دیش آنتن؛ پل بین روستاهای افغانستان و جهان

در حال حاضر حدود 50 شبکه تلویزیونی در کابل فعال هستند؛ اما نشرات این تلویزیون ها فقط به کابل و چند ولایت محدود است.

مصطفی که از ولایت میدان - وردک برای خرید دیش آنتن به کابل آمده، می گوید با خرید دیش آنتن می خواهد بداند که در جهان چه می گذرد: «در گذشته دیش نبود و ما نمی توانستیم اطلاعات به دست آوریم. یک دیش آنتن داشتم، خراب شده؛ حالا آمده ام تا دیش آنتن دیگری بخرم».

براساس بررسی های صورت گرفته، رادیو هنوز بیشترین مخاطب را در افغانستان دارد ولی در ده سال اخیر فعالیت تلویزیون های خصوصی سبب شده تا تلویزیون ها نیز مخاطبان بیشتری پیدا کنند.

تلویزیون ها در شهرهای افغانستان بیشترین مخاطب را دارند؛ اما در روستاها به دلیل نبود سیگنال های تلویزیونی مردم هنوز اطلاعات را از طریق رادیو به دست می آورند.

ظاهر یک باشنده ولایت پروان می گوید با آن که اطلاعات را می تواند از طریق رادیو به دست آورد، اما کیفیتی که شبکه های تلویزیونی دارند با رادیو قابل مقایسه نیست: «دیش بسیار خوب است؛ تاثیرات زیادی دارد؛ مردم می بینند، آگاهی پیدا می کنند. از طریق دیش آنتن ما مسقیما همه چیز را می بینیم».

مصطفی می گوید: «نسبت به سابق، این خوبی را دارد که ما از تحولات جهان با خبر می شویم. در حا حاضر چینل های داخلی در دهات کار نمی دهد اما با خرید دیش آنتن می توانیم چینل های داخلی و خارجی را تماشا کنیم».

مخالفت طالبان

پس از آن که طالبان در سال 2001 شکست خوردند، مردم افغانستان فضای باز را در عرصه رسانه ای تجربه کردند. تماشای تلویزیون که در دوران تسلط این گروه ممنوع بود، آزاد شد و مردم با رسانه های جدید و متنوع آشنا شدند. اما با تسلط دوباره طالبان بر شماری از ولسوالی ها، این آزادی ها یک باردیگر از مردم گرفته شده است.

مختار که در مغازه اش دیش آنتن می فروشد، می گوید در حال حاضر ساکنان مناطقی که تحت تسلط طالبان قرار دارند، از داشتن دیش آنتن و تماشای تلویزیون محروم اند: «در بعضی ولایاتی که طالبان می باشند، نمی توانند در بام هایشان دیش آنتن نصب کنند».