نوری پور: ادغام مهاجران در جامعه نیازمند قواعد واضح است

زندگی در جامعه جدید و کنار آمدن با مردمی با فرهنگ و سابقه متفاوت، در هر صورت مشکلات خود را دارد. امید نوری پور، نماینده ایرانی الاصل پارلمان آلمان فدرال برای شرح این وضعیت به یک تجربه شخصی اشاره می کند.

همسر امید نوری پور، نماینده پارلمان آلمان خواهان این بود که تخت پسرش که تازه به دنیا آمده بود، در کنار پنجره اتاق کودک قرار گیرد. اما نوری پور که در مصاحبه گفت که با این خواسته به طور جدی مخالف بوده است. 

او گفت که خودش هم در آغاز دلیل مخالفتش را نمی دانست، اما وقتی که خوب فکر کرد، متوجه شد که دلیل اش این نگرانی بوده که شیشه های پنجره می توانند شکسته شوند، به طور مثال وقتی که فشار بر آن ها زیاد باشد.

این ترس را نوری پور، پسر یک زوج مهاجر ایرانی، در زمان طفولیت و طی جنگ میان ایران و عراق تجربه کرده بود.

او می گوید: «در آن زمان تصور این که فرزند من، زمانی که شیشه می شکند و خورد می شود، در زیر پارچه های شیشه قرار گیرد، ترس شدیدی در من ایجاد کرد».

این خاطره ای که از زمان های گذشته در ذهن نوری پور نقش بربسته، هنوز هم او را پس از  ۳۰ سال زندگی در آلمان نگران می کند. این در حالی است که در این جا دلیلی برای چنین نگرانی وجود ندارد.  

اما این قصه نشان می دهد که خاطرات و تجربیات نهفته در ذهن انسان ها که از نظر روانی تجزیه و تحلیل نشده اند، چگونه بر زمان حال تاثیر می گذارند.

به گفته نوری پور، این تجربیات مختلف یکی از چالش هایی است که باید طی پروسه ادغام بر آن غلبه کرد.

تجربیات تکان دهنده

نوری پور فکر می کند که بسیاری از آوارگانی که امروز به آلمان می آیند، اتفاقات تکان دهنده ای را تجربه کرده اند.

او گفت که چندی پیش از یک سازمان کمک به کودکان در لبنان دیدار کرده است که به خصوص به کودکان آواره سوریایی رسیدگی می کند.

نوری پور می گوید، در آن زمان شهر حمص تحت گلوله باران شدید بود: «وقتی که آدم وارد این اتاق می شد و قبلا می دانست که در آن اتاق کودکانی از حمص حضور دارند، با یک نگاه می فهمید کدام طفل از آن شهر است. این کودکان متحمل تجربیاتی شده اند که روح انسانی نمی تواند تحمل کند».

به گفته نوری پور، باید چنین تجربیاتی را در برخورد با مهاجرانی که از کشورهای جنگ زده به این جا می آیند، در نظر گرفت: «من نمی گویم که هر فردی که به این جا می آید، باید به طور کامل مورد سرپرستی قرار گیرد. این کار انجام پذیر نیست و منطقی هم نیست. ما باید همیشه به فکر این هم باشیم که تجربیات تکان دهنده ای در ذهن این انسان ها نهفته است».

ادغام موفقانه

نوری پور که در سال ۱۹۷۵ به دنیا آمده، هنگامی که به همراه والدینش به آلمان آمد، ۱۳ سال داشت. او که امروز سخنگوی سیاست خارجی حزب سبزها است، می گوید در آلمان از همان آغاز تجربیات خوبی داشته است. به خصوص روند یادگیری زبان آلمانی به خوبی پیش رفته است.

نوری پور می گوید، این را که در آن زمان همه چیز به خوبی پیش رفته است، مدیون هم صنفی هایش است: «آن ها من را مسخره نمی کردند، بلکه با آرامی کامل در مورد اشتباهم توضیح می دادند. و من معتقدم که نوجوانان معمولا این گونه رفتار نمی کنند».

این نماینده پارلمان آلمان بر این عقیده است که «بخش عمده ای از پروسه ادغام اصولا در جامعه پیش می رود: از انجمن ورزش و کمک در میان همسایگان گرفته تا کارخانه ها، اتحادیه های کارگری و شرکت ها. همه این موسسات دست به دست هم می دهند و این پروسه به مهاجران کمک می کند که راهشان را در جامعه پیدا کنند. ادغام من هم در جامعه به همین منوال پیش رفت».

مخالفت با قبولی کورکورانه مهاجران

البته نوری پور فکر نمی کند که درک و فهم تجربیات آوارگان به معنای قبول کردن کورکورانه همه اعمال آن ها است. 

این نماینده پارلمان می گوید، با با آوارگانی که قانون را می شکنند و دست به خشونت می زنند، با جدیت برخورد گردد: «باید قوانین را به مردم توضیح دهیم و به آن ها با صراحت و جدیت بگوییم که این قوانین واقعا اجرایی هستند و تخطی از آن ها تحمل نمی شود».

به گفته نوری پور، خشونت و عدم بردباری در برابر فرهنگ و موازین جامعه را نباید تحمل کرد: «ارزش های جامعه را زمانی می توانیم به درستی آموزش دهیم که قوانین حاکم بر جامعه را نیز به مهاجران بفهمانیم. آن ها (مهاجران) باید بدانند که از چه مرزهایی نباید تجاوز کنند».

به نظر این نماینده ایرانی تبار پارلمان آلمان، ادغام بر پایه و اساس چند ایده اصلی انجام می شود و در وهله اول، مهاجران باید حقوق و قوانین را رعایت کنند. آن ها باید تلاش کنند تا از شانس هایی که کشور میزبان در اختیارشان می گذارد، استفاده کنند.

کشور میزبان مهاجران هم باید در پروژه ادغام سهم بگیرد. البته، «مساله بر سر این نیست که ما تمام وقت به سرپرستی مهاجران مشغول شویم. ... این کار هیچ فایده ای برای جامعه نخواهد داشت». افزون بر این مردم آزاد هستند که زندگی شان را هرگونه که می خواهند بسازند.

کرستن کنیپ/ م. ا.