رویاهای بربادرفته زنان ورزشکار افغان در زیر حاکمیت طالبان
۱۴۰۱ دی ۲۱, چهارشنبه
اما این زن ۲۰ ساله افغان نتوانست با مقررات طالبان مقابله کند. نورا و زنان دیگر گفتند این گروه نه تنها تمام رشته‌های ورزشی را برای زنان و دختران ممنوع کرده، بلکه دخترانی را که در گذشته ورزش می‌کردند، مورد ارعاب و آزار قرار می‌دهند. این زنان حتی از تمرین‌های خصوصی نیز ترس دارند.
نورا گفت که آرزوهایش برباد رفته است: «من دیگر آن آدم قبلی نیستم. از زمانی که طالبان آمده اند، احساس می‌کنم مرده ام.»
شماری از این زنان که زمانی مصروف ورزش در رشته‌های مختلف بودند به اسوشتید پرس گفتند که طالبان رو در رو و از طریق تلفون به آن‌ها هشدار داده اند که دیگر ورزش نکنند. این زنان و دختران به دلیل ترس از تهدیدهای بیشتر، به شرط افشا نشدن نام‌های شان معلومات دادند.
این زنان با وسایل ورزشی رشته‌های مورد علاقه شان در برابر کمره عکاس اسوشتید پرس ظاهر شدند. آن‌ها هویت خود را در زیر برقع، چادر و روپوش‌هایی که تمام صورت را می‌پوشاند، پنهان کردند و تنها جایی که از آن می‌توانند بیرون را ببینند، سوراخ‌های چادری است.
ممنوعیت ورزش بخشی از کمپاین طالبان برای محدود کردن زندگی زنان و دختران است.
مرتبط: «ورزشکاران زن افغانستان در خانه‌های خود زندانی اند»
این گروه زمانی که در اگست ۲۰۲۱ به قدرت رسید، دختران را از رفتن به مکتب‌های متوسطه و لیسه منع کرد. ماه گذشته این گروه دستور ممنوعیت تحصیل زنان در دانشگاه‌ها را نیز صادر کرد.
طالبان از زنان خواسته تا صورت شان را در مکان‌های عمومی بپوشانند و آن ها را از رفتن به پارک‌ها و ورزشگاه‌ها نیز منع کرده اند. این گروه توانایی زنان برای کار در بیرون از خانه را به شدت محدود کرده و اخیراً به نهادهای غیردولتی نیز دستور دادند تا فعالیت‌های کارمندان زن را متوقف سازند، اقدامی که ممکن است مانع رسیدن کمک‌های حیاتی شود.
حتی پیش از به قدرت رسیدن طالبان، بسیاری‌ها با ورزش زنان در جامعه به شدت سنتی افغانستان مخالف بودند و آن را مخالف عفت، حیا و نقش تعریف شده زنان در جامعه می‌پنداشتند؛ با آنهم حکومت پیشین که حمایت بین‌المللی را با خوداشت، حضور و مشارکت زنان را در مکتب‌های دخترانه، ورزشگاه‌ها، لیگ‌ها و تیم‌های ملی تشویق می‌کرد.
یک ورزشکار ۲۰ ساله رزمی ترکیبی روزی را به یاد می‌آورد که در ماه اگست ۲۰۲۱ در تورنمنت محلی زنان در یکی از سالون‌های ورزشی کابل در حال مبارزه بود. شایعاتی در میان شرکت‌کنندگان دست به دست شد که طالبان پیشروی کرده و به دروازه‌های کابل رسیده اند. همه زنان و دختران سالون را ترک کردند و این آخرین مسابقه‌ای بود که این ورزشکار در آن شرکت کرد.
ماه‌ها بعد، او تلاش کرد تا خصوصی دختران را آموزش دهد. اما او می‌گوید که جنگجویان طالبان به ورزشگاهی که آنان تمرین می‌کردند یورش بردند و همه را بازداشت کردند. او گفت دختران در جریان بازداشت، تحقیر و تمسخر شدند. بعد از پادرمیانی بزرگان و تعهد به این که دیگر به ورزش ادامه نمی‌دهند، دوباره آزاد شدند.
مرتبطزندگی سخت ورزشکاران یوگا تحت حاکمیت طالبان
او هنوز در خانه تمرین می‌کند و بعضاً دوستان نزدیکش را نیز آموزش می‌دهد. این ورزشکار گفت: «زندگی برایم بسیار مشکل شده ولی من یک مبارز هستم، بنابراین باید به زندگی و مبارزه ادامه دهم.»
