نشانى گور فرزندانمان را بدهيد!

مصاحبه گر: محمود صالحی

دویچه وله: آقای اصلانی، شما می توانید تاریخچه ای از گورستان خاوران را برای ما بیان کنید؟

اصلانی: همانطور که مطلع هستید بعد از عملیات کشتار تابستان ۶۷ این عملیات ضربتی و ضرب العجلی که در ارتباط با انتقال جنازه هایی که اینها در دو زندان اوین و گوهر دشت به دار کشیدند، خبر داریم که اینها را با کامیونهای یخچال دار حمل گوشت به مکانی در جنوب شرقی تهران که امروزه «گلستان خاوران» نامیده می شود و قبلا بعنوان گورستانی متروکه استفاده می شد بردند و جنازه ها را در آنجا در آن عملیات ضربتی و گورهای جمعی پنهان کردند.

دویچه وله: آقای اصلانی، الان طرح شهرداری تهران برای گورستان خاوران چيه؟

اصلانی: ظاهرا اینها پروژه ی ساماندهی این گورستان را دارند و می خواهند آنجا را به یک گورستان عادی تبدیل کنند با گل و گیاه و غیره. در حقیقت پروژه، پروژه ی ساماندهی ست، اما گزندگی و تلخی طنز آن شاید این باشد که دولت جدید به اصطلاح «آبادگر» ساماندهی جامعه ی متلاشی شده ی ایران را از گورستانها دارد به اجرا درمی آورد. در واقع آنچیزی که مسئله ی اصلی ست اینجا، به اعتقاد من، اینست که آنها درصدد از بین بردن آثار جنایت هستند. چون پنهان کردن جنازه هایی که ۱۷ سال قبل در آن عملیات ضربتی در گورهای جمعی صورت گرفته شده، اگر اعتراف بکنند به اینکه اینجا در حقیقت یک گورستان غیرعادی ست. چون ما می دانیم که آنجا یک گورستان عادی نیست که تعدادی آدم عادی در آنجا آرامیده باشند. اینجا ذبح گاه نزدیک به ۵۰۰۰ انسان است که در یکماهه ی مرداد تا شهریور ۶۷ سلاخی شدند و در حقیقت یکی از آثار جرم و جنایتی ست که می تواند در فردای دادگاههای بین المللی مطرح بشود و همین الان در کنار گوشمان، در همسایگی مان در عراق با پیداکردن گورهای جمعی یکنوع آثار جنایت را دارند به دنیا نشان می دهند. ما تجربه های بسیار زیادی را در گذشته داشته ایم از جمله در فردای پیروزی ملل متحد در جامعه فاشیستی آنزمان که امروزه همین آثار جرم را دارند در موزه ها بنمایش می گذارند. ما، و من،‌ شاهد جان بدر برده ی تابستان ۶۷، در اینجا به شما می گویم هم نسلهای ما از سرنوشت هزاران چشم بند، دمپایی لاستیکی، عینکهای بی صاحب تلنبارشده در کریدورهای زندان گوهردشت بی اطلاع اند. ما نمی دانیم با آنها چه کرده اند. آیا اساسا اینها را جایی پنهان کرده یا از بین برده اند این آثار جنایت را. بنظر می رسد کاربدستان پای وران نظام خداسالار بعد از اینکه موفق به پاکسازی تاریخ نشده اند، کمر به قتل جغرافیای جنایت زده اند.

دویچه وله: آقای اصلانی، خانواده ها اعتراضی کرده اند به این طرح؟

اصلانی: خانواده ها، بخصوص جنبش مادران که همواره دراین عرصه فعال بوده اند آنها از چند سال قبل که نامه ی خیلی معروفی را نوشتند به رییس جمهور وقت آقای خاتمی، در آنجا یک خواست صریح و روشن داشتند و آن خواست این بود که نشانی گور بچه های ما را بدهید. در آن نامه حتا نگفته بودند که آقا جانی را معرفی کنید یا عوامل جنایت را. خیلی ساده خواسته بودند که نشانی گور این بچه ها را بدهید. ما می خواهیم سر قبر بچه هایمان گریه کنیم براحتی. اما مشخص بود که اینها گورها را نمی دهند. چون دادن هر گور یعنی که یک انسان غایب است، یعنی جنایتی آنجا اتفاق افتاده است. خصوصا می دانیم که زیر خاک خاوران، یعنی اگر زمانی خاوران حفاری بشود، آثار جنایت، استخوانهایی جانهای جوان و بیشماری که در خاک پشته ها شیار شده است نشان از آن جنایت فجیع می دهد و خانواده ها هم اکنون نیز، با اعتراض به این مسئله اولین چیزی را که خواسته اند، اینست که آقا ابتدائا گور این دوستان، این عزیزان را بدهند. مشخص بشود که چه تعدادی آنجا دفن شده اند. بعد، اگر ماجرای ساماندهی باشد خود خانواده ها با کمال میل حاضرند نعش عزیزانشان را که آنجا بصورت جمعی مدفون هستند، خودشان این ساماندهی را انجام بدهند. ولی ابتدائا خواست صریحی که آنها داشته اند اینست که چه تعداد در گورستان خاوران پنهان شده اند، مشخص بشود این گورها و همانطور که ما می دانیم در طول این سالها همواره خانواده های این عزیزان بر سر گورهای فرضی گریسته اند و یادشان را گرامی داشته اند. چون هیچ اطلاعی ندارند که چه کسی در کدام نقطه دفن شده است. گرچه چندان هم اهمیت ندارد، اما بهرحال آنها خواهان این هستند که بدانند اولا چه تعداد آنجا دفن شده اند، دوما گورها را بدهند. بعد ماجرای ساماندهی می تواند مسئله ی بعدی باشد.

دویچه وله: خیلی ممنون آقای اصلانی.