وقتی اهالی کابل مکانی برای تفریح نمی‌یابند!

مردم کابل عموما در فصل‌های بهار و تابستان و اگر بخت و هوا یاری کند، در برخی از روزهای پاییز برای زدودن خستگی از تن خود قصد می‌کنند به دامن طبیعت پناه برند و ساعاتی را فارغ بال تفریح کنند. اما کجا؟ چند پارک و گردشگاه موجود در این شهر اما کفایت نمی‌کند.

طاق ظفر در سال ۱۹۱۹ و پس از استقلال افغانستان ساخته شد. این بنا یکی از جاذبه‌های گردشگری و یکی از مکان‌های محبوب تفریحی مردم کابل و شهرهای پیرامونی است. اما به باور ساکنان پایتخت افغانستان، مسئولان برای بهسازی و بهره‌گیری منطقی از این مکان تفریحی کمترین تلاشی نمی‌کنند.

این تابلو سنگ‌نوشته‌ای واقع در بنای طاق ظفر است. اما تخریب قسمت‌هایی از این کتیبه منجر به آن شده که خواندن این سنگ‌نوشته دشوار و تا حدی غیرممکن گردد. در جریان جنگ‌های ویرانگر، بسیار از رزمندگان در این مکان‌ها سنگر گرفته بودند و همین امر باعث تخریب بسیاری از این بناهای تاریخی شده است.

شدت باران‌های سال جاری باعث افزایش آب این تفریحگاه شده است. تفریحگاه قرغه یکی از مکان‌های محبوب مردم کابل بود. هجوم مردم به این تفریحگاه به حدی بود که گاه بسیاری از مردم جایی برای استراحت و تفریح نمی‌یافتند. اما پس از حمله طالبان در سال گذشته، حال از شمار کسانی که برای تفریح به این مکان می‌آیند کاسته شده است.

یکی از سرگرمی‌های محبوب مردم کابل آب‌بازی است، به‌ویژه در روزهای گرم تابستان. نبود امکانات تفریحی مناسب باعث جذب جوانان افغان به آب‌بازی شده است. حوض‌هایی در گوشه و کنار کشور ایجاد شده که اکثرا خصوصی هستند و برای هر ساعت آب‌بازی یا آب‌تنی در این حوض‌ها، باید مبلغی پرداخت کرد. و بسیاری از مردم کابل به علت تنگ‌دستی حتی از این تفریح ساده نیز محروم هستند.

ظرف چند سال اخیر، امکانات تفریحی جدیدی مثل پارک‌های تفریحی در سطح شهر کابل ایجاد شده‌اند. اما استفاده از این امکانات برای اقشار کم‌درآمد جامعه ممکن نیست.

پدیده جنگ و ویرانی در افغانستان و شهر کابل تاثیری مخرب بر روح و روان شهروندان و به‌ویژه کودکان داشته است. از این‌رو تفریح کردن برای کودکان اهمیت بیشتری یافته است. اما بیشتر کودکان کابل از چنین امکانی محرومند. تنها در برخی از محلات چنین پارک‌های تفریحی ایجاد شده است.

بسیاری از جوانان افغانستان کودکی سعادتمندی را تجربه نکرده‌اند. آنان حال از هر فرصت و امکانی بهره می‌گیرند و تفریح می‌کنند؛ از آن جمله است استفاده از امکانات تفریحی که برای کودکان پیش‌بینی شده. همین پدیده نارضایتی برخی از خانواده‌های افغان را برانگیخته است.

دست‌فروشان نیز در ایام تعطیلات برای فروش توپ و بادبادک به پارک‌های تفریحی می‌آیند. گاه سماجت بیش از حد آن‌ها اعصاب کسانی که برای تفریح به پارک آمده‌اند را می‌آزارد. اما دست‌فروشی و دوره‌گردی یکی از پدیده‌های عادی پارک‌های تفریحی هستند.

مشکلات و نارسایی‌های پارک‌های تفریحی کابل تنها به کم‌توجهی مسئولان شهرداری محدود نمی‌شود. مردم نیز در امر نگهداری و پاکیزگی پارک‌‌ها با مسئولان همکاری لازم را نمی‌کنند. کار به جایی رسیده است که شهرداری ناگزیر به نصب تابلوهایی در گوشه و کنار پارک‌ها شده است.