبار آن همه بی‌اعتنایی مرا از فوتبال بیزار کرد و خود را در پایان دیدم.»
اشاره علی کریمی به وادع پیشین خود در سال ۱۳۹۲ است که البته پس از مدتی آن را پس گرفت. اما به نظر می‌رسد که کریمی این‌بار در تصمیم خود راسخ است و خواهان کناره‌گیری از توپ و زمین فوتبال است.
کریمی در پیام اخیر خود اشاره‌ای به این ماجرا دارد و می‌نویسد: « هرچند همین تصمیم احساسی و عجولانه باعث شد تا برخی‌ها همه چیز را تمام شده بدانند و مرا با دست خود به مسلخ ببرند. با توجه به شرایطی که در آن قرار دارم راهی جز ترک صحنه برایم نمانده. این تصمیم را در حالی که تمام وجودم را شک، تردید و اندوهی ناشناخته گرفته با مردم خوب و مهربان وطنم به اشتراک می‌گذارم... تصمیمی قطعی و برگشت ناپذیر.»
علی کریمی که چندین سال در تیم پرطرفدار پرسپولیس توپ زده بود، می‌نویسد: «اما از اینکه نتوانستم با پیراهن تیم محبوبم پرسپولیس فوتبال را ترک کنم اصلا ناراحت نیستم زیرا این اتفاق عجیبی نیست. هرگز تن به بازی خداحافظی که متاسفانه در فوتبال ما نوعی حرکت تشریفاتی، تبلیغاتی و بعضا ریاکارانه است نخواهم داد. بسیاری از بزرگان فوتبال ما بی سروصدا خاموش شدند و به گورستان فراموشی رهسپار گردیدند.»
متن خداحافظی کریمی لحنی کنایه‌ای و تلخ دارد و بیانگر فضای ناخوشایندی است که در فوتبال ایران حاکم است. کریمی ضمن سپاسگزاری از "هواداران" خود تصریح می‌کند که آنها را هرگز فراموش نخواهد کرد.
حسن روشن، یکی از پیش‌کسوتان فوتبال ایران پیشتر درباره چگونگی رفتار با "قهرمانان کشور" و شخص علی کریمی به دویچه وله گفته بود: « این که اینجا با پیشکسوت‌ها و قهرمانانی که می‌خواهند کنارشان بگذارند متأسفانه بد رفتار می‌شود، یک امر عادی‌است. یعنی یقه بهترین بازیکن و بهترین کسی که واقعاً زحمت کشیده را می‌گیرند و همه چیز را روی سر علی کریمی خراب می‌کنند که بقیه حساب کار خودشان را بکنند.»
علی کریمی در نوشته خود تاکید می‌کند که «از این پس هوادار متعصب برای تیم محبوبم پرسپولیس و تیم ملی کشورم خواهم بود.»
پیشینه ورزشی و اجتماعی کریمی
علی کریمی در سال ۱۳۵۷ در کرج به دنیا آمد. او در ۲۰ سالگی به تیم پرسپولیس پیوست و به سرعت نبوغش بر همگان آشکار گشت. کریمی در بوندس لیگا نیز در تیم‌های بایرن مونیخ و شالکه بازی کرد.
کریمی در باشگاه‌های مختلف ایرانی و عربی توپ زد. از ایستگاه‌های مهم ورزشی وی می‌توان به عضویت او در تیم‌های القطر، الاهلی، استیل آذین و تراکتورسازی اشاره کرد.
او در سال ۱۳۷۷ به عضویت تیم ملی فوتبال ایران در آمد و در سه دوره جام ملت‌های آسیا (۲۰۰۰، ۲۰۰۴ و ۲۰۰۷) حضور داشت. وی در جام جهانی ۲۰۰۶ یکی از بازیکنان کلیدی ایران محسوب می‌شد. او در مجموع ۱۲۷ بازی برای تیم ملی انجام داد که پس از علی دایی و جواد نکونام از لحاظ تعداد بازی در مقام سوم جای دارد. کریمی در طول فعالیت برای تیم ملی فوتبال در مجموع ۳۸ گل به ثمر رساند.
علی کریمی به خاطر فعالیت‌های اجتماعی خود در زمینه کمک به بچه‌های بی‌سرپرست و امور خیریه از محبوبیت زیادی برخوردار بود، به گونه‌ای که از اندک بازیکنانی بود که طرفداران پرسپولیس و استقلال نه تنها بر سر توانایی‌های ورزشی او توافق داشتند، بلکه همچنین روحیات اخلاقی و تعهدات انسان‌دوستانه او را می‌ستودند.
پس از انتخابات سال ۱۳۸۸ و کشته شدن برخی از معترضان، علی کریمی پیراهن شالکه خود را به اشکان سهرابی، دانشجویی که در ۳۰ خرداد ۸۸ در جریان یک تظاهرات آرام در تهران هدف گلوله قرار گرفته بود، اهدا کرد.
علی کریمی به همراه چند تن از ملی‌پوشان دیگر هم‌چون مهدی مهدوی‌کیا، وحید هاشمیان و حسین کعبی در بازی مقابل کره‌جنوبی در سال ۸۸ با دستبند سبز حاضر شد که واکنش‌های متفاوتی را در پی داشت.
کریمی در بخشی از متن خداحافظی خود آورده است: « من علی کریمی هر چه دارم بعد از خدا از فوتبال و محبت مردم است که البته هرگز خود را شایسته این همه محبت و لطف نمی‌دانم چرا که در حقیقت قهرمان واقعی این مرز و بوم آنهایی هستند که به خاطر آرامش من و امثال من از آسایش و جان خود گذشتند تا این آرامش و آسایش نصیب ما شود. از همین رو درود و سپاس به شهدا و جانبازان راه وطن و آزادی می‌فرستم و این عزیزان را شایسته و لایق بالاترین ستایش ها می‌دانم.»