اتل مشوانی، سخنگوی کمیته ملی المپیک طالبان گفت که مقامات در جستجوی راهی برای آغاز دوباره ورزش زنان هستند تا آن‌ها در ساختمان جداگانه ورزش کنند. ولی او هیچ زمانی را مشخص نکرد و گفت برای این کار به بودجه نیاز است. مقامات طالبان بارها وعده‌های مشابه داده و گفته اند که دختران بالاتر از صنف ششم را اجازه می‌دهند تا به مکاتب برگردند ولی تاکنون هیچ کاری نکرده اند.
نورا در طول زندگی‌اش با مقاومت در برابر ورزش مواجه شده است. او که با والدینش از ولایات به کابل آمده، در یک منطقه فقیرنشین کابل زندگی می‌کند و در ابتدا بازی فوتبال را در کوچه با پسران محل آغاز کرد. زمانی که نه ساله بود، مورد توجه یک مربی قرار گرفت و با تشویق او، شامل تیم دختران جوان شد.
او این راز را به جز پدرش از همه پنهان کرد. زمانی که ۱۳ ساله بود، عنوان بهترین بازیکن فوتبال در رده سنی خودش را بدست آورد و نام و تصویرش توسط تلویزیون‌ها پخش شد.
مرتبط:باز هم شمار زیادی از ورزشکاران زن کابل را ترک کردند
او گفت: «در تمام دنیا زمانی که یک دختر مشهور می‌شود و تصویرهایش در تلویزیون‌ها نشان داده می‌شوند، این بهترین روز و اوج خوشبختی است.» او افزود: «اما برای من آن روز بسیار تلخ و آغاز روزهای وحشتناک بود.»
مادرش خشمگین شده بود و او را لت و کوب کرد و فریاد زد که اجازه نداشت فوتبال بازی کند. او مخفیانه به بازی ادامه داد، ولی زمانی که تیمش در یک مسابقه ملی برنده شد، بار دیگر افشا گردید و عکسش در روزنامه‌ها چاپ شد. مادرش اما دوباره او را لت و کوب کرد.
با آنهم او مخفیانه به محفل اهدای جایزه رفت. او در روی صحنه زمانی که اشتراک کنندگان تشویقش می‌کردند، اشک ریخت. او گفت: «فقط می‌دانستم که بخاطر تنهایی و زندگی سختی که داشتم می‌گریستم.»
او بعداً متوجه شد که مادرش لباس و کفش فوتبالش را آتش زده است.
نورا فوتبال را ترک کرد، اما به بوکسینگ روی آورد. مادرش در نهایت تسلیم شد و به این واقعیت پی برد که نمی‌تواند او را از ورزش منع کند.
او گفت روزی که طالبان وارد کابل شدند، مربی به مادرش زنگ زد و گفت که نورا باید به میدان هوایی برود و از کشور خارج شود. مادرش اما این پیام را به او نگفت، زیرا نمی‌خواست نورا کشور را ترک کند. زمانی که او از این پیام باخبر شد، و فهمید که برای فرار بسیار دیر شده است، از روی استیصال رگ‌های بند دست خود را برید و به شفاخانه منتقل شد. او گفت: «دنیا پیش چشمم تاریک شد.»
مرتبط: ورزشکاران هرات : ۹۰ درصد باشگاه های ورزشی برای زنان مسدود شده اند
سه ماه بعد، کسی که خود را عضو طالبان معرفی می‌کرد به این خانواده زنگ زد و آن‌ها را تهدید کرد. او به یاد می‌آورد: «آن‌ها می‌گفتند چرا ورزش می‌کنی؟ ورزش ممنوع است.»
او که بسیار ترسیده بود، کابل را ترک کرد و با پنهان کردن خود در زیر برقع، به زادگاهش سفر کرد. در نهایت او از زادگاهش به کابل بازگشت و در ترس زندگی می‌کند. او گفت: «باوجودی که زندگی ام بسیار سخت بود ولی من باید اعتماد به نفس داشته باشم و این را می‌دانم که با تلاش هرآنچه را که خواسته باشم می‌توانم انجام دهم.»
او افزود: «حالا اما امید چندانی ندارم.»
آلبوم عکس از آرشیف:
hs/af (AP)