مشکل فزاینده‌ی بیکاری در آمریکا
۱۳۸۷ اسفند ۱۶, جمعه
باراک اوباما، رئیس‌جمهور ۴۷ ساله‌ی آمریکا، در نخستین روزهای ریاست‌جمهوری خود گفت: «ما سال ۲۰۰۹ را در میانه‌ی بحرانی آغاز می‌کنیم که در زندگی خود هرگز تجربه نکرده‌ایم». دست کم با توجه به آمار بیکاران، اوباما حق دارد: تعداد بیکاران، از سال ۱۹۶۷ تاکنون هرگز به اندازه امروز نبوده است. اکنون حدود ۵ میلیون آمریکائی از بیکاری رنج می‌برند.
بیش از ۱۰ میلیون بیکار؟
باراک اوباما می‌گوید: «اگر کاری نکنیم، آمار درصد بیکاران به زودی دو رقمی خواهد شد». منظور رئیس‌جمهور آن است که مکن است در آینده نزدیک تعداد بیکاران از مرز ۱۰میلیون نفر نیز بگذرد. اوباما می‌خواهد با برنامه‌ی نجات اقتصادی تقریبا ۸۰۰ میلیارد دلاری خود، ۳ میلیون فرصت شغلی ایجاد کند. اما هیچکس نمی‌داند که با مداخله‌ی دولت چنین هدفی تحقق خواهد یافت یا نه. واقعیت این است که هرماه صدها هزار فرصت شغلی در ایالات متحده‌ی آمریکا از بین‌می‌روند. مدیران کرایسلر، جنرال موتورز، فورد و معدود کارخانجات بزرگی که هنوز به کارشان ادامه می‌دهند، هر روز از برنامه‌ی اخراج دهها هزار کارگر خبر می‌دهند.
پاتسی یونگ که در اوهایو زندگی می‌کند، تازه بیکار شده است. او می‌گوید: «من از ۱۵ سالگی اینجا کار می‌کرده‌ام و هرگز بیکاری را تجربه نکرده بودم». آمار بیکاران اوهایو اکنون به ۱۷ درصد رسیده است. پرزیدنت اوباما روز جمعه (۶ مارس) جزئیات برنامه‌ی نجات اقتصادی خود را در همین ایالت تشریح می‌کند. اما پاتسی یونگ تردید دارد که حتی یک سنت از صدها میلیارد دلاری که در واشنگتن تصویب شده، به محل زندگی او "ویلمینگتون" برسد. در این منطقه، از هر سه نفر یک نفر بیکار است. یونگ در یک برنامه‌ی رادیوئی محلی می‌گوید: « وضعیت تا حدی شبیه به غرق شدن کشتی تیتانیک است. اگر چه همه سرنوشتی شبیه به هم دارند، اما دانستن این موضوع هم وضعیت را بهتر نمی‌کند.»
زندگی بدون بیمه درمانی
کسی که در آمریکا بیکار شود، اغلب بیمه‌ی درمانی خود را نیز از دست می‌دهد. با توجه به هزینه‌های درمانی به شدت بالا، این به معنای ورشکستگی است. در اکثر ایالات، دست بالا ۵۰ درصد آخرین دستمزد فقط برای ۶ ماه به فرد بیکار شده پرداخت می‌شود. پس از آن، برای حداکثر ۵ سال می‌توان درخواست کمک اجتماعی مختصری کرد که برای زندگی اصلا کافی نیست. سیاست آمریکا، به ایجاد چتر خدمات اجتماعی برای بیکاری گسترده‌ی درازمدت، فکر نکرده است. اکنون، تنها یک سال پس از آغاز بحران اقتصادی، بسیاری از ایالات در آستانه‌ی ورشکستگی قرار گرفته‌اند و نمی‌دانند که اصولا همین کمک بیکاری یا اجتماعی مختصر را چگونه باید بپردازند.
نارسائی کمک‌های اجتماعی
ماری کندال، یک شهروند دیگر اوهایو، از یک سال و نیم پیش بیکار شده است. او تصور می‌کرد که چنین وضعیتی، خاص کشورهای جهان سوم است و هرگز در آمریکا رخ نخواهد داد. ماری می‌گوید که فقط به کمک یک سازمان مددکاری می‌تواند از فرزندانش در حد بخور و نمیر نگهداری کند. در واقع، کوپن‌های مواد غذائی برای مدتی معین در اختیار بیکاران قرار می‌گیرد، اما در جنگل بوروکراسی آمریکائی، نیازمندترین آدم‌ها اغلب نمی‌دانند این کوپن‌ها را کجا و چگونه باید دریافت کنند.
گسترش کمپ‌های بیکاران
در حال حاضر، بسیاری از گروه‌های بیکار در ایالات مختلف مشغول راه‌انداختن "کمپ‌های بیکاران" هستند. آنان در این کمپ‌ها به یکدیگر می‌‌‌‌آموزند که چگونه با حداقل پول کنار بیایند یا توانائی‌های حرفه‌ای خود را برای جست‌وجوی کارهای تازه بالا ببرند. این کمپ‌ها می‌توانند آینده داشته باشند، زیرا حتی اگر آمار رسمی بیکاران ۷ درصد اعلام شود، باز نباید فراموش کرد که شگرد جالبی در کار است: در آمریکا، هر کس که حتی فقط یک ساعت در هفته کار داشته باشد، وارد آمار بیکاران نمی‌شود!