زندگی در اتاقی به مساحت هفت متر مربع؛ ترس جوانان هانگ کانگ از آینده
اخیرا روزانه از تظاهرات در هانگ کانگ خبر داده می شود، اما تنها نگرانی از حق آزادی نیست که مردم را به جاده ها می کشاند. مردم از بلندی قیمت ها نیز به ستوه آمده اند. در این شهر برای بسیاری ها داشتن یک خانه شخصی یک رویا است.
ازدحام در کلان شهر
۷.۵ میلیون انسان در یازده کیلومتر مربع: هانگ کانگ یکی از پرجمعیت ترین و گرانترین شهرهای جهان است. این به خودی خود باعث خشم جوانان شده است. توماس پیتر، عکاس خبرگزاری رویترز با جوانانی مصاحبه کرده که توانایی کرایه کردن یک آپارتمان را ندارند و با والدین شان زندگی می کنند.
«فعلاَ می مانم و مبارزه می کنم»
سالینا هو، محصل رشته فلم در اتاقی به مساحت هفت متر مربع در آپارتمان خانواده اش در هانگ کانگ زندگی می کند. او می گوید:«وضعیت از لحاظ سیاسی روز به روز بدتر می شود.» او می افزاید: «بسیاری از ما خود را به خطر می اندازیم تا از آنچه را که برای آن مبارزه کرده ایم محافظت کنیم. من نیز یک پاسپورت امریکایی دارم. وقتی که وضعیت واقعا بدتر شد، من نیز فرار خواهم کرد. اما فعلا ما در اینجا هستم و مبارزه می کنیم.»
اوج ناامیدی
فونگ چینگ می گوید که او دیگر امیدی به این ندارد که یک خانه یا آپارتمان شخصی داشته باشد. این مرد ۲۵ ساله در اتاقی به مساحت ۵ متر مربع در خانه والدین و برادرش زندگی می کند. این طراح گرافیک از «انتخاب» کری لام، والی هانگ کانگ توسط یک کمیسیون حکومت چین ناامید به نظر می رسد و می گوید: «کسانی که حاکم اند، آنها مجبور نیستند که هرگز از مردم نظر بخواهند. ما در اینجا دموکراسی نداریم.»
داستان های مصور «کمیک» بدون داشتن ابرقهرمان
زونیک لی ۲۹ ساله در اتاقی به مساحت شش متر مربع در آپارتمان مادرش زندگی می کند. این هنرمند مبارزه در برابر قدرت فزاینده چین در هانگ کانگ را با یک کمیک مارول تشبیه می کند. او می گوید: «در این کمیک فقط هیچ ابر قهرمانی وجود ندارد. بسیاری از مردم مجبورند برای رسیدن به چیزهای بزرگ در کنار هم بایستند.» او افزود: «بله من می ترسم از روزی که دیگر اجازه خواندن کتاب خاص و شنیدن آهنگ خاصی را نداشته باشم.»
فشار چین همه مشکل نیست
یونیس وای ۳۰ ساله نیز می گوید که نگرانی پیرامون کنترول فزاینده از سوی پیکینگ بر احساس آزادی مردم هانگ کانگ تاثیر گذار است. این معلم مکتب ابتدایی نیز تنها یک اتاق به بزرگی هشت متر مربع دارد. در یک آپارتمان او همراه با پدر، مادر و برادرش به طور مشترک زندگی می کند. اما نه تنها نگرانی از پیکینگ او را نا آرام می کند بلکه او از سیاست ناعادلانه مسکن نیز شکایت دارد.
خانه شخصی؟ یک رویا!
یونیس وای با در نظر داشت بازار املاک در زادگاهش هانگ کانگ می گوید: «ثروتمندان پولدارتر می شوند.» به گفته او اعمار خانه یکی از بزرگترین مشکلات است. او می گوید: «ما یک ساحه بسیار کوچک در هانگ کانگ داریم و انسان های عادی به راحتی نمی توانند از عهده داشتن یک خانه برآیند. شرکت های املاک بازار را تحت کنترول دارند.»
نگران هویت هانگ کانگ
پیتر چانگ ۲۳ ساله نیز از این خشمگین است که از روی مجبوریت در آپارتمان والدین اش زندگی می کند. او به خصوص از برنامه مهاجرت خشمگین است که براساس آن روزانه تا ۱۵۰ باشنده سرزمین اصلی چین در هانگ کانگ مسکن گزین می شوند. چانگ می گوید: «آنها تلاش دارند که هویت ما را تضعیف کنند.» او می گوید که پیش از این چین از این روش در تبت و شین جیانگ نیز استفاده کرده است.
نگاه توام با نگرانی به آینده
روبی لیونگ، دانشجوی حقوق و علوم انسانی با نگاهی به آینده هانگ کانگ پس از سال ۲۰۴۸، می گوید: «بسیار ترسناک خواهد بود.» براساس توافق استرداد هانگ کانگ از سوی بریتانیا به چین، تا سال ۲۰۴۸ این منطقه تا حدی خودمختاری دارد و به عنوان یک منطقه ویژه اداری چین شمرده می شود. این خانم ۲۲ ساله می گوید: «اما بعدا چه اتفاقی خواهد افتاد؟».. «آنها ما را به سادگی مانند باشندگان شنژن به خاک اصلی چین مدغم می کنند؟»