عبدالكريم لاهيجى / انتخابات ايران و پشتيبانى سازمانهاى حقوق بشر از حق انتخاب مردم ايران

مصاحبه كننده: كيواندخت قهارى

صداى آلمان: آقاى دكتر لاهيجى، بر انتخابات مجلس هفتم سركوب حق انتخاب نام نهاده اند. سركوب حق انتخاب با سركوب حق قلم همراه شده است. اوضاع را شما چگونه مى بينيد؟

عبدالكريم لاهيجى: جامعه دفاع از حقوق بشر در ايران و فدراسيون بين المللى حقوق بشر در اطلاعيه اى كه در روز پيش داد، از اين انتخابات به عنوان دستبرد انتخاباتى ياد كرد. ولى امروز من بايد بگويم كه اين سرقتى مسلحانه است. يعنى با توجه به سياست سركوب، اختناق، تشديد بستن روزنامه ها، شايد كمتر بتوان جايى را در دنيا يافت كه شب انتخابات از سه چهار روزنامه نيمه مستقلى كه وجود دارد، دو روزنامه را مى بندند، سايت خبرى رويداد را مى بندند، دفتر حزبى را كه تقريبا مى توان گفت همه كانديداهايش از شركت در انتخابات محروم شده اند، مى بندند و آن هم همه به دست سعيد مرتضوى معروفى كه دهها پرونده تخلف انتظامى دارد و به گزارش كميسيون اصل نود قانونگزارى در پرونده قتل زهرا كاظمى به عنوان يكى از متهمان اصلى شناخته شده است.

بنابراين در اين اوضاع و احوال چيزى نمى شود گفت مگر اينكه اين مجلس هيچ گونه مشروعيتى نداشته تا هفته قبل كه قرار بود در هر حال در آن انتخابات پس از انتصابات صورت بگيرد و الان با اين موج جديد سركوب و اختناق قاطعانه مى توان گفت كه نمايندگانى كه از اين يك روز به اصطلاح انتخابات اسامى شان در بيايد و بخواهند به مجلس بروند، هيچ گونه نمايندگى از ملت ايران ندارند، به خاطر اينكه انتخابات مجلس قانونگزارى انتخابات شوراى شهر و روستا نيست. هر يك از نمايندگان مردم اگر از يك شهر كوچك هم اسمشان بيرون بيايد، نماينده تمام مردم ايران هستند، نه نماينده آن شهر يا آن ده، برخلاف انتخابات شهر و روستا كه نمايندگى حوزه انتخاباتى خود را دارند.

وقتى شرايط انتخابات دموكراتيك در يك جامعه نيست، هيچ يك از اين منتخبين، يا منصوبين، هيچ گونه نمايندگى از مردم ايران ندارند و بنابراين مشروعيتى براى نمايندگى شان وجود ندارد.

صداى آلمان: اشاره كرديد به جو خفقان و سركوب. آيا پيش بينى مى كنيد چنين اقدامهايى كه در دو روز گذشته انجام شده، اقدامهاى مشابه خود را به دنبال خواهد داشت؟

عبدالكريم لاهيجى: طى چهار سال گذشته، يعنى از زمانى كه گروههاى فشار دريافتند كه در انتخابات گذشته شكست خورند، به ياد داريد، براى اينكه اسم هاشمى رفسنجانى از صندوق بيرون بيايد، هفته ها اعلام نتايج تهران را به عقب انداختند و بالاخره هم صندوق سازى كردند تا اينكه اسم هاشمى رفسنجانى دربيايد.

مقارن با آن مى بينيد كه سياست بستن روزنامه ها، سركوب، گرفتن روزنامه نويسها، روشنفكران و وكلاى دادگسترى شروع شده و طى چهار سال گذشته ادامه داشته است. كودتايى است كه طى اين چهار سال به اشكال مختلف بر ضد تمام آزاديخواهان، مخالفان ديكتاتورى، ولايت فقيه و مخالفان اسلامى شدن بيشتر جمهورى اسلامى، به ضرر جمهوريت _ حال وارد اين بحث نمى شوم كه اصلا جمهورى و اسلامى با هم قابل تلفيق هست يا نيست _ شروع شده است. متاسفانه مى توانم بگويم كه شواهد نشان مى دهند كه طى هفته هاى آينده هم ادامه خواهد داشت.

