«انسجام و روحیه‌ی تیمی، برگ برنده‌ی ملی‌پوشان ایران»

دویچه‏وله: تیم ملی فوتبال ایران در دومین دیدار خود نیز به ‏پیروزی رسید و یک بر صفر کره‏ی شمالی را شکست داد. آیا این دو پیروزی متوالی ایران در جام ملت‏های آسیا را می‏شود به عنوان رستاخیز کوچکی در وضعیت فعلی فوتبال ملی ایران توصیف کرد؟

محمد تقوی: من بعد از مدت‏ها فوتبالی از ایران دیدم که یک تفکر تیمی پشت تیم ما بود. ممکن است این یک رستاخیر فوتبال ما باشد. صرف نظر از نتیجه‏ی بازی که ما بازی را بردیم، حتی اگر بازی را هم می‏باختیم، من به عنوان یک فوتبالیست، واقعاً از بازی بچه‏ها لذت بردم. می‏شود گفت که یک تیم بودیم؛ تیمی بودیم که بچه‏ها واقعاً دستورات مربی را به نحو احسن، توی زمین پیاده کردند. من به ندرت، شاید حتی برای اولین بار بود که دیدم بچه‏ها برای تیم بازی می‏کردند. همه با جان و دل، آن‏چه را مربی به آن‏ها داده بود، توی زمین پیاده کردند و می‏‏توان گفت یک تیم با کلاس بالا در فوتبال آسیا بودیم. برای اولین بار، بعد از مدت‏ها، ما در فوتبال آسیا تیمی را دیدیم که هدف‏مند بازی می‏کرد. البته به غیر از تیم‏های کره و ژاپن.

بشنوید: گفت‌وگو با محمد تقوی، ملی‌پوش سابق ایران درباره علل موفقیت تیم ملی در برابر کره شمالی

خصوصیات فنی این عملکرد تیمی را که به آن اشاره کردید، در چه می‌بینید؟

تیم کره‏ی شمالی تیمی است که همیشه در مقابل تیم‏های دیگر، چه در جام جهانی، چه قبل از بازی‏های مقدماتی که ما با آن هم‏گروه بودیم، "پرسینگ" را خیلی خوب انجام می‏دهد. شما برای این‏که این پرسینگ را آزاد کنید، از این پرسینگ بیرون بیایید، دو راه دارید؛ یا باید با تک‏ضرب، حداقل ضربه زدن به توپ، از این شرایط بیرون بیایید و شرایط بازی را عوض کنید، یا با توپ‏های بلند، به قول ما فوتبالیست‏ها "آقا وسط‏شان کنیم". ما تاکتیک دومی را انتخاب کردیم. به‏خاطر این‏که در تاکتیک اولی، بچه‏های ما مقداری در ضربه زدن کم‏تر مشکل دارند و به قول معروف، خیلی دوست دارند با توپ ور بروند. مربی این را به بچه‏ها تمرین داد که باید با توپ‏های قطری، شرایط بازی را عوض کنیم. وقتی ما در نیمه‏ی اول، شرایط بازی را عوض کردیم، کره‏‏ای‏ها متوجه‏ شدند که دیگر هیچ چیزی ندارند. چون ما مخصوصاً در نیمه‏ی اول، بلایی سر کره‏ای‏ها آوردیم که آن‏ها قرار بود سر ما بیاورند؛ یعنی پرسینگ بسیار شدید. در نیمه‏ی اول، بچه‏های ما، مخصوصاً در میانه‏ی میدان، واقعاً عالی بودند، واقعاً پرسینگ به نحو احسن انجام دادند و کره‏‏ای‏ها را تحت فشار گذاشتند. مربی تیم کره‏ی شمالی و خود تیم، یک تیم کاملاً حرفه‏ای نیست که برنامه‏های مختلفی داشته باشند. آن‏ها بعد از تمام شدن نیمه‏ی اول، مانده بودند و به خاطر این‏که از این پرسینگ ایران خارج شوند، مجبور شدند باز شوند و این چیزی بود که بچه‏های ما می‏خواستند. باز شدن کره باعث شد که ما بتوانیم راحت‏تر حرکت کنیم. بچه‏های ما برای فوتبال‏شان فضا می‏خواهند. کره این فضا را به ما داد.

طبق ارزیابی شما، به‏نظر می‏آید که افشین قطبی بالاخره توانسته به کارشناسان فوتبال ایران ثابت کند که قابلیت سرمربی‏گری تیم و هدایت فنی تیم ملی را دارد و بیشتر از یک آنالیزور و یک کمک‌مربی می‏تواند باشد؟

این‏که آقای قطبی در فوتبال ما، مخصوصاً در تیم ملی ما، ایده‏ای دارد را من منکر آن نیستم. ولی از همه مهم‏تر، بچه‏ها هستند که این ایده را پیاده می‏کنند. آقای قطبی یک ایده‏ای به بچه‏ها داده، مطمئناً مربی‏های قبلی هم این ایده‏ها را به بچه‏ها می‏دادند. برگ برنده‏ی آقای قطبی، همان آنالیزور بودن ایشان است. ایشان تیم‏های مقابل را خیلی خوب آنالیز کرده، نقطه‏های قوت آن تیم‏ها را گرفته و از همه مهم‏تر، از همه‏ مهم‏تر این‏که نقاط قوت تیم خودش را هم شناخته است. این‏که شما از نقاط قوت تیم خودت، به نحو احسن استفاده کنی، من فکر می‏کنم آقای قطبی، این‏جا توانسته از این مسئله خوب استفاده کند. البته ما در رده‏ی آسیا، به‏غیر از کره و ژاپن، جدیداً استرالیا را هم می‏توانیم به آن‏ها اضافه کنیم، حریف تیم‏های دیگر هستیم. اگر درست فوتبال بازی کنیم.

