«ابتکار در مبارزه مدنی، استمرار در راه دموکراسی»
امضاکنندگان بیانیه خود را نسلی از فعالین جنبش دانشجویی معرفی کرده‌اند که «اینک به اختیار یا به اجبار، از سر اضطرار یا به قصد اندوختن دانش و تجربه» در خارج از کشور به سر میبرند.
فعالان دانشجویی سابق می‌گویند انگیزه‌ی آنها در نوشتن این بیانیه، «حکم عمیقا ناعادلانه‌ی صادر شده برای بهاره هدایت، میلاد اسدی و مجید توکلی است». به نظر آنها این حکم، «حکمی نمادین و دارای پیامی نمادین» است. نویسندگان بیانیه معتقدند که حاکمیت جمهوری اسلامی با صدور این حکم، به جنبش دموکراسی‌خواهی به طور عام و جنبش دانشجویی به طور خاص، پیام داده است «راهی که می‌روند جز به بن‌بست محبس راه نمی‌برد».
فعالان دانشجویی سابق در ادامه بیانیه‌ی خود نوشته‌اند: «بهاره و میلاد را عامدانه بخاطر چند بیانیه محکوم کرده‌اند. بخاطر انجام ساده‌ترین، مدنی‌ترین، بی‌خشونت‌ترین و کم‌هزینه‌ترین رفتاری که یک تشکل مدنی می‌تواند در پیش بگیرد.»
به باور نویسندگان بیانیه، حکومت می‌توانست اتهام‌های دیگری برای بهاره هدایت و میلادی اسدی دست وپا کند، چنانکه برای بسیاری کرد. اما در مورد اینان چنین نکرد، زیرا می‌خواست به دانشجویان و جنبش دموکراسی‌خواهی این پیام را بدهد که: «این کوچه بن‌بست است و رفتار بدور از خشونت را با خشونتی تمام پاسخ خواهیم داد».
"بهترین پاسخ به فشارها"
فعالان دانشجویی سابق در بیانیه‌ی خود نوشته‌اند، با برآمدن جنبش سبز در سپهر سیاست ایران، فشارها بر جنبش دانشجویی به شکلی غیرقابل باور بیشتر شده است و هر بار که این فشارها فزونی می‌گیرد، «این پرسش در جنبش دانشجویی مطرح می‌شود که با این همه فشارهای نامتناسب آیا همچنان باید مبارزات مدنی و بدور از خشونت را ادامه داد؟ آیا جنبش باید زیرزمینی شود؟ آیا نباید برخوردی متناسب با رفتارهای حکومت را در پیش گرفت؟»
نویسندگان بیانیه با اشاره به اینکه «ما در طول فعالیت دانشجویی خود در داخل ایران، نه یک بار که بارها با این پرسش‌ها مواجه بوده‌ایم»، نوشته‌اند: «تجربه‌ی سال های اخیر نشان می‌دهد که بهترین پاسخ به این فشارها ادامه مبارزات مدنی، مسالمت‌آمیز، بدور از خشونت و ایستادگی بر خواست دموکراسی است؛ نه شورشِ کور و نه کرنش در برابر قدرت».
فعالان دانشجویی سابق تاکید کرده‌اند براین اینکه «این فعالان جنبش دانشجویی در داخل هستند که می‌بایست با ارزیابی اوضاع، راه‌حل مناسب برای منفعل نشدن در برابر فشارهای فزاینده حکومت را بیابند». آنان نوشته‌اند: «تلاش بیشتر در راه ساختن شبکه‌های جدید اجتماعی در درون و بیرون دانشگاهها، پیوند خوردن با دیگر جنبش‌های اجتماعی، فعالیت تئوریک و افزایش دانش و معلومات فعالان جنبش، توجه بیشتر به مناسبات درون دانشگاه و تلاش برای ساختن آکادمی آزاد در عین ایستادگی بر آرمان‌های دموکراسی‌خواهانه، که هم اینک در جنبش سبز تبلور یافته‌اند، می‌تواند به جنبش دانشجویی در مواجهه با وضعیت جدید کمک کند.»
نویسندگان بیانیه در پایان آورده‌اند: «اگرچه حکومت می‌کوشد جنبش دانشجویی و جنبش سبز را به یاس و افسردگی بکشاند، اما هیچ یک از ما دیگر مردمان پیش از خرداد نیستیم... طی یکصد سال اخیر، ایران ما هیچ وقت بیش از امروز برای گذار به دموکراسی آماده نبوده است.»
بیانیه را افرادی چون اکبر عطری، مرتضی اصلاحچی، علی‌اکبر موسوی خوئینی، علی افشاری، اردشیر زارع‌زاده، امین بزرگیان، فاطمه حقیقت‌جو، سعید حبیبی، منوچهر محمدی، عسل اخوان و سراج میردامادی امضا کرده‌اند.
MM/KG