يار بيماران و بی‌خانمانان

می‌گفت: «من مداد خداوندم. هرچه می‌‌خواهد با من می‌كند.»

نام اصلی مادر ترزا Mother Teresa آگنِس گونجه بوياجيو بود. تباری آلبانيايی و خانواده‌ای توانگر و باورمند به كليسای كاتوليک داشت.

هشت ساله بود كه پدر را از دست داد و ۱۲ ساله بود كه تصميم گرفت راهبه شود.

در يك گفتگوی راديويی می‌گويد: «مبلغان كاتوليک نزد ما رفت و آمد داشتند و از هند می‌‌‌گفتند كه چه قدر فقير و نيازمند به تبليغ مسيحيت است. ۱۸ ساله بودم كه نخست به ايرلند رفتم و از آنجا به صومعه‌‌ای در كلكته فرستاده شدم.»

او ادامه می‌دهد كه شبی خواب ديده خدا در بهشت از او پرسيده چرا به اينجا آمده، اينجا كه زاغه‌‌نشينی نيست؟ و او گفته: «پس خوب است آنها را در اينجا اسكان بدهيم.»

۳۸ ساله بود كه پس از ۲۰ سال كار در صومعه "پرستاران لورِتو" در ميان حلبی‌‌آباد شهر كلكته نوانخانه‌ای بنيان نهاد و یکتنه به پشتيبانی و نگهداری از تهيدستان و بی‌خانمانان پرداخت و ۴۲ ساله بود كه نخستين "خانه انسان‌‌های در حال مرگ" را در يک زيارتگاه كه از سوی شهرداری به او واگذاشتند در كلكته گشود.

می‌‌گفت: «پيش از اين مانند حيوانات در خيابان‌‌ها می‌‌مردند، حالا مثل فرشتگان از اين جهان می‌‌روند.»

۶۹ ساله بود كه جايزه صلح نوبل را گرفت و از آن پس نهاد او "مبلغان مهر به نزديكان" از ثروتمندترين نهادهای كليسايی به شمار آمد.

منتقدان او می‌‌گويند كه او به جای پشتيبانی حرفه‌‌ای از نيازمندان تنها به برآوردن نيازهای روزانه ايشان بسنده می‌‌كرد و رنج را مايه بخت و اقبال می‌‌پنداشت.

به بيمار در حال مرگی گفته بود: «خوش باش كه وقتی رنج می‌‌كشی عيسی مسيح ترا می‌‌بوسد» و بيمار پاسخ داده بود: «مادر تو را به خدا كاری كن كه عيسی مرا نبوسد.»

هم اكنون در نهاد او بيش از چهار هزار پرستار و كارمند در هند مشغول كارند و اين نهاد شعبه‌‌هايی در سراسر جهان دارد.

مادر ترزا در ۸۷ سالگی در كلكته درگذشت.