به یادماندنی‌ترین فینال‌های تاریخ جام حذفی آلمان

جام حذفی آلمان در سال ۱۹۵۳ متولد شد. این رقابت‌ها جایگزین "جام قهرمانی باشگاه‌های آلمان" شد که از سال ۱۹۳۵ آغاز شده بود. ۸ سال پس از پایان جنگ جهانی دوم (۱۹۵۳) تیم‌های سرخ-سفید اِسِن و آلمانیا آخن به فینال به فینال جام حذفی راه یافتند. اسن به همراه هلموت راهن (پشت) که بعدها قهرمان جهان شد، با حساب ۲ بر یک پیروز شد. تک‌گل آخن را یوپ دروال زد که بعدها سرمربی تیم ملی آلمان شد.

بایرن مونیخ، پرافتخارترین باشگاه فوتبال امروز آلمان، نخستین قهرمانی خود در جام حذفی را در سال ۱۹۵۶ جشن گرفت. این تیم آن زمان رقیب فورتونا دوسلدورف بود و تیم رقیب پیروز مسلم خوانده می‌شد. با وجود این بایرن با یک گل بازی را به سود خود به پایان برد. بایرن مونیخ در حال حاضر با ۱۸ قهرمانی رکورددار پیروزی در جام حذفی آلمان است.

سرمربی بوروسیا مونشن‌گلادباخ در فینال ۱۹۷۳ گونتر نتسر، یکی از ستاره‌های تاریخ فوتبال این کشور، را روی نیمکت نشانده بود، چون نتسر با رئال مادرید به توافق رسیده بود. فینال جام حذفی این سال در وقت قانونی با تساوی یک بر یک با کلن به پایان رسید. در وقت اضافه نتسر به سرمربی خود گفت: «مربی، من به بازی می‌روم». او خود را جایگزین بازیگری مصدوم کرد و در نخستین حرکت گل پیروزی را به ثمر رساند.

۱۰ سال بعد اتفاقی در فوتبال آلمان افتاد که پیش از آن بی‌سابقه بود و تا امروز هم تکرار نشده است: دو تیم همشهری در فینال جام حذفی در برابر هم ایستادند. در این شهرآورد "اف ث کلن" با استفاده از امتیاز میزبانی رقیب دسته‌دومی خود "فورتونا کلن" را با یک گل از پیش رو برداشت. پیِر لیتبارسکی، ملی‌پوش دهه‌ی ۱۹۸۰ آلمان تک‌گل این دیدار را به ثمر رساند.

فینال جام حذفی ۱۹۸۴ لوتار ماتئوس در ترکیب بوروسیا مونشن‌گلادباخ به زمین رفت. رقیب: بایرن مونیخ‌؛ همان تیمی که ماتئوس در فصل جدید با پیراهن آن بازی خواهد کرد. لوتار ماتئوس ضربه پنالتی را از دست می‌دهد و قهرمانی را به تیم جدید خود تقدیم می‌کند.

سال ۱۹۸۵ نخستین فینال جام حذفی آلمان در ورزشگاه المپیک برلین برگزار شد. در این مسابقه تیم نه چندان مطرح "بایر ۰۵" بر رقیب صاحب‌نام خود، بایرن مونیخ غلبه کرد. بایر با این پیروزی به جام برندگان جام اروپا راه یافت و چند ماه بعد "معجزه‌ی گروتنبورگ" را رقم زد: پیروزی ۷ بر ۳ بر دینامو درسدن.

تیم هامبورگ در فینال جام حذفی ۱۹۸۷ با هدایت ارنْسْت هاپِل، اشتوتگارتر کیکرز را از پیش رو برداشت. این پیروزی تا امروز آخرین مقامی است که هامبورگ کسب کرده است. دروازه‌بان اشتوتگارتر کیکرز از بداقبال‌ترین بازیکنان این دیدار بود. او در فینال جام حذفی سال قبل از آن هم با پیراهن اشتوتگارت به بایرن مونیخ باخته بود.

فینال ۱۹۸۹ را هر کس فراموش کند، یک دورتموندی فراموش نمی‌کند: نوربرت دیکل دو گل از گل‌های تیمش (۴ بر یک) را در برابر وردر برمن به ثمر رساند. او با وجود اینکه اندکی قبل از ناحیه زانو به شدت مصدوم شده بود، در فینال جام حذفی ۱۹۸۹ به زمین رفت. دیکل تنها چند ماه بعد در پی مصدومیت‌های ورزشی مجبور شد به زندگی ورزشی خود پایان دهد.

