«از نسل طلایی فوتبال ایران فقط نکونام مانده» • گفتوگو با بهروز افراخان
۱۳۸۹ دی ۲۴, جمعهبهروز افراخان: فوتبال ایران متأسفانه در سالهای اخیر یک روند نزولی داشته که جای تأسف برای طرفداران تیم ملی فوتبال ایران دارد. بهخاطر اینکه ما در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه که شرکت کردیم و آن نسل طلایی و بازیکنانی مانند علی دایی، مهدی مهدویکیا، خداداد عزیزی و امثالهم را داشتیم، تا جایی که رسیدیم به جام جهانی ۲۰۰۶، با بازیکنان دیگری مانند وحید هاشمیان و علی کریمی. دیگر فوتبال ما چنین بازیکنانی را در قطر جا ندارد. از آن نسل شاید بشود گفت که فقط جواد نکونام باقی مانده است. متأسفانه رویهمرفته، باید بگویم این روند نزولی فوتبال ایران، بهنظر نمیآید که به این زودیها پایان یابد، مگر اینکه معجزهای روی بدهد.
شما به تغییر نسل در فوتبال ایران اشاره کردید. خوب ما میبینیم که اکثر فوتبالیستهای حرفهای ایران در خود کشور بازی میکنند. شما اگر به کشورهای منطقه و از جمله کشورهای حوزه خلیج فارس توجه کنید، باشگاههای این کشورها پولهای کلانی برای تحول و ارتقای کیفیت تیم خود صرف میکنند. شما تلاش مسوولان ورزشی ایران را در زمینه ارتقای کیفیت فوتبال این کشور چگونه میبینید؟
طبیعتاً ورزش و فوتبال هر کشور برای پرورش جوانهایش مهم است. در ایران نتایجی که اخیراً در مسابقات زیر ۱۷ سال، زیر ۲۰ سال بهدست آوردهایم، خوب نبوده است. نمونهاش این است که میبینید ما از المپیک ۱۹۷۶ مونترال به بعد، تا الان نتوانستهایم در المپیک شرکت کنیم و هر سال مقامات قول و وعده میدهند که امسال به المپیک میرویم، ولی این اتفاق نمیافتد. خود این مقداری گویاست و نشاندهندهی آن است که فوتبال ایران در سطح پرورش نوجوانان و جوانان، متأسفانه نتوانسته اخیرا نمرهی قبولی بگیرد. اینکه چگونه میخواهند با این مسئله برخورد کنند را باید از مقامات ورزش ایران پرسید.
روزی که تیم ملی فوتبال ایران در برابر عراق پیروز شد، شما فضای حاکم بر استادیوم را چه گونه دیدید؟ در حاشیه و پیش از برگزاری مسابقه به نظر میرسید برخیها تلاش داشتند به این مسابقه ورزشی جلوههای سیاسی بدهند، حال آنکه فضای خیلی خوبی در استادیوم وجود داشت و مسابقه خیلی دوستانه و صلحآمیز دنبال شد.
از نظر سیاسی مهم نبود. شاید یک مقدار رسانههای غیرایرانی میخواستند این مسئله را بزرگ کنند. اما برای ایرانیها و مطمئن هستم که برای عراقیها هم دیگر مسئلهی جنگ، جنگ هشت سالهای که در دههی ۸۰ بود، تمام شده است. نه؛ از نظر سیاسی اهمیتی نداشت. از نظر فوتبال چرا، مهم بود. بالاخره دو قدرتی هستند که در منطقه، از نظر فوتبالی، با همدیگر از سالهای دور رقابت دارند و بچههای ایران توانستند پیروز شوند. نسبت به اینکه اخیراً فوتبال ایران موفق نبوده، برای فوتبال ایران و ورزش ایران، این موفقیت خیلی حائز اهمیت بود که هم به طرفداران فوتبال ایران روحیه بدهد و هم به بازیکنان ایران روحیه بدهد که در این تورنمنت بتوانند ادامه بدهند. چون اگر برعکس میشد و ایران میباخت، با توجه به اینکه فوتبال ایران، خیلی فوتبال احساسیای است، شما میدیدید که بازیکنان ایران در بازی بعدی با کرهی شمالی خیلی بدتر بازی خواهند کرد. الان برعکس شد. الان ایران سه امتیاز دریافت کرد و خیلی راحتتر میتواند در برابر کرهی شمالی عرض اندام کند. ازاین رو این پیروزی در کوتاهمدت برای فوتبال ایران، برای طرفداران فوتبال و فدراسیون ایران خیلی مهم بود.
به عنوان آخرین پرسش، الان شما بازی همه تیمهای حاضر در رقابتهای این دوره قهرمانی فوتبال آسیا را دیدهاید، پس از نخستین دیدار این تیمها ارزیابی شما از آنها چیست و گمان میکنید کدام تیم یا تیمهایی در این دوره حرف آخر را خواهند زد؟
سئوال بسیار خوبی است. شما میبینید که تیمهای بزرگ همه دچار گرفتاری شدهاند. عربستان که تقریباً حذف شده است. ژاپن بازی قبلیاش را بهزور آمد و مساوی کرد. البته استرالیا در مقابل هندوستان با نتیجهی چهار بر صفر برد، اما استرالیای واقعی را باید فردا در مقابل کرهی جنوبی دید. ببینیم اینها با هم چکار میکنند. تنها تیمی که تا اینجا، میشود گفت میتواند کاری بکند که تا فینال برود، بهنظر من، تا امروز که دومین روز بازیهای دوم را داریم نگاه میکنیم، ازبکستان است.
مصاحبهگر: آروناوا چودهری
تحریریه: شهرام احدی