قهرمانی وزنه‌برداری ایران در آسیا نویدبخش کامیابی در المپیک؟ • مصاحبه
۱۳۹۱ اردیبهشت ۱۱, دوشنبه
در پایان مسابقات قهرمانی وزنه برداری آسیا در کره جنوبی، تیم ملی ایران روز دوشنبه ۱۱ اردیبهشت در وزن فوق سنگین توسط بهداد سلیمی ۳ مدال طلا را از آن خود کرد. سجاد انوشیروانی نیز در این وزن با کسب یک نشان نقره و ۲ برنز برای ایران افتخارآفرید.
محمد حسین برخواه، ملی پوش سابق وزنه برداری ایران و برنده مدال برنز ۷۷ کیلوگرم جهان در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ در گفت‌وگو با دویچه وله به ارزیابی این دست آورد پرداخته است.
بشنوید: گفت‌وگو با محمدحسین برخواه درباره قهرمانی ایران در مسابقات وزنه‌برداری آسیا
دویچه وله: آقای برخواه، تیم ملی وزنه‌برداری ایران پس از ۹ سال عنوان قهرمانی مسابقات وزنه‌برداری آسیا را به خود اختصاص داد. این تیم با پانصد و یک امتیاز، یعنی یک امتیاز بیشتر از کره جنوبی، در قله آسیا قرار گرفت. دستاورد ملی‌پوشان وزنه‌برداری ایران را در این مسابقات چه طور می‌بینید؟
محمد حسین برخواه: بچه‌های تیم ملی نتیجه‌ی عالی گرفتند. مجید عسکری در ۶۲ کیلوگرم شرکت کرد که یک وزنه‌بردار جوان است و قطعاً آینده‌روشنی خواهد داشت. او هرچند در این مسابقات زیاد موفق نبود، ولی چیزی از شایستگی‌اش کم نمی‌کند و امیدواریم در سال‌های بعد بتوانیم این وزنه‌بردار را روی سکوهای جهانی ببینیم.
در وزن ۶۹ کیلوگرم سجاد بهروزی و مرتضی رضائيان دو وزنه‌بردار خوب و جوان را داشتیم که در این سال‌ها تجربه‌ی خوبی هم به دست آورده‌اند و در این مسابقات هم رکوردهای نسبتاً خوبی به‌جای گذاشتند. ولی فکر می‌کنم جا دارند که رکوردهاشان را بهتر کنند تا در مسابقات المپیک در ترکیب تیم ملی کشورمان باشند.
در وزن ۸۵ کیلوگرم سهراب مرادی و کیانوش رستمی فکر می‌کنم الان در جدول رده بندی جهانی این وزن نفر اول و دوم هستند. یعنی در یکسال اخیر بهترین رکوردها را این دو وزنه‌بردار ما داشتند. به خاطر همین خیلی خیلی امیدوارهستیم که در المپیک هم دو مدال در این وزن داشته باشیم. مثل وزن فوق سنگین که در مسابقات جهانی سال گذشته دو مدال طلا و نقره گرفتیم . امیدوارم در المپیک امسال هم بتوانیم دو مدال خوش‌رنگ در وزن ۸۵ کیلو داشته باشیم.
در وزن ۱۰۵ کیلوگرم نواب نصیری شلال در قسمت یکضرب عالی کار کرد و وزنه‌ای زد در حد سکوی المپیک. او یکبار ۱۸۷ کیلو زد و در دو ضرب هم در رکوردگیری که پیش‌تر در تهران داشتند، ۲۳۶ کیلو زده بود. یک کیلو بیشتر از رکوردی که حسین توکلی در سال ۲۰۰۰ در المپیک سیدنی زده بود و قهرمان المپیک شده بود. نواب در رکوردگیری تهران یک کیلو بیشتر زده بود، اما اینجا در ۲۲۵ کیلو نتوانست موفق شود. ولی بازهم به نظر من می‌تواند یکی از شانس‌های ما برای المپیک باشد.
به‌هرحال باید کادر فنی علت این مشکل را پیدا کند. شاید در وزن کم کردن یکمقدار بدنش تحلیل رفته بود که در دو ضرب نتوانست خوب کار کند. من فکر می‌کنم زیاد مهم نبود ترسش در دو ضرب و نباید از لحاظ روانی به او فشار آورد و باید خودش را آماده کند برای المپیک. من فکر می‌کنم شانس مدال برای المپیک در این وزن دارد. هرچند در ۱۰۵ کیلو روس‌ها در سال‌های اخیر حکومت می‌کنند و مدال‌های طلا و نقره را همیشه گرفته‌اند. ولی ما هم می‌توانیم آن‌جا مطرح باشیم. فوق سنگین هم که در این سال‌های گذشته بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی آن قدر خوب کار کرده‌اند که همه امیدوارند در المپیک هم مدال بگیرند. مدال طلا که قطعاً برای بهداد سلیمی خواهد بود و امیدواریم انوشیروانی هم در المپیک بتواند مدال بگیرد.
