۱۷ آوریل ۱۹۵۹: اعتراض علیه سر و صدا

انجمن مقابله با سر و صدا (Association Internationale contre le Bruit) نخست با شرکت چهار انجمن از کشورهای آلمان، سوئیس، اتریش و فرانسه برپا شد تا زیان‌های سر و صدای ناشی از جامعه صنعتی را به افکار عمومی و سیاستمداران گوش‌زد کند و راه‌کارهای مبارزه با آن را نشان دهد. این صداهای نامطلوب امروزه به نام آلودگی‌های صوتی شناخته می‌شوند.

هم اکنون در آلمان ۴۰۰ هزار نفر به بیماری شنیداری تینیتوس مبتلا هستند یعنی پیوسته صدایی مانند سوت در گوش آن‌ها زنگ می‌زند که به گفته کارشناسان از صداهای بیش از حد بلند ناشی می‌شود.

در آلمان و کشورهای اروپایی دیگر هیچ قانونی برای تنظیم صدا و حفظ آرامش مردم وجود ندارد و به این موضوع تنها با صدور بخشنامه‌هایی توجه شده است که کافی نیست.

سر و صدای بیش از حد همواره یکی از نارسایی‌های بزرگ محیط زیست انسان بوده است.

هوراس شاعر طنزپرداز رم باستان می‌گوید: «سر و صدای بنایی، شر و شلوغ خوک و سگ، من کجا توانم رفت، تا به شعر خوش‌آهنگ، گوش خود فرا دارم.»

در سال ۱۹۰۸ پزشک و فیلسوف آلمانی تئودور لسینگ (Theodor Lessing) انجمنی به منظور نبرد با سر و صدا برپا کرد. با رشد شهرها و پدیداری خودروها و هواپیماها و قطارهای تندرو و ماشین‌های صنعتی، امروزه سر و صدا به یکی از مشکلات حاد بشر تبدیل شده و انسان امروزی به ندرت می‌تواند مکان آرمی برای استراحت پیدا کند. اما هنوز سیاستمداران و حقوقدانان به اهمیت حیاتی این مشکل نپرداخته‌اند.

در دهه ۱۹۲۰ دانشمندان توانستند فاصله میان آهسته‌ترین و بلندترین صدا را بسنجند که ۱ در ۳ میلیون برآورد شده است. فیزیکدانان برای آسانی سنجش بلندی صدا واحد دسیبل را پیشنهاد کردند.

برای نمونه آرام‌ترین صدایی که انسان می‌تواند بشنود را صفر و صدای پرندگان را ۴۰ دسیبل معین کردند.

امروزه در برخی از خیابان‌های شلوغ آلمان با پخش صداهای مطلوب و متبوع مانند آواز پرندگان می‌کوشند صداهای بلند نامطلوب مانند صدای خودروها را بپوشانند. این گونه جلوگیری از صداهای نامطلوب یکی از راه‌کارهای انجمن یادشده علیه سر و صدا بوده است.