اما از يك طرف هم مى توانم بگويم كه ديناميزم و ظرفيت جامعه مدنى ايران و بى اعتنايى اى كه مردم نسبت به كليه حكومت جمهورى اسلامى از خود نشان مى دهند، كه فكر مى كنم يكى از تبلورهايش عدم شركت بخش بزرگى از مردم ايران در انتخابات امروز خواهد بود، به ويژه در تهران و شهرهاى بزرگ، من فكر مى كنم اين اميد را مى دهد كه اين سياست به نتيجه نرسد و مردم ايران همچنان حاضر باشند و اجازه ندهند كه سركوبگران بيش از اين بتوانند در اعمال سياست فشار و تهديد و ارعاب موفق بشوند.

من خطابم متوجه مردم ايران است: بدانيد كه جمهورى اسلامى ديگر قادر و توانا به سركوب وسيع به آن صورتى كه در سالهاى دهه ۱۳۶۰ اعمال كردند نيست. براى همين اميد دارم كه مردم ايران نترسند و اين سياست ارعاب و خفقان را خنثى بكنند و همچنان در صحنه مبارزه و مقاومت حاضر باشند. خطاب من به ويژه متوجه زنان و جوانان است كه هميشه در اين مبارزه خوشبختانه در صف مقدم قرار داشته اند و به تمام معنى پيشرو بوده اند.

صداى آلمان: سازمانهاى مدافع حقوق بشر در اين دو روز در دفاع از آزادى مطبوعات و حق انتخاب اطلاعيه هايى منتشر كرده اند. اهميت پشتيبانى بين المللى از جنبش آزاديخواهانه مردم ايران چيست؟

عبدالكريم لاهيجى: اين بازتاب، پشتيبانى، همراهى و همدردى حداقل آن چيزى است كه ما از سازمانهاى حقوق بشر، ملى، بين المللى، از رسانه هاى خبرى، از جامعه بين المللى به طور كلى توقع داريم. زيرا اگر بايد بالاخره اصل جهان شمول بودن حقوق بشر كه ما الان مى گوييم جهانى شدن حقوق بشر، به همان صورتى كه مى خواهند سياست و اقتصاد را جهانى بكنند و تا حدود زيادى هم موفق شده اند، عينيتى داشته باشد، بايد اين تبلور يا تظاهر، همدردى، همبستگى بين سازمانهاى حقوق بشر، بين مدافعان حقوق بشر، بين مدافعان دموكراسى در دنيا وجود داشته باشد. اگر نخواهيم غير از اين بكنيم و بكنند، اين مخالفان سنتى حقوق بشر خواهند بود كه در كارشان موفق شده اند، كه بگويند دموكراسى مقوله اى غربى است، ارزشهاى حقوق بشر مقولاتى غربى اند، بگذاريد ما هر گونه كه مى خواهيم با مردممان رفتار بكنيم و دنيا كارى به كار ما نداشته باشد.

آخرين تظاهرش هم يادمان است كه در همان روزى كه سيد على خامنه اى صحبت از گردن كلفتها كرد، آنهايى كه حاضر به انقياد و تمكين در قبال سياست سركوبگرانه او و پيروان او نيستند، همان جا هم اشاره به اروپا كرد كه بهتر است بيشتر از اين فضولى نكنند و در كار ايران و ايرانيان دخالت نكنند. اين بيانى است درست در راستاى شايد تا حدودى ارعاب مجامع بين المللى، اتحاديه اروپا، جامعه بين المللى، سازمان ملل متحد، كه همان طور كه اشاره كردم عكس آن چيزى است كه ما از آن به عنوان جهان شمول بودن حقوق بشر و ارزشهاى دموكراتيك ياد مى كنيم. اين اميد را داريم كه جامعه بين المللى، اتحاديه اروپا مردم ايران، مبارزان راه آزادى و حقوق بشر را تنها نگذارند.