تحصیل در دانشگاه صنعتی درسدن بدون شهریه
۱۳۸۸ خرداد ۲۲, جمعهدانشگاه صنعتی درسدن، در سال ۱۸۲۸ میلادی با نام مدرسه علوم فنی درسدن به جمع مراکز آموزشی در آلمان پیوست. در سال ۱۹۶۱ میلادی و با گسترش رشتهها و دانشکدهها، مدرسه علوم فنی درسدن به دانشگاه صنعتی این شهر تغییر نام یافت.
۱۲۰ رشته تحصیلی در دانشگاه صنعتی درسدن اما، تنها محدود به گرایشات رشتههای فنی و مهندسی نیست، بلکه از سال ۱۹۸۹ میلادی و هم زمان با وحدت مجدد آلمان، رشتههای علوم انسانی، علوم اجتماعی و حتی پزشکی نیز به لیست سایر رشتههای تحصیلی در این دانشگاه افزوده شده است. دانشگاه صنعتی درسدن نه تنها بزرگترین دانشگاه ایالت زاکسن به شمار میآید، بلکه در بین دانشگاه صنعتی آلمان، به لحاظ وسعت و امکانات در بالاترین جایگاه قرار دارد.
تحصیل رایگان در دانشگاه صنعتی درسدن
آنچه علاوه بر هزینههای پایین زندگی در درسدن نسبت به شهرهای بخش غربی آلمان، توجه بسیاری از دانشجویان را به تحصیل در دانشگاه این شهر جلب کرده است، تحصیل رایگان در دانشگاه صنعتی درسدن است. تنها پرداختی دانشجویان به دانشگاه مبلغی در حدود ۱۶۰ یورو (ترم تابستانی ۲۰۰۹) میباشد که شامل خدمات دانشجویی و استفاده از امکانات حمل و نقل عمومی در شهر محل تحصیل و شهرهای مجاور میشود.
دانشجویان در دانشگاه صنعتی درسدن
در ترم زمستانی ۲۰۰۸/۰۹، بیش از ۳۵ هزار دانشجو در دانشگاه صنعتی درسدن مشغول به تحصیل بودهاند. بیش از سه هزار نفر از این تعداد را دانشجویان خارجی تشکیل میدهند. ماریون هلهمن، رییس بخش بینالملل دانشگاه صنعتی درسدن، در همین ارتباط به دویچه وله گفت، در حال حاضر ۳۳ دانشجویی ایرانی نیز در این دانشگاه مشغول به تحصیل هستند. این دانشگاه از لحاظ تنوع در ارائه رشتههای تحصیلی یکی از دانشگاههای تراز اول در آلمان به حساب میآید.
دانشکدهها و رشتههای تحصیلی
زمینههای تحصیلی و آموزشی در دانشگاه صنعتی درسدن را میتوان به چهار بخش تقسیم کرد که هریک چندین دانشکده را در بر میگیرند. بخش علوم طبیعی که دانشکده ریاضیات و سایر علوم طبیعی به علاوه رشته روانشناسی را شامل میشود، بخش علوم انسانی و اجتماعی با دانشکدههای فلسفه، زبان وادبیات، علوم تربیتی، حقوق و اقتصاد و بخش علوم فنی و مهندسی با دانشکدههای نظیر کامپیوتر، برق و الکترونیک، مهندسی مکانیک و مهندسی عمران. به مجموع این دانشکدهها و رشتههای نام برده، دانشکده پزشکی را نیز باید اضافه کرد.
نویسنده: کاوه بهرامی
تحریریه: آذین حیدرینژاد