آيا آمريكا و اروپا اهرمى براى تحت فشار قرار دادن ايران دارند؟
۱۳۸۵ تیر ۲۱, چهارشنبه
اروپا بشدت مشتاق آن بود كه در مذاكرات اعضاى دائمى شوراى امنيت و آلمان در مورد برنامه اتمى ايران در پاريس موافقتى از سوى تهران به بسته پيشنهادى ارائه می‌شد و يا حتى نشانه‌اى دال بر اين موافقت وجود می‌داشت.
اما اتحاديه اروپا از ايران نااميد شده و خاوير سولانا نيز در مورد ملاقاتش با لاريجانى تنها به اين بسنده كرد كه بگويد لاريجانى بازهم به وجود ابهاماتى كه بايد روشن شوند اشاره كرده. سولانا هم چنين افزود كه هنوز راه درازى در پيش است.
اما اينكه اين ابهامات چه هستند را لاريجانى مشخص نكرده است. به اين ترتيب گفتگوهاى او با خاوير سولانا كه هم چنان ادامه خواهد داشت تنها يك هدف را دنبال كرد: اينكه ايران بازهم زمان بيشترى بدست آورد و به خود و دنيا نشان دهد كه اجازه نمی‌دهد از خارج براى او تعيين تكليف شود، بويژه از سوى ايالات متحده آمريكا.
به اين ترتيب وضع همان است كه بود. تهران به پيشنهادات غرب وقعى نمی‌نهد. و به تهديدهاى آمريكا نيز همينطور. تهديدهايى مبنى بر اينكه اگر ايران تا امروز به بسته پيشنهادى غرب پاسخ ندهد پرونده اين كشور را مجددا به شوراى امنيت ارجاع خواهد داد.
واشنگتن بايد می‌دانست كه اين گونه تهديدها ايران را بر موضع خود سخت‌تر خواهد كرد.
اين بار پرزيدنت بوش اميدوار است كه بتواند از اجلاس سران هفت کشور صنعتى جهان و روسيه - موسوم به گروه هشت - در سنت پطرزبورگ براى بدست آوردن راى روسيه و چين استفاده كند. اما چين و روسيه تا بحال بارها تاكيد كرده‌اند كه مخالف دستيابى ايران به سلاح هسته‌اى هستند ولى به عقيده آنها به ايران بايد زمان بيشترى داده شود.
آنچه در سه سال گذشته روى داده چيزى نيست جز جنگ قدرت ميان واشنگتن و ايران. جنگ قدرتى كه اروپا نيز در آن شركت دارد، اما نه درنقش اصلى. اتحاديه اروپا نه توان اقتصادى آنرا دارد و نه علاقه‌اى به اينكه ايران را به چيزى مجبور كند.
بنابراين براى غرب راه ديگرى باقى نمی‌ماند جز صبركردن تا ۲۲ آگوست كه ايران وعده پاسخ‌اش را داده است. هرچيز ديگرى تا آنزمان تنها اتلاف وقت است.