خواننده ای که برای ناشنوایان هم می‌خواند
۱۳۸۹ بهمن ۱, جمعه
دومینگو تا کنون بیش از ۳۵۰۰ کنسرت داشته و در ۱۳۴ نقش اپرایی خوانده است. او همچنین در ۴۵۰ کنسرت، رهبر ارکسترهای گوناگون سمفونیک بوده است. وی در زندگی‌نامه‌ای به قلم خودش نوشته است: «در کودکی می‌خواستم یا فوتبالیست شوم یا گاوباز. تا این‌که یکی از همبازی‌هایم گفت: پلاسیدو، تو باید خواننده ی اپرا بشوی. به او گفتم: شوخی نکن، اما با گذشت زمان، به خود گفتم باید حتما بهترین خواننده بشوم و تا سی سالگی در تالار اپرای مترو پولیتن نیویورک کنسرت بدهم. بیست و هفت سالم بود که موفق به این کار شدم».
پدر و مادر دومینگو هردو خواننده‌ی ترانه‌های بومی اسپانیولی «زارزووِلا» Zarzuela بوده‌اند. او از هشت سالگی در پایتخت مکزیک به‌سر برده و آموزش پیانو و خوانندگی را هم از همین‌جا شروع کرده است. دومینگو نخستین نقش اپرایی خود را در ۱۸ سالگی اجرا کرد.
۲۱ ساله بود که برای آموزش و اجراهای پی در پی به مدت ۲ سال و نیم به تل‌آویو رفت. پس از آن بود که توانست به اپراخانه‌های پر شکوه و به‌نام جهان مانند متروپولیتن نیو یورک، اسکالای میلان، کاونت گاردن لندن، اپراخانه‌ی بایرویت در آلمان و اپراخانه‌ی پاریس راه یابد.
با صدای دومینگو تا کنون بیش از صد صفحه، نوار کاست و سی دی ضبط و منتشر شده که مشهورترین آنها نقش اوتللو در اپرایی به همین نام اثر جوزپه وردی است. او این نقش را در فیلمی با کارگردانی و تهیه‌ی فرانکو زفیرلی Zeffirelli بازی کرده است.
دومینگو نقش اصلی را در چند اپرای تازه نیز بر عهده داشته که برای نخستین بار در سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۷ و ۲۰۱۰ به اتمام رسیده و به روی صحنه رفته‌اند. یکی از شناخته‌ترین این اپراهای "اولین قیصر" اثر "دون تون" آهنگساز معاصر چینی است که دومینگو آن را در لندن اجرا کرده است. جالب این که او در این نقش، بم‌تر از جای اصلی صدای تنور خود می‌خواند: باریتون.
اپرا در ورزشگاه
'پلاسیدو دومینگو از سال ۱۹۹۰ به همراهی دو خواننده‌ی بنام تنور یعنی لوچیانو پاواروتی و خوزه کارراس Carreras چندین کنسرت در استادیوم‌های ورزشی اجرا کرده و از آن زمان نام «سه تنوریست» را بر سر زبا‌ن‌ها افکنده است. او همچنین از سال ۱۹۹۳ میلادی مسابقه‌ای برای جستجو و تشویق استعدادهای نو با عنوان" اپرالیا" برگزار میکند که در شناساندن خوانندگانی چون آندریا بوچلی به جهان موسیقی بسیار اثربخش بوده است.
دومینگو در برگزاری کنسرت‌های غیر انتفاعی و خیریه هم بسیار کوشیده است. او پس از زمین‌لرزه‌ی مکزیک، کار خود را یک سال کنار گذاشت و با برگزاری کنسرت‌های پیاپی، روستایی برای نگهداری و رشد کودکان بی سرپرست در پایتخت مکزیک بنا کرد.
شرکت جهانی کمک ابزارهای شنوایی «فوناک» Phonak در سال ۲۰۰۶ دومینگو و ارکستر فیلارمونیک وین را به خاطر کنسرت‌هایی که برای کمک به ناشنوایان داده بودند به مقام «سفیر سیار شنوایی» برگزید.
دومینگو تاکنون به خاطر خدمات نیکوکارانه و هنر اثربخش خود، جایزه‌ها، عنوان‌ها و مدال‌های افتخاری بسیاری از جمله جایزه‌ی «شاهزاده‌ی آستوریا» از اسپانیا در سال ۱۹۹۱ و عنوان شوالیه‌ی لژیونرهای فرانسه در سال ۲۰۰۱ را دریافت کرده است.
پلاسیدو دومینگو مانند همه‌ی هنرمندان به‌نام جهان، منتقدانی هم دارد که سخت‌تر و سنگین‌تر از همه آنها فرانکو باستیانو ناقد و تهیه کننده‌ی کنسرت‌های موسیقی است. او در سایت‌های گوناگون اینترنتی دومینگو را متهم میکند که سن خود را ۶ سال کم‌تر معرفی کرده و پیوسته در این فکر است که خود را برتر از انریکو کاروزو خواننده‌ی بزرگ ایتالیایی بشناساند. کاروزو، تنور رتبه اول تاریخ موسیقی کلاسیک در سال ۱۹۲۱ در سن ۴۸ سالگی درگذشته و از نخستین کسانی است که اپرا را به یک استادیوم ۲۵ هزار نفره درمکزیک برد.
سبک و جایگاه پلاسیدو دومینگو
پاواروتی و دومینگو دو قطب تک‌خوان‌های تنور مردانه اپرای امروز در سبک ایتالیایی به شمار می‌آیند. دو قطبی که میانه‌ی آنها را خوزه کارراس گرفته است. اگر پاواروتی را به‌خاطر قدرت و وسعت صدایش می‌ستایند، دومینگو را برای نرمی در صدا و اجرای کم‌مانند نت‌های کشیده و قطعه‌های آرام و آهسته و نیروی نفس‌اش تحسین می‌کنند.
آیا در مورد او نام از نامیده خبر می‌دهد؟ واژه ی پلاسیدو دومینگو در اسپانیولی به معنای «آرامش یکشنبه» است و این به‌راستی به شخصی معتقد به باورهای مذهبی می‌خورد که صدایی هر اندازه زیر، بالا و بلند اما آرام دارد.
اسکندر آبادی
تحریریه: مهیندخت مصباح