به بهانه پنجاهمين سالگرد انتشار مجله آلمانى Brigitte و نگاهى به نشريات ايرانى ويژه زنان
۱۳۸۳ اردیبهشت ۲۴, پنجشنبه
روزنامه نگاران، برجستگان هنرى، فرهنگى و سياسى همه در جشن پنجاه سالگى مجله Brigitte شركت داشتند. تلويزيون هاى مداربسته تاريخ مستند مجله را در گوشه و كنار سالن نمايش دادند و مدعوين را در جريان رويدادهاى آن نشريه گذاشتند و زير پاى سردبيران و بنيانگذاران فرش قرمز انداختند. حسرتى كه در دل ما مانده است.
راستى بنيانگذاران نشريات زنانه در ايران كجا رفتند؟ اطلاعات بانوان و زن روز چندساله شد؟ نويسندگان و خبرنگاران آن چكاره شدند؟ حتما هريك از گوشه اى فرا رفتند. عفت داداش پور، رييس بخش روزنامه نگاران سازمان ملل متحد شد. منصور پيرنيا، هما احسان، پرى اباصلتى و صدها نفرى كه در مجلات زنانه قلم مى زدند در اين سوى و آن سوى جهان هريك بكارى مشغولند. استعدادهاى جوان چون نازنين انصارى كه رييس هيات مديره خبرنگاران خارجى در بريتانيا شده است، هريك در يكى از رسانه هاى گروهى خارجى مشغول بكارند. جمعى كه مى توانستند بهترين نشريات زنانه را در ميهن خودمان به راه بياندازند.
اما گويا نام «زن» در ايران درست مطابق با جن و بسم اله است. مجله «زن» توقيف مى شود، كتاب زنان موسيقى ايران و نويسنده و ناشرش در دادگاه محاكمه مى شود و راى دادگاه براى كتاب زنان پرده نشين و مردان جوشن پوش، همانا پرده نشينى زنان است و جوشن پوشى مردان. زنان فيلمساز نيز از اين قاعده مستثنى نيستند. نيمه پنهان تهمينه ميلانى، زندان زنان منيژه حكمت در خارج از ايران برنده ى جوايزى مى شوند و در ايران به زير تيغ سانسور مى روند.
بر سايت اينترنتى زنانه فيلتر مى گذارند و نويسندگان و شاعران زن همچنان مشغول دست و پا زدن هستند تا سرى در ميان سرها بلند كنند و زهرا كاظمى خبرنگار زير دست و پا له و لورده مى شود. آيا زمانى خواهد رسيد كه زير پاى زنان تاريخ ساز ايران نيز فرش قرمز بياندازند؟ آيا بنيانگذاران زن روز و اطلاعات بانوان را به خاطر شهامت و نيروى سترگشان خواهيم ستود؟ فرش قرمز و ستايش از بنيانگذاران پيش كششان. آيا روزى خواهد رسيد كه دست از اين زن ستيزى برداريم؟!
الهه خوشنام