روستایی که از المپیک فقط رنج نصیب می شود

اخشتیر در دامنه کوهی در منطقه ادلر در مرز آبخازیا قرار دارد و 70 باشنده دارد. از بازی های المپیک زمستانی در مناطق اطراف سوچی شماری بهره مند گردیده اند. شماری از شرکت های محلی قراردادهای بزرگی بسته اند و از همه بیشتر برای شمار زیادی هم کار ایجاد گردیده است. شماری هم از منطقه جدید ورزش های زمستانی با زیرساخت های مدرن هیجان زده اند. اما برای ساکنان اخشتیر چیزی وجود ندارد که به آن با لذت و هیجان نگاه کنند.

ایلیا سمیسین، یکی از باشندگان روستای اخشتیر که از دیر زمانی در این منطقه زندگی می کند، می گوید که بازی های المپیک برای آنها هیچ چیزی به ارمغان نیاورده است. او اضافه می کند: «قبلاً من از این آب رودخانه مست می نوشیدم و ماهی لکس می گرفتم». ایلیا سمیسین با عصبانیت می گوید که حالا از آب گل آلود و زرد رودخانه تنها مواد ساختمانی را می توان بیرون کشید.

هیچ چیزی مانند گذشته نیست

زمانی که در سوچی در سال 2008 ساخت و ساز برای بازی های المپیک زمستانی 2014 آغاز گردید، زندگی مردم در اخشتیر به طور چشمگیری تغییر خورد. این روستا قبلا طبیعت بکر و گوارا داشت. این روستا عنوان پارک ملی را داشت، اما در جریان آمادگی ساخت و ساز برای بازی های المپیک، این عنوان را از دست داد. راه حمل و نقل موقت برای مواد ساختمانی در امتداد یگانه جاده اصلی این روستا، ساخت راه آهن و ایجاد شاهراه بزرگ در بستر رودخانه که منظره منطقه را کاملاً از بین برده است، باعث گردیده که دیگر هیچ چیز برای ساکنان این روستا چون گذشته نباشد. حتی بسیاری از درختان قدیمی قطع گردیده اند.

از همه بیشتر در این منطقه مواد زاید ساختمانی مشکل بزرگ را ایجاد کرده است. این مواد در امتداد جاده اخشتیر بالاتر از لوحه ای انبار گردیده که در آن نوشته شده است: «انداختن و انبار کردن زباله ها درمنطقه "حفاظت آب" ممنوع است». اولگا نوسکووس، کارمند سازمان "نظارت محیط زیست قفقاز شمالی" در مصاحبه با دویچه وله به یک مشکل بزرگ دیگری اشاره کرده می گوید که زباله ها و مواد زاید ساختمانی بدون کنترول در بین سخره ها انبار می شوند و از این طریق مواد کیمیایی و مضره دیگر در زمین جذب می گردند.

نه آب نه سرک

زباله ها و مواد زاید ساختمانی بدترین مشکل ساکنان اخشتیر نیست، بلکه مشکل بسیار بدتر و بزرگ تر، کمبود و یا نبود آب آشامیدنی در این روستا است. در گذشته ها ساکنان این روستا آب شان را از چاه ها به دست می آوردند. اما فعلاً آب چاه ها خشک گردیده و وقتی به حفر چاه ها پرداختند، دیگر آبی وجود نداشت. ایلیا سمیسین می گوید: «زمین ما به اصطلاح به یک اسفنج تبدیل شده است. از زمانی که ساخت و ساز در اینجا شروع گردیده است، ماشین های که صد تن وزن دارند در اینجا مستقر گردیده اند». او اضافه می کند که به همین دلیل آب ندارند و فعلاً برای روستای شان آب از بیرون می آورند. سمیسین می گوید: «اما این آب تنها برای انسان ها کافی است نه برای مواشی ما. این کار باعث گردیده که بسیاری مواشی مان را بفروشیم».

اخشتیر فقط نیم کیلومتر از شاهراه بزرگ جدید فاصله دارد. اما این روستا نمی تواند از این شاهراه استفاده کند چرا که هیچ سرک ارتباطی با این شاهرا وجود ندارد. از طرف دیگر پلی که برای عابران است و می توانند ساکنان اخشتیر از طریق این پل پیاده از بالای رودخانه بگذرند و به روستای همسایه رفت و آمد کنند، کاملاً به یک خرابه تبدیل شده است که می توان گفت عبور کردن از آن حتی خطر مرگ دارد. از روستای همسایه باشندگان اخشتیر می توانند با بس به شهر بروند. ایلیا سمیسین می گوید: «سه سال پیش شاروال اخشتیر در برابر تلویزیون وعده آب و جاده اتصالی را برای ما داده بود». اما تا حال هیچ چیزی اتفاق نیافتاده است.

شاروال تحت انتقاد مردم

چندی قبل آناتولی پاچاموف شاروال سوچی از اخشتیر بازدید کرد. در همین روز همه انبارهای زباله ها جمع آوری شده بودند. او وعده تعطیلی بزرگترین معدن سنگ را داد. او اطمینان داد که به زودی دوباره مسیر بس از این روستا به شهر که در سال 1991 توقف داده شده بود، راه اندازی می شود. علاوه بر این، شهردار تاکید کرد که خط لوله گاز در حال حاضر به این روستا انتقال یافته است. با این حال، بسیاری از روستاییان فقیر شکایت دارند که به خانه های شخصی شان نمی توانند به دلیل بلند بودن قیمت لوله کشی، گاز داشته باشند.

در این بازدید توافق شد که گروه کاری ویژه از همین روستا ایجاد شود تا به دنبال یک منبع جدید آب آشامیدنی در روستاهای مجاور برآیند. در حال حاضر، از وسایل نقلیه برای ساکنان اخشتیر آب رسانده می شود. باشندگان اخشتیر با شک و تردید به وعده های شاروال سوچی نگاه می کنند. آنها به این نظر اند که هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد، زیرا شاروال سوچی در گذشته ها نیز چنین وعده های داده اما انجام نداده بود.