بایرن: شلوار چرمی با رایانهی دستی
۱۳۸۶ دی ۱۱, سهشنبههر چند در ایالت بایرن، مثل همهی استانهای آلمان، خیابانهای بیقواره و ساختمانهای بتونی بیشمار در حاشیهی شهرها وجود دارد، ولی هیچ از یک ایالتهای آلمان از چنین طبیعت بکر و سرشاری برخوردار نیست: دورنمای کوههای آلپ با یکی از قلههای رفیع آن، تسوگاشپیتسه (Zugspitze) که در آلمان بلندترین قله است، به چهرهی این ایالت، زیبایی ویژهای میبخشد. صخرههای سخت خطهی "سوئیس فرانک" (Fränkische Schweiz) که منطقهای در فرانکن (Franken) است، به زیبایی سحرآمیز این دورنما صد چندان میافزاید. فرانکن، منطقهای در جنوب آلمان است که بهطور عمده شامل شمال ایالت بایرن، بخش شمال شرقی ایالت بادنـ وورتمبرگ (Baden-Württemberg) و جنوب ایالت تورینگن (Südthüringen) میشود. سبزهزارهای پیرامون رودهای دونا وماین و برکههای و دریاچههای بایرن علیا (Oberbayern) مثل شیم (Chiemsee)، تگرن (Tegernsee)، کونیگ (König)، آمر (Ammer) و اشتارنبرگر (Starnberger) به چشمانداز رویاگونهی این خطه، جلوهای خاص میبخشند.
سرزمین کشاورزی
در اقتصاد ایالت بایرن، کشاورزی مدرن سهم بسزایی دارد. در این بخش، بیش از ۳۰۰ هزار نفر شاغلاند. در روستاهای این ایالت، مجامع روستایی با ساختارهای کهن خود همچنان پابرجایند و با این که نسل جوان علاقهی چندانی به رسم و آئینهای سنتی نشان نمیدهد، لباسهای روستایی و موسیقی فولکلوریک، همچنان بخشی از زندگی روستایی را تشکیل میدهد. در هیچ یک از ایالتهای آلمان، گرایش به استفاده از لهجه چنین نیرومند نیست. از اینرو اغلب اهالی بایرن به لهجههای متفاوت، از جمله بایری، شوابی (Schwäbisch) و فرانکی صحبت میکنند.
چهرهی مدرن
ساکنان بایرن ولی مایل نیستند، تنها به عنوان مردمی معرفی شوند که شلوار چرمی میپوشند و نمیتوانند یا نمیخواهند، آلمانی را بدون لهجه صحبت کنند. در حال حاضر ایالت بایرن میکوشد با شعار "شلوار چرمی و رایانهی دستی" چهرهی مدرنی از خود ارائه دهد و به این ترتیب به این آرزو جامهی عمل بپوشاند که میتوان بین فنآوریهای مدرن و سنتهای ریشهدار، رابطهی هماهنگی برقرار کرد. در عمل هم بیش از ۱۲ درصد از شاغلان بایرن در بخش فنآوریهای پیشرفته کار میکنند. از این نظر این ایالت در اروپا در مقام اول قرار دارد. مارکهایی چون "زیمنس"، "اآداس"، (EADS) و "ب ام و" (BMW) نمایانگر فنآوریای بس مدرن و پیشرفتهاند.
با این حال بایرن همچنان سرزمینی کشاورزی باقی مانده است. هنوز هم بیش از نیمی از مساحت این ایالت زیر کشت میرود. هنوز هم بایرن بزرگترین تولید کنندهی مواد غذایی در آلمان است. و هنوز هم جمعیت روستایی این ایالت و نه شهروندان آن، راه و سمت سیاسی را مشخص میکند.
جشن آبجو
یکی از شاخصهای ایالت بایرن، "جشن آبجو"ی آن است. این جشن که به جشن اکتبر هم معروف است، جشنوارهای است دو هفتهای که هر سال در آخر سپتامبر و آغاز اکتبر در مونیخ، پایتخت ایالت بایرن برگزار میشود. این جشن، بزرگترین جشنواره از نوع خود در جهان است و هر سال حدود شش میلیون نفر در آن شرکت میکنند. مرکز رویدادهای این جشنواره در محوطه بزرگی در نزدیک مونیخ قراردارد که به «سبزهزار ترز» مشهور است. شش آبجوسازی معروف بایرن، چادرهای بسیار بزرگی در این سبزهزار برپا میکنند. در هر یک از این چادرها، حدود چندهزار تن جای میگیرند. آمار نشان میدهد که هر سال، نزدیک به ۶ میلیون لیتر آبجو در طول این جشن مصرف میشود.
اولین جشن آبجو در سال ۱۸۱۰، به مناسبت مراسم عروسی شاهزاده لودویگ اول برپا شد و چون بسیار موفق بود، سالهای دیگر نیز تکرار شد.
"جشن اکتبر"، چند سالی است که به صحنهی نمایش مد لباسهای محلی این منطقه نیز تبدیل شده است. شخصیتهای سیاسی، اقتصادی و هنری ایالت بایرن، هنگام افتتاح و نوشیدن آبجو از لیوانهای بزرگ آبجوی مختص این ایالت، لباسهای محلی قدیمی خود را هم به نمایش میگذارند: شلوار چرمی برای مردان و پیراهنهای تنگ و بلند چیندار با پیشبندهای مزین به تور برای زنان.
همیشه، تنها یک حزب
در ایالت بایرن، همواره حزب محافظهکار سوسیال مسیحی، (CSU) که نشان آن رنگ سیاه است، در انتخابات پیروز میشود. پس از پایان جنگ جهانی دوم، از سال ۱۹۴۵تا به امروز تنها یک نخستوزیر در بایرن برگزیده شد که به حزب سوسیال مسیحی تعلق نداشت و نامزد حزب سوسیال دموکرات (SPD) بود: ویلهلم هوگنر (Wilhelm Hoegner). ولی از سال ۱۹۵۴ تا کنون حزب سوسیال دموکرات در این ایالت نتوانسته است، آرای قابل توجهی کسب کند. از اینرو گفته میشود که در بایرن در واقع ارکان حکومت سلطنتی، همچنان برقرار است. با این که بساط آخرین شاه بایرن در سال ۱۹۱۸ برچیده شده است.
بایرن در یک نگاه:
جمعیت: ۵ / ۱۲ میلیون نفر
مساحت: ۷۰ هزار و ۵۵۰ کیلومتر مربع
مرکز: مونیخ
تاریخ تأسیس به عنوان ایالت: ۲ دسامبر ۱۹۴۶
مهمترین منابع اقتصادی: صنعت خودروسازی، رشتهیهای مربوط به فنآوری رایانه، رسانهها