«کودکان افغان به مدرسه‌های پاکستانی قاچاق می‌شوند»

پولیس افغانستان در اوایل ماه جولای در یک بازرسی عادی در ولایت غزنی که ساحات زیادی از آن تحت کنترول طالبان است، دو موتر بدون نمبر پلت را متوقف کرد.

پولیس در داخل این موترها ۲۷ پسری را یافت که همه شان میان ۴ تا ۱۵ سال سن داشتند. در گزارش پولیس که در اختیار خبرگزاری اسوشیتدپرس قرار گرفته، آمده است که این کودکان به صورت غیرقانونی به ایالت شمال غربی بلوچستان پاکستان انتقال داده می‌شدند تا در آن‌جا در مدرسه‌های دینی درس بخوانند.

مقام‌ها به اسوشیتدپرس گفتند که این کودکان به مدرس‌های پاکستانی انتقال داده می‌شدند تا در آنجا آموزش دیده و به نسل جدیدی از طالبان تبدیل شوند و سپس به افغانستان فرستاده شوند.

پولیس افغانستان این قضیه را قاچاق انسان عنوان کرد و رانندگان را با دو تن دیگر که سفر این کودکان به پاکستان را سازمان‌دهی کرده بودند، به زندان انداخت.

اما والدین آن‌ها گفته اند که می‌خواهند کودکان شان در پاکستان آموزش ببینند و به میل خود آن‌ها را فرستاده اند که به کویته، مرکز ایالت بلوچستان بروند.

کویته یک شهر مهم برای طالبان افغانستان است و بسیاری اعضای این گروه در مدارس آنجا تحصیل کرده اند. همچنین باور به این است که رهبری طالبان موسوم به «شورای کویته» نیز در همین شهر مستقر است.

یک مقام ضدترور افغانستان که نخواست نامش افشا شود، به اسوشیتدپرس گفت که استخبارات افغانستان ۲۶ مدرسه را در پاکستان شناسایی کرده است که در آنها نسل‌های بعدی طالبان آموزش می‌بینند و در مواردی به آن‌ها آموزش‌های انتحاری نیز داده می‌شود.

به گفته این مقام، چندین باب از این مدارس در شهر کویته شناسایی شده اند. یکی از این مدارسی که مقام‌های افغان به عنوان آموزشگاه طالبان شناسایی کرده اند، مدرسه شیخ عبدالحکیم است.

خبرنگاران اسوشیتدپرس قضیه را پیگیری کرده و به مدرسه شیخ عبدالحکیم مراجعه کرده اند. در این مدرسه به این خبرنگاران گفته شد که رئیس این مدرسه، یعنی شیخ عبدالحکیم، در ماموریت تبلیغ اسلام رفته است، اما یک مدرس به نام عزیزالله میان خیل گفت که برخی از شاگردان این مدرسه از افغانستان هستند.

میان خیل گفت که اکثریت شاگردان این مدرسه پاکستانی و از قریه‌های بلوچستان اند. او هرگونه رابطه با طالبان یا سازمان استخبارات نظامی پاکستان (آی اس آی) را که از سوی حکومت افغانستان به حمایت از طالبان متهم شده است، رد کرد.

این مدرسه بسیار بزرگ است، دیواری بلند چندین ساختمان گلی و سمنتی را احاطه کرده است. میان خیل گفت که ۳۵۰ شاگرد در این مدرسه درس می‌خوانند و همینجا زندگی می‌کنند.

پولیس افغانستان گفته است که یک طرح جداگانه دیگر برای انتقال کودکان از ولایت غزنی برای تحصیل به پاکستان دو هفته پیش خنثی شد. این ۱۳ کودک از ولایت پکتیا قرار بود آموزش دینی را در مدارسی در شهر بندری کراچی فرا بگیرند.

محمد مصطفی مایار، فرمانده پولیس غزنی گفت: «قاچاقبران می‌خواستند کودکان بی‌گناه ما را به بهانه آموزش‌های اسلامی به مراکز تروریستی در آن طرف سرحد ببرند.»

