آمريكا برای فشار به ايران از طريق شورای امنيت آماده می‌شود
۱۳۸۵ تیر ۲۰, سه‌شنبه
زمان برای آمريكا بسيار حياتی است زيرا هر تصميمی در قبال ايران برای آنكه مؤثرتر افتد بايد از حمايت روسيه نيز برخوردار باشد و بهترين فرصت برای آمريكا كه بتواند روسيه را به همياری در اين مورد قانع كند كنفرانس كشورهای «گروه هشت» (G-8) است كه در روزهای آينده در روسيه تشكيل خواهد شد. در اين كنفرانس است كه تصميم‌ها و موافقت‌ها بر سر مسايل ديگری كه روسيه از آنها سود می‌برد گرفته می‌شود. آمريكا می‌خواهد روسيه را در موقعيتی قرار دهد كه به خاطر منافع اقتصادی خودش و تصميمات گروه هشت نفره، به خواست آمريكا در قبال ايران نيز تن دهد. اگر روسيه به توافق‌های مورد نظرش در اين كنفرانس دست پيدا كند بدون آنكه لازم باشد تصميمی در قبال ايران گرفته شود، فرصت برای آمريكا برای كشاندن روسيه به سمت خود، ممكن است برای هميشه از دست برود.
ملاقات پاريس در شرايطی برگزار می‌شود كه سازمان بين‌المللی انرژی اتمی در برابر فشار ايران عقب نشينی كرد و حاضر شد بنا به تقاضای دولت احمدی نژاد سرپرست تيم بازرسی اين سازمان را با فرد ديگری جايگزين كند. آقای "شارليه" سرپرست بركنارشده در مصاحبه‌ای با يك روزنامه‌ی آلمانی از مشكل تراشی‌های مقامات ايرانی بر سر راه بازرسان اظهار نارضايتی كرده بود. اين نيز به احتمال زياد خانم رايس را مصمم‌تر خواهد كرد كه متحدان غربی‌اش را از سازش بيشتر در برابر فشارهای ايران برحذر بدارد.
بنا به نوشته‌ی روزنامه‌ی ليبرال ِ«كريستين ساينس مانيتور» (به تاريخ امروز) دليل اعتماد به نفس و سازش ناپذيری دولت ايران يك پارچگی حاكميت زير رهبری بلامنازع محافظه‌كاران و آيت‌الله‌ها و نيز درآمد بادآورده‌ی ثمره‌ی بالا رفتن بهای نفت در بازار جهانی است. آقای عباس ملكی معاون سابق وزارت امور خارجه‌ی ايران كه اكنون پژوهشگر دانشگاه هاروارد در مركز علمیِ «بل فر» و امور بين‌المللی است در اين رابطه می‌گويد: «به يمن تلاش دولت آمريكا دو تهديد جدی عليه حاكميت ايران ـ يعنی صدام حسين و طالبان افغانستان ـ نابود شدند و اكنون وضعيت به طور كامل با گذشته تفاوت می‌كند.»
آقای عباس امانت استاد تاريخ خاورميانه در دانشگاه ييل (ايالت كانه تيكت) به خبرنگار «كريستين ساينس مانيتور» می‌گويد:« رژيم ايران سرمايه گذاریِ سنگينی روی آمريكايی ستيزی كرده و عقب نشينی از آن موقعيت ساده صورت نخواهد گرفت. اين واقعيت كه زمانی بحران گروگانها به وجود آمد و زمانی ديگر آمريكا از عراق در جنگ با ايران حمايت به عمل آورد به خودی خود موانع بزرگی نيستند اما آنچه مانع اساسی [بر سر راه مصالحه] است عبارت است خاطرات و منطق خطابه‌های سياسی كه هنوز برجا مانده است.»