در فینال جام حذفی ۱۹۹۲ گلادباخ امید قهرمانی است و هانوفر دسته‌دومی رقیب آن. هانوفر خود را به ضربات پنالتی می‌رساند. دروازه‌بان این تیم، یورگ زیورس با دفع دو ضربه پنالتی قهرمانی را به هم‌تیمی‌هایش هدیه می‌کند. در رقابت‌های اروپایی اما هانوفر در نخستین دیدار به قید قرعه رقیب وردر برمن، مدافع عنوان قهرمانی می‌شود و با شکست از تیم هم‌وطن، بدون دیداری بین‌المللی از مسابقات حذف می‌شود.

از وقتی تصمیم گرفته شد فینال جام حذفی آلمان تنها در برلین برگزار شود، هواداران هرتا برلین منتظرند تیم‌شان به فینال برسد. آنچه تیم اصلی تا امروز موفق به انجام آن نشده، تیم آماتور هرتا برلین تا یک قدمی‌اش رسید: این تیم در فینال ۱۹۹۳ در فینال خانگی با تنها یک گل مغلوب بایر لورکوزن شد.

تیم کایزرزلاوترن یک هفته پیش از فینال جام حذفی ۱۹۹۶ برای نخستین بار به دسته دوم بوندس‌لیگا سقوط کرد. این تیم اما با پیروزی در فینال جام حذفی از حیثیت خود دفاع کرد. کایزرزلاوترنی‌ها یک بعد از آن بار دیگر به دسته برتر بوندس‌لیگا برگشتند و بلافاصله قهرمان آلمان شدند.

دویسبورگ در سال ۱۹۹۸ یک قدم تا شگفت‌آفرینی فاصله داشت. این تیم با یک گل از بایرن مونیخ پیش بود. مونیخی‌ها تازه در دقیقه ۷۰ موفق به زدن گل تساوی شدند. در ادامه تکل خشن میشائل تارنات، بشیرو سالو، گلزن دویسبورگ را چنان مصدوم کرد که این فوتبالیست توگویی‌تبار مجبور به ترک زمین می‌شود. بایرن از شوک واردشده به دویسبورگ استفاده کرد، نتیجه را به سود خود تغییر داد و جام را به خانه برد.

بایرن مونیخ دو هفته پس از شکست از منچستر یونایتد در چمپینزلیگ ۱۹۹۹ ضربه دوم را می‌خورد. فرانک روست، دروازه‌بان برمن، قهرمان فینال جام حذفی آن سال است. او در ضربات پنالتی ابتدا به اولیور کان گل زد و در ادامه ضربه لوتار ماتئوس را مهار کرد. در نهایت هم اشتفان افنبرگ از مونیخ ضربه پنالتی خود را به هدر داد تا برمن قهرمان شود.

کاکائو، بازیکن اشتوتگارت (نفر دوم از چپ) بازیکنی خوش‌اخلاق و با انصاف برشمرده می‌شود. او در فینال جام حذفی ۲۰۰۷ تیمش را یک بر صفر از نورنبرگ پیش انداخت. در ادامه اما کنترل خود را از دست داد و در پی مشت‌زدن به شکم بازیکن حریف از زمین اخراج شد. فرناندو میرا (چپ) هم در اصل باید اخراجی اشتوتگارت می‌بود. ضربه پای شدید او سنگربان حریف را راهی بیمارستان کرد. در نهایت نورنبرگ با حساب ۳ بر ۲ قهرمان شد.

در سال ۲۰۱۲ بایرن مونیخ به یک باره به تیم شماره دو آلمان تبدیل می‌شود. بوروسیا دورتموند نه تنها در لیگ که در فینال جام حذفی هم مونیخ را کنار می‌زند. سه گل دورتموند در جام حذفی را روبرت لوندوفسکی به ثمر می‌رساند (۵ بر ۲). بایرن مونیخ در واکنش دست به تغییر ترکیب زد؛ از جمله لواندوفسکی را خرید و در ادامه ۵ قهرمانی در لیگ، سه قهرمانی در جام حذفی و یک قهرمانی چمپینزلیگ را جشن گرفت.