تقسیم قدرت برای تشکیل دولت جدید در عراق
۱۳۸۹ آبان ۲۱, جمعه
آیا دستیابی به تفاهم‌های سیاسی در عراق باعث خواهد شد که ترور در این کشور پایان یابد و ثبات سیاسی در آن برقرار شود؟ خبر تشکیل دولت جدید در عراق، خبر خوشی بود. پیامی بود که نه تنها برای منطقه اهمیت دارد، بلکه برای مردم عراق نیز که مدت‌هاست با خطرات زیادی دست و پنجه نرم کرده‌اند و با جرأتی مثال‌زدنی تمرین دموکراسی می‌کنند. مردم عراق در کشوری جنگ‌زده نشانه‌ای از امید را زنده کردند، نشانه‌ای که از سوی سیاست‌مداران عراقی چندان دیده نشد. آن‌ها به هشت ماه زمان برای تشکیل دولت جدید نیاز داشتند. این هشت ماه را عراق بدون رهبری‌ای واحد گذراند و مردم این کشور شدیدتر از گذشته در معرض حملات تروریستی قرار گرفتند. حملاتی که آخرین بار، دامن اقلیت مسیحی ساکن در عراق را گرفت.
هیچ‌کس از زمان پایان این نوع رویدادها اطلاع ندارد. از یک سو باید دید که هریک از نیروهای سیاسی، قومی و مذهبی در عراق تا چه میزان در تشکیل دولت جدید و تقسیم قدرت سهم خواهند داشت. از سوی دیگر باید این نکته را نیز در نظر گرفت که تشکیل دولت جدید در عراق هیچ تاثیری بر اهداف القاعده و سایر گروه‌های ضد دموکراسی در این کشور نخواهد داشت؛ نیرو‌هایی که به هیچ روی خواستار ثبات در عراق و همچنین ایجاد تفاهم بین نیروهای سیاسی در این کشور نیستند.
تردید به توانایی برقراری امنیت در عراق بدون حضور آمریکایی‌ها
دولتی که پیش از تشکیل رسمی خود با این ابهامات روبروست، نمی‌تواند در تغییر اوضاع نقش اساسی ایفا کند. برای کنترل عملیات تروریستی و مهار خشونت در عراق، نیاز به نیروهای امنیتی قوی‌تری احساس می‌شود. با توجه به حملات خشونت‌بار هفته‌های گذشته در عراق، در این مورد تردید وجود دارد که نیروهای پلیس و ارتش عراق به اندازه‌ی کافی مجهز باشند. خروج نیروهای نظامی آمریکا از شهرهای بزرگ عراق که از ماه ژوئن سال ۲۰۰۹ میلادی آغاز شده است و همچنین پایان رسمی حضور نیروهای رزمی آمریکا که در ماه اوت سال جاری میلادی اعلام شد، موقعیت امنیتی عراق را بیش از پیش متلاطم کرده است. این موضوع که تصمیم خروج کامل نیروهای نظامی آمریکا تا پایان سال ۲۰۱۱ میلادی از عراق چه پیامدهایی برای این کشور خواهد داشت را نیز باید به سایر ابهامات افزود.
همانند انتخابات سراسری هشت ماه پیش، آینده عراق در نهایت در دست شهروندان و سیاست‌مداران این کشور است. قدرت‌های سیاسی و اقتصادی در عراق در تقابل با یکدیگر قرار دارند و کشورهایی همچون ایران، ایالات متحده آمریکا و عربستان سعودی از این اختلافات حزبی و گروهی در جهت اعمال سیاست‌های خود استفاده می‌کنند. راه نجات از این اوضاع را می‌توان در حرکت به سوی دموکراسی برای مردم عراق جستجو کرد و همچنین در رسیدن به تفاهم در جهت استفاده‌ی مشترک از منابع عظیم نفتی در عراق.
مردم عراق هیچ‌گاه خواستار جنگ نبوده‌اند. از همین رو نیز آن‌ها برای بازسازی سرزمین‌شان به چیزی بیشتر از شعارهای بین‌المللی در جهت همبستگی نیاز دارند. در این زمینه وظیفه‌ی اصلی بر دوش ایالات متحده آمریکا است.
راینر زولیش / کاوه بهرامی
تحریریه: کیواندخت قهاری