تردید صلحپژوهان آلمانی نسبت به موفقیت ناتو در افغانستان
۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۹, چهارشنبهدر گزارش مشترکی با عنوان "ارزیابی صلح ۲۰۱۰" که ۵ موسسه صلحپژوه آلمان روز سهشنبه، ۱۸ مه ارائه کردند، وضعیت در افغانستان، ۹ سال پس از آغاز جنگ علیه حکومت طالبان و روی کارآمدن دولت جدید، همچنان فاجعهبار توصیف میشود. از دید نویسندگان گزارش، لازمه ایجاد ثبات در افغانستان توجه بیشتر کشورهای غربی به قدرتهای محلی و ساختارهای سنتی در ا ین کشور است. این بدان معناست که در اعمال استاندارهای غربی در مورد دمکراسی و حقوق بشر باید جانب احتیاط را رعایت کرد و رؤیاپردازی نکرد. گزارش در عین حال در مورد خارجکردن شتابزده و نسنجیده نیروهای ناتو از افغانستان هشدار میدهد، زیرا چنین رویکردی میتواند "کل منطقه را دچار بیثباتی کند".
کارشناسان هر ۵ موسسهی یادشده که قسماَ به کلیساهای مختلف آلمان نزدیکاند ابتدا شانسها و تهدیدهای راه طیشده برای ایجاد صلح و ثبات در افغانستان را برشمردهاند. آنها سپس موفقیت استراتژییی را که غرب پس از کنفرانس لندن در پیش گرفته مشروط به توفیق آن در حراست از جان و امنیت شهروندان عادی افغانستان و کاهش شمار قربانیان حملات به شورشیان در میان این گونه شهروندان میدانند. کاهش فساد و ارتشا، اصلاح قانون احزاب و انتخابات، تقویت دستگاه قضایی و موفقیت دولت در به دست گرفتن کامل امور در دستکم سه ایالت تا اواسط ۲۰۱۱ از دیگر شرطهای مطرح شده در گزارش هستند. گزارش میگوید که اگر این شرایط محقق نشوند، استراتژی جدید هم سرنوشتی جز شکست نخواهد داشت.
سلسهپیشنهادهای بعدی گزارش بر تسریع و جدیت بیشتر در آموزش نیروهای انتظامی و نظامی افغانستان متمرکز است.
ملزومات مذاکره با طالبان
مذاکره با طالبان و رسیدن به توافقی برای آتشبس با این نیرو، محور دیگری است که گزارش بر ضرورت آن تاکید میکند. به نظر نویسندگان گزارش تنها عفو عمومی برای نیروهای طالبان مسئلهای را حل نمیکند، بلکه باید بستر لازم نیز برای یک زندگی آبرومندانهی حداقلی برای این نیروها تأمین شود. در گزارش بعید شمرده نمیشود که نتیجهی مذاکرات با طالبان لزوماَ در خدمت اعمال و گسترش استاندارها و ارزشهای غربی در افغانستان نباشند، اما غرب شاید در حال حاضر راهی جز قبول این مسیر ویژه افغانستان برای صلح و ثبات نداشته باشد.
گزارش موسسههای هوادار صلح سپس این پرسش را مطرح میکند که چگونه میتوان در گوشه و کنار صعبالعبور افغانستان، با جامعهای دارای اقشار میانی ضعیف و سطح نازل آموزش، خلاء اقتدار حکومتی را پر کرد. این پرسش در خود گزارش نیز بیپاسخ میماند. ولی در مجموعه نکاتی را که گزارش مطرح میکند در نهاذهای مختلف آلمان، یعنی کشوری که با بیش از ۵۰۰۰ نیرو در افغانستان سهم مهمی در مسائل امنیتی و بازسازی آن به عهده دارد، توجه و اعتنای معینی را برانگیخته است.
FW/RN