فرانکفورت، شهر بزرگ فرهنگی و تاریخی آلمان

 

فرانکفورت در نگاه اول، شهری با ساختمان های بزرگ است که قبل از همه بانک ها و میدان هوایی آن توجه را به خود جلب می کند. به خصوص ساختمان قدیمی زیبا به نام "رومر" شهرت زیادی دارد که از قرن ۱۵ به این سو شاروالی این شهر است.

فرانکفورت یکی از مهمترین شهرهای بزرگ فرهنگی آلمان است. در این شهر سال یک بار بزرگترین نمایشگاه جهانی کتاب برگزار می شود. این شهر بیش از ۵۰۰ سال قبل، اندکی بعد از اختراع صنعت چاپ توسط یوهانس گوتنبرگ، ایجاد شد. در این شهر مجسمه گوتنبرگ به فاصله کمی از مجسمه یوهان ولفگنگ گویته شاعر، نویسنده و فیلسوف بزرگ آلمانی قرار دارد.

یوآخیم سِنگ رئیس کتابخانه "خانه گویته" دراین باره توضیح می دهد: «فرانکفورت در قرن هژدهم، زمانی که گویته به دنیا آمد،۳۰ هزار نفر جمعیت داشت، اما شهر تاجگذاری امپراطور، یعنی امپراطوری مقدس رومی ملت آلمان نیز بود و به این معنا به عنوان شهر امپراطوری برگزیده شد. این شهر همچنان همیشه با راه های تجاری و نمایشگاه اش، طبعاً یک شهر تجارتی بوده است.»

خانه ای که گویته در آن به دنیا آمده بود، امروز یک موزیم است. سالانه حدود ۱۰۰ هزار بیننده از آن دیدار می کنند. گویته در این خانه، که حالا به صورت بسیار دقیق بازسازی شده است، مدت ۲۵ سال عمرش را سپری کرد. او در همین خانه رمان مشهور دوران جوانی اش "رنج ورتر جوان" را نوشت.

رئیس کتابخانه "خانه گویته" می گوید: «گویته با ادبیات اش در فرانکفورت، با اثر خود به نام "رنج ورتر جوان"، انقلابی را در رمان آلمانی ایجاد کرد. او همچنان در شعر و بالاخره با درامه "گوتس" اش، که نیز در فرانکفورت نوشت، انقلابی را ایجاد کرد.»

فقط چند متر دورتر از "خانه گویته"، "کلیسای پاول" قرار دارد. در این ساختمان قدیمی، در انقلاب می ۱۸۴۸، برای نخستین بار مجمع ملی فرانکورت جلسه بزرگ اش را دایر کرد. این تاریخ به عنوان ساعت تولد دموکراسی آلمانی شهرت دارد.

شهر فرانکفورت در کنار دریای ماین، به خاطر موزیم هایش نیز شهرت دارد. ۱۵ نهاد فرهنگی در امتداد رود ماین یک زنجیره موزیم ها را تشکیل می‌دهند.

یکی از مهمترین و قدیمی ترین این موزیم ها، "موزیم اشتیدِل" است که داشته های آن برای بیننده، ۷۰۰ سال تاریخ هنر را از قرن ۱۴ تا زمان معاصرعرضه می کند.

یوآخیم سِنگ رئیس کتابخانه "خانه گویته" در این باره می گوید: «این موزیم ۲۰۰ سال پیش با آن هزینه های تاسیس شد که یوهان فریدریش اشتیدِل، یک بانکدار ثروتمند فرانکفورت، در وصیت نامه  خود آن را بدین منظور اختصاص داده بود. اشتیدِل، چنانچه در عصر روشنگری معمول بوده است، آثار هنری را نیز جمع آوری می کرد. او هنر را به عنوان بخش مهم نمایندگی از طبقه بورژوازی اش می پنداشت.»

به این ترتیب، در عقب ساختمان های بزرگ و مدرن شهر فرانکفورت با بانک ها و آسمان‌خراش های دفاترش، بخش بزرگی از تاریخ فرهنگی آلمان نیز قراردارد.

Andreas Kirchhoff /si/hm