نگارگری که آینه خود بود

می‌گفت: "من نه رویا می‌کشم نه کابوس. من تصویر واقعیت را می‌کشم. خودم را می‌کشم چون خودم را از همه بهتر می‌شناسم".

مادر فریدا کالو (Frida Kahlo) اسپانیایی و پدرش از عکاسان و نقاشان آلمانی رومانیایی‌تبار بنام مکزیک بود.

فریدا از کودکی در سفرهای کاری پدرش را همراهی و در ظهور عکس‌ها به او کمک می‌کرد و معمولا مدل عکاسی او بود.

در کودکی به فلج اطفال دچار شد اما پدر و مادرش به او روحیه می‌دادند تا کمبودش را احساس نکند.

از آنجا که پای چپش لاغرتر از پای راستش بود، همیشه دامن‌های بلند می‌پوشید و از این رو سبک پوشش ویژه‌ای داشت.

پس از دبیرستان شروع به تحصیل پزشکی کرد ولی در هجده سالگی تصادف سختی کرد و میله فلزی اتوبوس در بدن او فرو رفت و تا مدتها درگیر این سانحه بود. پس از این تصادف نامزدش او را ترک کرد.

او در همان شرایط به نقاشی و نوشتن خاطرات پرداخت و برای آنکه بتواند خوابیده نقاشی کند، از پایه بوم مخصوصی استفاده می‌کرد. او درباره نقص پاهایش می‌گفت: "وقتی بال پرواز هست، چه نیازی به پاهایم دارم؟".

در بیمارستان با نامدارترین نقاش مکزیک ديِگو ریوِرا آشنا شد و نقاشی‌هایش را نزد او برد: "روزی رسید که تابلوهایم را به نقاش بزرگ مکزیک نشان دادم. دیگو هنرم را ستود. در یک لحظه حس کردم زیبایی وجود مرا دریافته و حالا من عاشق او بودم و او شیفته من".

۲۲ ساله بود که برای نخستین بار با ریوِرا ازدواج کرد. آن دو یک نقاشی دیواری بزرگ با هم کشیدند و با وجود فاصله سنی زیاد همراه و مشوق یکدیگر شدند. از جمله اینکه فریدا سبک آرایش و پوشش بومی مکزیکی را پذیرفت.

تصویرهای کالو بازتابی از زندگی تأثر انگیز او و یکی از برجسته‌ترین مضمون‌های آنها حضور مرگ به رنگهای گوناگون است: "خطر اینکه گرد رنجت حصار بکشی این است که رنج ترا از درون فرو برد".

او به خاطر خیانت‌های همسرش یک بار از او جدا شد اما باز با او ازدواج کرد.

می‌گفت: "زندگی با من دوستی می‌کرد، سرنوشت، دشمنی".

فریدا کالو در ۴۷ سالگی در زادگاهش درگذشت.