فوتبالیست‌های نوجوانی که مانند برده معامله می‌شوند

زرافین فودیو معمولا در کناره میدان فوتبال "لا رو" در اندرلخت در حومه بروکسل ایستاد می‌شود. او از کامرون آمده است و بعضی از جوانانی را آموزش می‌دهد که با آروزهای بزرگی به اینجا آمده اند. فودیو می‌گوید: "اکثر این افراد از کامرون، ساحل عاج و بورکینا فاسو آمده اند. همه سرگذشت مشابه دارند." او می‌افزاید: "افراد به اصطلاح مشاور که از فوتبال چیزی نمی‌فهمند، خانواده‌ها را در آن کشورها وعده می‌دهند که فرزندان شان در اروپا به عنوان فوتبالیست قراردادهایی را از سوی باشگاه‌ها به دست می‌آورند". 

زرافین فودیو می‌گوید:"والدین آن‌ها کار غیرممکن را انجام می‌دهند و پول تهیه می‌کنند تا فرزندان شان بتوانند به اروپا سفر کند. این به اصطلاح «مشاوران» برای این که کار شان را معتبر جلوه دهند‌، همدستان اروپایی خود را نیز با خود به کشورهای افریقایی می‌برند. آنها پاسپورت و اسناد مختلف را تهیه می‌کنند و خانواده‌ها برای این کار تا حدود ده هزار یورو می‌پردازند."

بدون پاسپورت، غذا و هر گونه حمایت

فودیو می‌گوید که این نوجوانان با آرزوهای بزرگی به اروپا آورده می‌شوند، اما بعد از رسیدن به اینجا، اغلبا با رویاهای‌شان در هوتل تنها گذاشته می‌شوند. فودیو ادامه می‌دهد: «مشاوران می‌گویند که به زودی دوباره برمی‌گردند، اما در واقع آن‌ها را برای همیشه ترک می‌کنند. این نوجوانان بدون پاسپورت در همان‌جا می‌مانند و بعداَ او آنها را از هوتل نیز بیرون می‌کنند". بسیاری این نوجوانان سپس از راه‌های دیگر با فرد «مشاور» در ارتباط می‌شوند.

این نوجوانان تمرین را ادامه می‌دهند و در میان ترس و امید زندگی می‌کنند. ترس دارند که مبادا به کشور شان پس فرستاده شوند و امیدواری به اینکه روزی بتوانند موفقیتی به دست آورند. برای آنها بازگشت داوطلبانه به مفهوم پذیرش شکست است. این کار برای کسی که خانواده‌اش به هر وسیله ممکن پول جمع‌آوری کرده و او را به اروپا فرستاده است، در هیچ صورت نمی‌تواند یک گزینه باشد.

آلویس نانگ، فوتبالیست جوان نیز عین همین تجربه را دارد. او در کامرون با یک فرد بانفوذ که خود را "برادر بزرگ" معرفی می‌کرد، آشنا شد. این مرد سپس او را متقاعد کرد که به اروپا بیاید تا یک فوتبالیست حرفه‌یی شود. او می‌گوید: "من یک امتحان را در باشگاه فوتبال نیس با موفقیت سپری کردم. مدیر باشگاه راضی بود، اما مشاور من مقدار زیادی پول از او درخواست کرد. باشگاه حاضر نشد پول زیادی را بالای من سرمایه‌گذاری کند". و به این ترتیب، فرصت از دست رفت.

آلویس نانگ و هشت جوان دیگر همراه یک خانواده زندگی می‌کردند و همه این ۹ نفر در یک اتاق می‌خوابیدند. آنها اجازه نداشتند که در طول روز در خانه بمانند. او می‌گوید: "آن زمان ماه جنوری بود و هوا نیز به شدت سرد. ما کالای گرم نداشتیم. مشاوران به خانواده‌های ما گفته بودند که ما چیزی برای خریدن نیاز نداریم و همه چیز را در آنجا به دست می‌آوریم. اما در حقیقت ما امکاناتی را نداشتیم".این خانواده بعد از یک‌سال آلویس نانگ و دیگر جوانان را بیرون کرد. جوانان نیز به نزد خویشاوندان شان رفتند.

اکثر این جوانان‌، فوتبالیست شدن را فراموش می‌کنند. کریستوفه گلایتس، خبرنگار فرانسوی و نویسنده کتابی در مورد "بردگی مدرن فوتبالیست‌های افریقایی" می‌گوید: "کسی که موفق به ورود در عرصه فوتبال شود، پول زیادی به دست خواهد آورد. یک بازیکن افریقایی در یک باشگاه اروپایی می‌تواند ۵۰۰ تا هزار برابر بیشتر نسبت به افریقا پول به دست بیاورد. در آن صورت حیرت‌انگیز نیست که چنین خانواده‌های فرزندان شان را از نگاه درآمد با چاه نفت مقایسه کنند." 

مشکل دیگر این است که جوانان خود بخشی از سیستم می‌شوند و به سادگی وعده‌های مشاوران را می‌پذیرند. با این کار آنها خطرات زیادی را متحمل می‌شوند و حتی به جعل‌کاری مثلاَ در مورد سن و سال شان دست می‌زنند، چرا که یک جوان ۱۵ ساله در بازار رقابت چانس بیشتری نسبت به یک جوان ۱۸ ساله دارد. از این معامله تنها به اصطلاح «مشاوران» سود نمی‌برند، بلکه باشگاه‌های فوتبال اروپایی نیز نفع می‌بینند.

Farhat, Ali/pa/af