کلن از آزمون رواداری سربلند بیرون آمد

کلن به مخالفت برخاست و از برگزاری «کنگره‌ی ضداسلامی‌شدن» توسط جنبش راستگرای پوپولیستی «پروـ کلن» جلوگیری کرد. دست‌راستی‌ها که در میان آنان نئونازی‌ها و همفکرانشان از دیگر کشورهای اروپایی نیز به چشم می‌خوردند، هیچ شانسی نداشتند که در برابر اعتراضات شدید ده‌ها هزار نفر، کار خود را پیش ببرند.

دلسوزی حق آنان نیست. خود آنان مسئول این وضع هستند. آنچه آنان تحت عنوان «کنگره» اعلام کرده بودند، در واقع اهداف دیگری را دنبال می‌کرد. شبحی که آنان به بهانه‌ی «گسترش اسلام» احضار کرده بودند، باید در کلن به ابزاری در خدمت نزدیکی نیروهای راست در اروپا و ارائه‌ی آنان به عنوان بدیلی در برابر طبقه‌ی سیاسی کنونی تبدیل می‌شد.

ولی این تلاش از همان آغاز شکست خورد: چند تن از میهمانان سرشناس خارجی از فهرست مدعوین حذف شدند. آنان یا سفر خود را لغو کردند، یا مانند له‌پن فرانسوی از آغاز قول مساعد ندادند. سپس بازی موش و گربه با پلیس و تظاهرکنندگان مخالف نیز با پیامدهای مفتضحانه برای نیروهای راست ناکام ماند. آنان باید ساعت‌ها در یک کشتی انتظار می‌کشیدند، زیرا اجازه ورود به خشکی به آنان داده نمی‌شد. افزون بر آن، اتوبوس‌ها و تاکسی‌ها آنان را سوار نمی‌کردند، هتل‌های محل اقامت آنان را اخراج کرد، حتا نمی‌توانستند از فرودگاه به داخل شهر بیایند.

ولی بزرگ‌ترین ارزیابی خطای نیروهای دست‌راستی این بود که با یک ضرب، همه‌ی بحث‌های تلخ ماه‌های گذشته درباره‌ی ساختن مسجد تازه در شهر کلن به فراموشی سپرده شد و شهروندان برای حفاظت از «مسجد ما» گردآمدند. برای چند ساعت همه‌ی کاستی‌هایی فراموش شد که هنوز از هر دو طرف در رابطه با موضوع همپیوندی وجود دارد.

«شراما» شهردار کلن که علیرغم مخالفت حزب دمکرات مسیحی خود، طرفدار ساختن مسجد است، باید یادآوری می‌کرد که هنوز کارهای زیادی برای همپیوندی لازم است. هر کس که اوضاع را می‌شناسد، این مساله را انکار نمی‌کند. ولی تظاهرات آخر هفته در کلن نشان داد که فراتر از همه‌ی اختلاف‌نظرها، هر گاه موضوع بر سر دفع فتنه‌انگیزی نژادپرستانه باشد، همبستگی حاکم است. این تظاهرات همبستگی، برای روند همپیوندی بسیاری از مسلمانان تشویق‌کننده بود. آنان اکنون نه تنها خود را امن‌تر احساس می‌کنند، بلکه افتخار می‌کنند که در چنین شهری زندگی می‌کنند.

کلن تاریخ طولانی رواداری و تنوع فرهنگی خود را به آزمون گذاشت. این واقعیت را حتا گروه‌های خشونت‌طلب «خودمختار» نیز نمی‌توانند تغییر دهند که فقط برای آشوبگری آمده بودند و رفتارشان به کسانی شباهت داشت که ظاهرا به مخالفت با آنان برخاسته بودند.