رونق بازار مود و فیشن در افغانستان

در بسیاری شهرهای افغانستان مغازه های اختصاصی لباس های مردانه و سالون های آرایش مردانه یا سلمانی افزایش یافته و رونق گرفته اند.

در پایتخت افغانستان دیگر پتلون چسپ کاوبای و آرایش موی به سبک غربی چیز کمیابی نیست. آرایش در گذشته در افغانستان برای مردان پسندیده دانسته نمی شد و اداره امر به معروف طالبان چنین افرادی را لت و کوب می کردند و به زندان می افگندند.

علی رضا، آرایشگر مردانه در حالی که سپری طلایی رنگ را بر موهای یکی از مشتریان اش می پاشد، می گوید: «در چند سال گذشته مردهای کابل علاقه مندی زیادی به سر و صورت شان نشان می دهند».

این جوان 25 ساله، پس از به قدرت رسیدن طالبان با خانواده اش به خارج فرار کرد. او درهندوستان سلمانی گری یا آرایش مردانه را فرا گرفت. او می گوید: «بعضی تلویزیون های خارجی مردان افغان را با چهره زمخت و ریش های دراز نشان می دهند». اکنون او در کابل دکان سلمانی دارد. رضا در مورد خودش می گوید: «من دیگر متخصص شده ام که چگونه زیبایی و آگاهی مردان افغانستان را نسبت به مود نشان بدهم».

علاقه مندی مردان افغانستان نسبت به مود، پدیده کاملاً تازه یی نیست، اما جنگ و سلطه بنیاد گرایان اسلامی برای سال های متمادی آن را سرکوب کرده بود. در افغانستان زنان در ملأ عام هنوز هم چادری یا لباس های دراز می پوشند، اما از زیر بالا پوش های دراز شان کفش های پاشنه بلند و پتلون های کاوبای چسپ شان دیده می شوند. بنابراین در خیابان های کابل این به خصوص مردان اند که با سر و صورت و لباس های مطابق به مود شان جلب توجه می کنند.

مهدی ساجد، آرایشگر دیگری که 22 سال سن دارد، می گوید: «مردان جوان عکس های ستاره های فلم های اروپایی، امریکایی و هندی و یا قهرمانان ورزش را با خود به دکان می آورند و می خواهند تا سر و ریش شان را عیناً مانند آنها آرایش کنم».

در سلمانی او مجله های مود وجود دارند و مردان مودهایی را انتخاب و به او سفارش می کنند تا مطابق به آن سر و صورت شان آرایش شود.

مجتبی جوان 27 ساله ای است که تی شیرت سیاه و کاوبای شاریده شاریده ای پوشیده است. او به یاد می آورد که باری پولیس امر به معروف طالبان به خاطر آن که موهایش را اندکی مطابق به مود اصلاح کرده بود، لت و کوب اش کرده بود. مجتبی می گوید: «آنها مرا مجبور ساختند تا لنگی سیاهی بر سر ببندم – در حالی که من هنوز طفل بودم».

او اکنون در سلمانی نشسته است و به آرایشگر می گوید: «می خواهم ریشم را مانند ولی جور کنی». سلمانی می داند که منظور او احمد ولی فتح علی، ستاره موسیقی پاپ افغانستان است که در حال حاضر در خارج زندگی می کند. مجتبی می گوید: «وقتی که گپ از مود باشد، ما نمی خواهیم از اروپایی ها و امریکایی ها پس بمانیم».

در حالی که در جنوب و شرق افغانستان مردم از شورشگری طالبان رنج می کشند، اوضاع در پایتخت و شهرهای بزرگ در شمال و غرب کشور به طور نسبی امن تر است. در این مناطق مغازه های لباس و سلمانی ها رونق یافته اند.

عبدالله ساجد برای آن که مشتریان مغازه اش را در کابل راضی نگهدارد، لباس های مود روز را از خارج وارد می کند. او در حالی که به گروهی از مردان جوان پتلون های کاوبای را نشان می دهد، می گوید: «زنان و مردان جوان افغان هنگامی که می خواهند پتلون کاوبای، پیراهن و لباس بخرند، می خواهند مدرن ترین مارک ها را داشته باشند».

عبدالله در زمان طالبان نیز این مغازه اش را در کابل داشت. در آن وقت وی تنها می بایست لباس های مرسوم در افغانستان مانند پیراهن تنبان های گشاد و دستار بفروشد. او می گوید: «از آن وقت تا حالا تغییرات بسیار زیاد آمده است».

نصیر احمد نوری می گوید در سال 2009 مود برای تلویزیون هم یک موضوع مهم بود. او می افزاید، در یک برنامه که به برنامه «بهترین مودل» در کشورهای غربی شباهت داشت، «ما از مردم پرسیدیم که آیا می خواهند در نمایش لباس ها و مودها شرکت کنند؟». این جوان 25 ساله که با همسرش جز هیات داوران بودند، می گوید: «واکنش در برابر این درخواست برای ما تعجب آور بود. هزاران نفر نام شان را برای این کار ثبت کردند، که بیشترین شان مردان بودند. اما بنا بر مخالفت روحانیان این برنامه متوقف شد و قرار است امسال باز از سرگرفته شو».

اما هنوز مردانی مانند ملا نقیب الله با چنین پیشرفت هایی مخالف اند و با آن به نظر انتقادی می نگرند. نقیب الله که دستاری بر سر دارد و عبوس نشسته است، می گوید: «شرم آور است که می بینیم مردان ما مانند امریکایی ها و سایر کفار لباس می پوشند».

او که در دکان سلمانی نشته و چای هم می نوشد، می افزاید: «این لباس ها مطلقاً غیراسلامی هستند و مخالف ارزش های ما می باشند. آن ها باید مجازات گردند تا بدانند که افغان و مسلمان می باشند. طالبان خوب می فهمیدند که با این ها چه کنند».

فرانس پرس /رسول رحیم

ویراستار: عارف فرهمند