۱۹ سپتامبر ۱۹۷۳: زندگی در رقصندگی

خانواده مِری ویگمان (Mary Wigman) مانند اغلب اهالی زادگاه او هانوفر در اواخر سده ۱۹ هوادار انگلیس بودند. به این خاطر او نوجوانی و جوانی‌اش را نخست در انگلیس و سپس در هلند و سوئیس گذراند.

۲۴ ساله بود که نزد رقصندگان بنام اِمیل دالکروز و سوزان پِروته حرکات موزون آموخت ولی از همان آغاز در این فکر بود که رقص را به عنوان یک پدیده صرفا همراه و وابسته، از موسیقی جدا کند و به آن استقلال دهد. به این خاطر نزد استاد رقص زمان رودولف لابان در سوئیس رفت و روش او که بیان رخدادهای شخصی و اجتماعی توسط رقص بود را در رقص‌های خود به کار بست و تا پایان جنگ به عنوان دستیار لابان به کار و تدریس پرداخت.

۳۴ ساله بود که در شهر درِسدِن نخستین آموزشگاه رقص خود را بنیان نهاد و از آن پس گروه‌های رقصنده‌ای برپا کرد که در چند فیلم ایفای نقش کردند.

مِری ویگمان از دهه ۱۹۲۰ به عنوان نمونه و پایه‌گذار رقص بیانی و رقص جدا از موسیقی به شمار آمده و در این سبک شاگردان بنام بسیاری را پرورش داده است. از مشهورترین رقص‌های او "رقص‌های سکوت" و "رقص‌های شبانه" اند که بدون موسیقی اجرا می‌شوند و با پانتومیم هم تفاوت دارند.

مِری ویگمان در دوره نازی‌ها توانست به کار خود ادامه دهد ولی هرگز به دام حکومت دیکتاتوری نیفتاد. به این خاطر پس از برقراری دموکراسی در آلمان، امکان تاسیس آموزشگاه تازه‌ای در لایپزیگ و سپس در برلین را پیدا کرد و تا ۸۰ سالگی به کار و تدریس رقص پرداخت و پس از آن هم تا پایان عمر پیوسته سخنرانی‌هایی درباره رقص و چگونگی آموزش آن ترتیب می‌داد.

هم اکنون در شهرهای درِسدِن و مانهایم خیابان‌هایی برای گرامیداشت و به یاد مِری ویگمان، نامگذاری شده‌اند.

مِری ویگمان در ۸۷ سالگی در شرق آلمان درگذشت.