صادقانه، اما دير هنگام!

از آن سخنرانى بعنوان لكه ننگ در زندگى خود نام برده است.

تقريبا ۲ هزار سرباز آمريكائى و مسلما خيلى بيشتر از اينها غير نظامى عراقى از آغاز جنگ تاكنون كشته اند. كماكان از ثبات در عراق خبرى نيست و نه تنها از خطر تروريسم در جهان كاسته نشده، بلكه بر آن نيز افزوده شده است. اكنون كالين پاول، وزير سابق خارجه آمريكا در يك مصاحبه سخنرانى انش در مقابل شوراى امنيت سازمان ملل در مورد عراق را بعنوان لكه ننگى در زندگى خود ارزيابى ميكند. اينگونه بنظر ميرسد كه وزير سابق خارجه آمريكا دو سال و نيم در خلوت خود رنج برده و فقط بخاطر وفادارى به رئيس جمهور سكوت كرده و تنها نشانه شك و ترديد اش، همانا صرفنظر كردن از پست وزارت خارجه براى دومين بار بوده و اكنون در عذاب وجدان بسر ميبرد.

او در يك مصاحبه مطبوعاتى، به آنچه كه همه ميدانستند، يعنى عدم وجود سلاحهاى كشتار جمعى در عراق و كمك صدام حسين به تروريستها، اكنون اعتراف ميكند و ميگويد كه چند نفر در سازمان جاسوسى آمريكا در مورد اشتباه بودن اطلاعات سكوت كردند و او در دام يك توطئه افتاده است. اهميت اين مصاحبه فقط در آن است كه اين سخنان از زبان يك مقام عاليرتبه دولت بوش گفته ميشود. اما اين اعترافات مردى است كه در آغاز سال ۲۰۰۳ ميلادى در انظار عمومى جهانيان براحتى از «كبوتر» به «باز» پنتاگون تبديل شد و اكنون انتقاد پاول از خود، مسئله اى را با توجه به وضعيت عراق، حل نيمكند و ديگر اينكه او در شروع اين جنگ نقش بسزائى داشت.

صداقت صفت بسيار نيكى است، اما در اين مورد، بايد گفت كه خيلى دير است و ماشين جنگى آمريكا اكنون ديگر در شن هاى صحرا فرو رفته است. اگر او در همان آغاز در مورد شك و ترديد هائى كه بوضوح وجود داشتند صحبت ميكرد، ممكن بود از كارش بركنار شود، اما حال ديگر لازم نبود در يك مصاحبه چنين حرفهائى بزند و شايد هم با اين سياست در آن زمان يك ائتلاف بين المللى واقعى بر عليه صدام بوجود مى آمد. اما همه اينها بوقوع نپيوست و اكنون او پشيمانى از خود نشان ميدهد و توصيه ميكند كه بر قدرت نيروهاى امنيتى عراقى هر چه بيشتر افزوده شود تا سربازان آمريكائى بتوانند بزودى به مملكت خود بازگردند. متاسفانه اين نيز سياست قديمى بوش است كه هيچ كمكى به حل موضوع نمى كند.