محمد موسی محمودی از کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان گفت که جنگ، فقر، ناامنی و عدم آگاهی خانواده‌ها از خطراتی که متوجه کودکان شان است، همه باعث می‌شوند که این کودکان به دست قاچاقبران بیافتند.

محمودی گفت که همه ساله سه یا چهار مورد از قضایای قاچاق کودکان از یک ولایت به ولایت دیگر یا به بیرون از مرز گزارش می‌شود که برخی از موارد آن به قصد کار ارزان است و در مواردی به هدف استخدام به گروه طالبان و یا هم سوء استفاده جنسی صورت می‌گیرد.

محمودی افزود که این مشکل به مراتب بزرگ‌تر از کشف چند موتر حامل کودکان است، اما فساد و عدم آگاهی از چگونگی قاچاق کودکان باعث شده است که این عمل به یک تجارت مصون در افغانستان تبدیل شود.

محمودی به یاد می‌آورد که چند سال قبل یک حلقه قاچاقچیان که کودکان را به عنوان کارگران ارزان به عربستان سعودی قاچاق می‌کردند، گرفتار شد.

این عضو کمیسیون حقوق بشر گفت: «والدین معمولاَ به فرستادن کودکان شان (به خارج از کشور) موافقت می‌کنند، اما نمی‌دانند که چه در انتظار آن‌هاست. بعضی اوقات به والدین گفته می‌شود که کودکان شان تحصیل می‌کنند یا این که کار خوبی به دست می‌آورند و مورد مراقبت قرار می‌گیرند. اما وقتی این کودکان به مقصد رسیدند، لت و کوب می‌شوند، مجبور ساخته می‌شوند که بسیار ارزان کار کنند، یا این که توسط طالبان استخدام می‌شوند.»

محمد ناصر از ولسوالی اندر ولایت غزنی چند هفته آمادگی گرفته است تا پسر، خواهر زاده و چند تن از بچه‌های دیگر را برای درس قرآن به کویته بفرستد. محمد یاسین پسر او تازه ۹ ساله شده و شوق رفتن به کویته را دارد. در مورد رویای خود می‌گوید: «می‌خواهم ملا شوم.»

ناصر با ریش دراز ژولیده و لنگی سیاه، می‌گوید که پسرش سه سال در مکتب قریه رفت، اما حتی نمی‌تواند به صورت ابتدایی به زبان مادری‌اش یعنی پشتو چیزی بنویسد یا بخواند. او می‌افزاید که در مکتب حتی زبان انگلیسی درس می‌دهند، اما خود معلم انگلیسی صحبت نمی‌تواند.

اما بیشتر از همه برای ناصر این نکته مایه نگرانی است که در این مکتب کیفت آموزش‌های اسلامی بسیار ضعیف است. ناصر شنیده است که چندین نفر از بچه‌های قریه از مدارس پاکستانی در رخصتی‌شان به خانه آمده اند و «با زبان شیرین» قرآن را از بر می‌خوانند. از این لحاظ است که او تصمیم گرفته پسرش را به مدارس پاکستانی بفرستد. او می‌گوید مدارسی که هم لیلیه و هم غذا بدهد، در افغانستان وجود ندارد.

او می‌گوید که به پسرش یک جوره لباس داده و او را با ۲۶ کودک دیگر در دو موتر مینی‌بس سوار کرده و کرایه‌اش را نیز داده بود «تا تنها او را به پاکستان انتقال بدهد.»

اما فضل رحمان بوستانی، یک مقام پولیس در کابل گفت که انتقال کودکان چه به رضایت خانواده باشد یا نباشد، یک تجارت خطرناک است. او گفت: «کسانی که در انتقال این کودکان شامل اند، بخشی از یک شبکه خطرناک اند و این خود یک عمل جرمی است. مهم نیست که خانواده موافق باشد یا نباشد.»

af/nka (AP)