به نقاط قوت تیم ملی ایران اشاره کردید. در مقطع فعلی، نقاط قوت تیم ملی، از دیدگاه فنی شما، کدام‏ها هستند؟

در مقطع فعلی، نقاط قوت ما این است که ما یک تیم‏ هستیم. همین! بچه‏ها دارند به عنوان یک تیم بازی می‏کنند. نفر بازی نمی‏کند در تیم ما. تیم ما، یک تیم ۲۲ نفره است که دارد بازی می‏کند؛ چه آنهایی که روی نیمکت می‏نشینند، چه آنهایی که توی زمین هستند، همه دست به دست هم داده‏اند و واقعاً دارند مکمل هم بازی می‏کنند. بچه‏ها دارند به‏هم کمک می‏کنند توی زمین. این برگ برنده‏ی تیم ماست.

با توجه به خصوصیات فرهنگی فوتبالیست‏های ایرانی، این احتمال در گذشته همیشه دیده شده که به محض موفق بودن، بعضی اوقات بلندپروازی فوتبالیست‏ها شروع می‏شود و پشت کارشان کم‏تر می‏شود. آیا این بار نیز، احتمال دارد این خطر وجود داشته باشد که بازیکنان تیم ملی، پس از دو پیروزی متوالی، دوباره به بلندپروازی بپردازند و پشت کارشان کم‏تر بشود؟

من در این مقطع بعید می‏دانم. به‏خاطر این‏که بازی‏ بعدی، به قول بچه‏ها، بازی فرمالیته‏ای است. بازی سختی نیست و بیشتر بچه‏های ذخیره می‏توانند بازی کنند. بازی بعدی ما، یعنی بعد از این بازی که بازی یک‏چهارم نهایی‏مان می‏شود، ما با دوتا تیم گردن‏ کلفت قرار است بازی کنیم؛ یا استرالیا، یا کره‏ی جنوبی. البته من فکر می‏کنم به استرالیا می‏خوریم. استرالیا تیمی است که بچه‏های ما می‏دانند باید در مقابل او بازی کنند. تیمی نیست که بخواهند به او فخر بفروشند. در این مقطع، در این رده از بازی‏ها فکر نمی‏کنم، ولی با عقیده‏ی شما صددرصد موافق‏ام که بچه‏ها نباید فکر کنند تمام شده، تازه شروع شده است. همان‏طور که گفتم، صرف‏نظر از نتیجه‏ی بازی با کره‏ی‏ شمالی، حتی اگر ما این بازی را می‏باختیم، من راضی بودم، فقط به خاطر این‏که ما تیم بودیم. اگر ما تیم نباشیم، نمی‏توانیم نتیجه بگیریم. همان‏طوری که می‏گویید، اگر بچه‏ها بخواهند دوباره به آن عقیده برگردند، ما ممکن است بقیه‏ی بازی‏ها را ببازیم. اما اگر همین روند را ادامه بدهند، فکر می‏کنم ما حتی می‏توانیم جلوی تیم‏های دیگر بایستیم. مخصوصاً کره و ژاپن.

کلاً دیگر چه چشم‏اندازی را برای ادامه‏ی بازی‏ها دارید؟

همه چیز ممکن است. فقط ما باید یک ذره باهوش باشیم. ما نباید در این مقطع و در این شرایط، جلوی کره جنوبی بازی کنیم. اگر فینال به کره بخوریم، فکر می‏کنم خیلی بهتر است از این‏که در یک‏چهارم نهایی این اتفاق بیافتد. ما باید طوری بازی کنیم که احتمالاً به استرالیا بخوریم. استرالیا تیم مسن و پیری است، مخصوصاً در خط دفاعی‏اش. نمی‏گویم خیلی راحت است، می‏گویم توان‏اش را داریم که از سد استرالیا بگذریم. با کره جنوبی مشکل داریم، به دلایل مسائل فنی که الان وقت توضیح آن نیست. ولی اگر ما در فینال به کره بخوریم، می‏توانیم با مسائل عاطفی و مسائل عقیدتی و تعصب، یک‏‏جوری کمبودها‏ی‏مان را در فینال جبران کنیم؛ منظور من بیشتر این است.

فرید اشرفیان

تحریریه: شهرام احدی

برای شنیدن گفت‌وگو با با محمد تقوی بر لینک پایین کلیک کنید.