زنانی که در کابل مخفیانه به ورزش ادامه می‌دهند
۱۴۰۱ دی ۱, پنجشنبه
لیلا احمد، مربی این کلپ ورزشی است که زمینه ورزش را برای گروهی از زنان در تهکوی یک منزل شخصی در شهر کابل فراهم کرده است. پنجره‌های این تهکوی سیاه شده است و در آن موسیقی وجود ندارد. بازدیدکنندگان از درب عقبی این منزل وارد سالون ورزشی می‌شوند.
طالبان در ادامه محدودیت‌ها بر زنان و دختران، ماه گذشته آنها را از رفتن به کلب‌های ورزشی و پارک‌ها منع کردند. وضع محدودیت تدریجی بالای زنان افغان، محکومیت بین‌المللی را به همراه شده است.
اما خانم احمد ۴۱ ساله که ورزشکار حرفه‌ای در بخش زیبایی اندام و یوگا است، از دستور طالبان سرپیچی می‌کند. لیلا احمد که از شوهرش جدا شده است، به خبرگزاری رویترز گفت: «زنان دیگر نمی‌توانند به تنهایی به رستورانت‌ها و برنامه های فرهنگی بروند یا حتی به تنهایی در پارک قدم بزنند. بنابراین این کلب‌های زیرزمینی چراغ امید ما هستند.»
طالبان پس از تصرف قدرت در ماه اگست سال ۲۰۲۱ به دختران بالاتر از صنف ششم اجازه ندادند که به مکتب بروند. افزون بر این، بیشتر زنان شاغل خانه نشین شدند و محدودیت شدید بالای نوع پوشش این قشر جامعه، نیز از سوی طالبان اعمال گردید. به تازگی این گروه دانشگاه‌ها را به روی دختران و زنان بسته اند.
سازمان ملل می‌گوید که رفتار این گروه اسلامگرا با زنان می‌تواند جنایت علیه بشریت تلقی شود. طالبان این ادعا را رد می‌کنند و می‌گویند که مطابق به تفسیر خود از قوانین اسلامی، به حقوق زنان احترام می‌گذارند.
مرتبط:هشدار کمیته بین‌المللی المپیک به طالبان در مورد ورزش زنان
اما برخی زنان با ایجاد صنوف درسی، سالون‌های زیبایی و کلب‌های ورزشی مخفی در بخش‌های مختلف افغانستان از اوامر طالبان سرکشی می‌کنند.
در سالون ورزشی خانم احمد، شماری از کارمندان پیشین سازمان ملل متحد، ماموران حکومت پیشین، دانش آموزان، خبرنگاران، زنان تجارت پیشه و ماموران زن پولیس حکومت سابق تمرین می‌کنند.
لیلا احمد افزود: «این محل تنها جایی است که آنها با گذشته خود در ارتباط می‌شوند و احساس زنده بودن می‌کنند. آمدن به ورزشگاه مانند یک نوع درمان است. در حالی که ما نمی‌توانیم موسیقی بشنویم اما با شنیدن موسیقی در گوشی، ورزش می‌کنیم.»
تهدید به مجازات
سالون‌های ورزشی با ماشین‌های پیشرفته، صفحه‌های پلاسما و موسیقی، از یک دهه به این سو در میان زنان تحصیل کرده و حرفه‌ای در شهرهای پیشرفته‌تر محبوب شدند.
این سالون‌ها توانستند که زمینه ورزش اروبیک، زامبا و تمرین ورزش- رقص لاتین را برای زنان فراهم کنند. این فرصت‌ها سبب گردیدند که اعتماد به نفس زنان بالا برود. این سالون ها، مکانی شدند که زنان در آنجا با هم ملاقات می‌کردند و حتی مهمانی‌هایی را نیز برگزاری می نمودند.
در برخی از مناطق کابل حتی زنان می توانستند با لباس های آزادتر به ورزشگاه بروند. اما حالا زنان ناگزیر اند که با حجاب کامل به ورزشگاه لیلا احمد بروند و لباس ورزشی شان را به گونه پنهانی با خود حمل کنند.
بسیاری دختران و زنان به دیگران نمی گویند که کجا می روند. برخی از خانواده ها در بحبوبه بحران اقتصادی شدید، رفتن به ورزشگاه را به هدر دادن پول می دانند.
شماری هم در جامعه مردسالار افغانستان، سالون های زیبایی اندام را که در آن لباس‌های ورزشی پوشیده و موسیقی شنیده می‌شود، پدیده غیراخلاقی وارد شده از غرب می دانند.
خانم احمد علاوه کرد: «ما تنها در برابر طالبان ضد زن مبارزه نمی کنیم بلکه ما با فرهنگ زن ستیز در جامعه افغانستان نیز مواجه هستیم.»
هرچند بسیاری از کلب های ورزشی با ورود طالبان به کابل مسدود شدند اما این گروه در ماه نومبر دستور رسمی را برای ممنوعیت چنین مراکز اعلام کرد و هشدار داد که متخلفین با مجازات روبرو خواهند شد. در عین زمان، ورزشگاه های مردانه در افغانستان کماکان مانند گذشته فعالیت می کنند.
بیشتر بخوانید:ادامه محدودیت‌ها؛ زنان از رفتن به کلب‌های ورزشی نیز منع شدند
هرچند تا هنوز دقیق معلوم نیست که زنان را در صورت تخلف چه مجازاتی تهدید می کند، اما گروه طالبان اخیراً مجازات شلاق زدن را در ملاءعام از سر گرفته اند. این نوع مجازات از ویژگی طالبان در زمان حاکمیت نخست شان از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ بود.
این مربی ورزش زنان گفت: «ما حالا می ترسیم. تا هنوز هیچ یک از زنان را از دست نداده ام و همه شان مصمم اند که اینجا بیایند. اما طبیعی است که ترس را در چشمان هر یک از این زنان مشاهده می کنیم.»
با این همه، درآمد ماهانه لیلا احمد از ۳۵۰ دالر به ۱۰۰ دالر کاهش یافته است. در گذشته حدود پنجاه زن به ورزشگاه لیلا احمد مراجعه می‌کردند، اما حالا این رقم به ۱۵ نفر کاهش یافته است. مراجعین نمی توانند که هزینه سالون ورزشی را بپردازند.
بزرگترین ترس لیلا احمد این است که مبادا طالبان سالون ورزشی اش ببندند. او به عنوان یک زن مجرد که تنها زندگی می کند، هیچ امکان دیگری برای تامین معیشت زندگی اش ندارد. خانم احمد گفت: «من باید مخفیانه کار کنم، وگرنه از گرسنگی می‌میرم.»