از دیدگاه واقع بینانه‌ی کارشناسی و بدون این که بخواهیم انتظارات غیرمنطقی را تشدید کنیم، شما در چه وزن‌هایی بخت بزرگ کسب مدال در بازی‌های المپیک را برای تیم ملی ایران می‌بینید؟
در ۶۹ کیلوگرم الان یکمقدار بچه‌هامان نسبت به رکوردهای جهانی کمی عقب هستند، ولی فاصله آنچنان زیاد نیست. سجاد بهروزی و مرتضی رضاییان، اگر مثلا بتوانند در فرصتی که باقی مانده سه تا چهار کیلوگرم دو ضرب به رکوردهاشان اضافه کنند، می‌توانند خودشان را برسانند. این دیگر بستگی به تشخیص کادر فنی دارد. ما محدودیت داریم و شش نفر را بیشتر نمی‌توانیم اعزام کنیم برای المپیک. یعنی سقف سهمیه هر کشوری شش نفر است که ایران هم سقف سهمیه را گرفته و شش نفر را داریم.
کادر فنی باید تصمیم‌گیری کند که آیا اعزام نماینده در وزن ۶۹ کیلو مناسب هست یا نه. ما در وزن ۹۴ کیلو هم سعید محمدپور را داریم که دارد برای مسابقات جوانان جهان اعزام می‌شود. او هم یکی از بهترین وزنه‌برداران کشورمان است که شانس کسب مدال طلای المپیک را هم می‌شود برایش قائل بود. او هم به این نفرات اضافه می‌شود. فعلا برای المپیک هفت تا هشت نفر به عنوان گزینه در ترکیب تیم هستند که باید شش نفر از میان آن‌ها انتخاب شوند.
آقای برخواه وزنه‌برداری ملی ایران در طول شش سال اخیر فراز و نشیب‌ها و فازهای بحرانی زیادی را تجربه کرد. اما الان به نظر می‌‌آید که رفته رفته این ورزش سنتی ایران دوباره به حالت ثباتش بازگشته است. چه دلایلی را برای این روند مثبت می‌بینید؟
بعد از آن قضایای دوپینگ، یک دوره‌‌ی سه ساله آقای افشارزاده رئیس فدراسیون وزنه برداری کشور بود. موفقیت‌هایی که الان داریم مشاهده می‌کنیم در آن دوران زمینه‌سازی شد. بهداد سلیمی، سعید محمدپور، کیانوش رستمی، سهراب مرادی و این‌هایی که الان داریم می‌بینیم می‌روند به مسابقات و با سربلندی برمی‌گردند، حاصل زحماتی‌ست که در آن سال‌ها کشیده شد.
در این پنج تا شش سال کارهای زیادی شد. این طور نبود که در این یکی دوسال یکباره به این نتیجه برسیم. دانش فنی کورش باقری هم در این یکی دوسال به شکوفائی تیم کمک کرد. هم از لحاظ علمی و هم از لحاظ روحی و اعتماد به نفسی که خود کورش باقری دارد به تیم منتقل می‌کند. در وضعیت خیلی خوبی هستیم و امید داریم که بهترین نتایج را بچه‌ها در المپیک کسب کنند.
آیا پس از رسوایی‌های پی‌درپی دوپینگ در وزنه‌برداری ملی ایران الان می‌شود گفت که وزنه‌برداری در ایران یکمقدار پاک‌تر از گذشته شده؟
به نظر من الان وضعیت خیلی خوبی داریم. چون در دو سال اخیر هیچ موردی از دوپینگ نداشتیم و فدراسیون نظارت خیلی خوبی داشت. همین طور مربی‌ها روی کار بچه‌های تیم. تا این دو ماهی که باقی مانده به المپیک هیچ مورد خاصی پیش نیآمده. با این که می‌دانیم آژانس جهانی ضد دوپینگ وزنه‌برداران کشورمان را با توجه به موفقیت‌هایی که کسب کرده‌اند، مرتب زیر نظر گرفته است. آن‌ها هر هفته سرزده می‌آیند و از وزنه برداران ما آزمایش دوپینگ می‌گیرند. ولی خوشبختانه تا کنون هیچ مورد خاصی نبود.
آیا در حال حاضر وزنه‌برداران ملی‌پوش نخبه‌ی ایران از پوشش مالی مناسبی از سوی وزارت ورزش و فدراسیون وزنه‌برداری برخوردارند؟
این وضعیت نسبی‌است. در مقایسه با رشته‌هایی مثل فوتبال و والیبال و بسکتبال، به وزنه‌بردارها از لحاظ مالی زیاد توجه نمی‌شود. ولی اگر بخواهیم وضعیت امروز را با سال‌های گذشته مقایسه کنیم، الان خیلی بیشتر به وزنه‌برداران توجه می‌شود. کمیته المپیک و وزارت ورزش و فدراسیون‌های مربوطه در حد توان‌شان توجه خوبی دارند نسبت به هفت تا ده سال پیش. الان ورزشکارها پاداش‌هایی که می‌گیرند خیلی بهتر شده است. ولی نسبت به فوتبال و رشته‌های مثل والیبال و بسکتبال توجه کمتری می‌شود.