«ما ایران را جدی می‌گیریم»
۱۳۸۹ بهمن ۲۳, شنبه
الکساندر کلوگه، فیلمساز معروف آلمانی، در گفتگو با نشریه "تاتس" تاکید کرده که محکومیت جعفر پناهی و محمد رسول‌اف به شش سال زندان، آن‌هم در جایی که این‌دو تنها طرح ساخت فیلمی را در ذهن خود می پرورانده‌اند، نوع جدیدی از سانسور است که تفاوتی کیفی با انواع پیش از خود دارد: "سانسور اندیشه".
اظهارنظرهای کلوگه در این مصاحبه نشان می‌دهد که این هنرمند و روشنفکر آلمانی از تاریخ ایران و جنبش‌های آزادی‌خواهانه آن بی‌اطلاع نیست. او در جایی به خبرنگار "تاتس" می‌گوید که از شاهدان تظاهرات ضد شاه در ماه ژوئن سال ۱۹۶۷ در برلین بوده و ملازمان و محافظان چماقدار شاه را از نزدیک دیده است.
کلوگه با اشاراتی به جنبش ملی شدن نفت و مقاومت مردم علیه رژیم خودکامه شاه، پذیرش این را سخت می‌داند که در ایران همچنان نظامی استبدادی روی کار باشد. او در عین حال می‌کوشد حساسیت ایرانیان نسبت به سیاست غربی‌ها را با مرور نمونه‌هایی چون اشغال بخش‌هایی از ایران توسط روسیه و انگلستان در جنگ دوم جهانی یا دست‌اندازی بریتانیایی‌ها روی چاه‌های نفتی ایران درک کند.
کلوگه اما ناتوانی خود را از درک این نیز کتمان نمی‌کند که چرا کشوری با این اهمیت و سوابق، همچنان درگیر بنیادگرایی، نقض حقوق بشر و سرکوب مانده است. او می‌گوید هرچند دنیا سرشار از رویدادهای نامنتظره است و آینده ایران نیز قابل پیش‌بینی نیست، اما حکومت کنونی ایران موقتی خواهد بود.
حمایت عملی از سرکوب‌شدگان ایرانی
شصت و یکمین دوره برلیناله برنامه‌هایی را برای تجلیل از پناهی و اعلام همبستگی با این سینماگر ایرانی اختصاص داده است. بخش مسابقه این جشنواره با نمایش فیلم "آفساید" پناهی آغاز شده و قرار است میزگردی نیز برای بحث در باره آثار و شرایط زندگی و کار پناهی در حاشیه برلیناله برگزار شود.
رفیع پیتز، کارگردان ایرانی مقیم پاریس، به‌عنوان یکی از حاضران در این میزگرد، پیشنهاد داده بود که رسانه‌ها و هنرمندان حوزه سینما، در جهت جلب افکار عمومی و در حمایت از جعفر پناهی، دو ساعت کار خود را تعطیل کنند.
الکساندر کلوگه به "تاتس" گفته که هرچند عملی شدن این پیشنهاد، خودش فیلمی دو ساعته است، اما بهتر است جشنواره‌ای که با مالیات مردم اداره می‌شود، کار خود را بکند و هنرمندان غربی راه دیگری را برای اعتراض به سرکوب و سانسور در ایران بیابند.
کلوگه گفته که روشن کردن ۹۰۰ شمع یا بالا بردن یک پلاکارد یا وقفه دو ساعته در کار برلیناله، بیش از آن‌که روشی سازنده باشد، رفتاری نمایشی و تبلیغاتی است. پیشنهاد متقابل او این است که فیلمسازها به نقل داستانی از ایران بپردازند. داستانی که نشان دهد آنها برای کشوری با این حکومت آزارنده اهمیت قائل‌اند.
سینماگر آلمانی گفته که مشغولیت هنرمندان غربی به تاریخ و شرایط اجتماعی ایران به مراتب عملی‌تر و مولدتر است: «ما همه به سایت‌های اینترنتی دسترسی داریم و می‌توانیم مشترکا با فیلم‌هایمان به اوضاع ایران بپردازیم.»
کلوگه در پایان مصاحبه با "تاتس" تاکید کرده که خودش آماده اقدام در این زمینه برای کمک به کسانی است که بی‌عدالتی دیده‌اند: « ما باید از همین حالا دست به‌کار شویم، چون موضوع خودکامگی، سرکوب و سانسور در ایران جدی است.»
MDM/KG