پس از توافق اتمی با ایران، ایرباس از ایرانایر سفارش ۱۰۰ هواپیمای مسافربری گرفت. معاملهای که به دلیل وابستگی و نیاز شرکت هواپیماسازی به قطعات آمریکایی، نیازمند مجوز واشنگتن است. احتمال میرود همین موضوع باعث برهم خوردن این معامله شود.
شرکت هواپیمایی بویینگ، رقیب آمریکایی ایرباس که قراردادی برای فروش ۸۰ هواپیما با ایران امضا کرده بود، احتمالا مجبور خواهد شد قراردادهای خود را با ایران لغو کند.
در حوزه نفت و گاز، شرکت فرانسوی توتال و شرکت چینی "سی ان پی سی" حدود ۴ میلیارد یورو برای توسعه فاز ۱۱ میدان گازی پارس جنوبی سرمایهگذاری کردهاند. گزارشها حاکی از آن است که در صورت خروج توتال از پارس جنوبی، سهم آن به چینیها میرسد.
کنسرنهای خودروسازی بینالمللی هم امید زیادی به بازار ایران داشتند: گروه "پیاسای پژو سیتروئن" برای ساخت کارخانهای در ایران برنامهریزی میکرد و رنو قصد تولید ۱۵۰ هزار دستگاه خودرو برای ایران را داشت.
آیا میتوان گفت برنامههای اقتصادی ایران و این شرکتها دیگر دستیافتنی نیست؟ تنها به دلیل تصمیم یک کشور برای خروج از برجام؟