خسته از جنگ؛ ساکنان دو ولسوالی بجای سنگر، پل می سازند

وحیدالله یک باشنده روستای دو آبی در ولسوالی خاک افغان در ولایت زابل است. او ساعت ها پیاده روی کرده تا خودرا بر بلندای قریه برساند و با دویچه وله از طریق تلفون صحبت کند؛ چون در داخل این قریه دسترسی به این خدمات وجود ندارد. ولی برای وحیدالله و سایر باشندگان این قریه مشکل اساسی تر دیگری وجود دارد: عدم دسترسی به خدمات صحی.

وحیدالله خاطرات تلخی از نبود خدمات صحی در روستایش دارد: «چندی پیش یک زن در قریه ما مریض شد. ما می خواستیم او را به داکتر برسانیم اما به خاطر نبود پل بیچاره همانجا فوت شد.» این باشنده محل می گوید «ده ها» مورد وجود دارد که ساکنان این روستا به دلیل نبود پل، نتوانسته اند مریضان را به شفاخانه برسانند. اما حالا ساکنان ولسوالی های جاغوری و خاک افغان دست به دست هم داده اند تا برای حل این مشکل پل بسازند.

پل دوستی

دریای ارغنداب ولسوالی های خاک افغان در ولایت زابل و جاغوری در ولایت غزنی را از هم جدا کرده است. مراکز صحی ولسوالی جاغوری نزدیک ترین محل برای تداوی مریضان ولسوالی خاک افغان است ولی به دلیل نبود پل بالای دریای ارغنداب، رساندن مریضان به مراکز صحی ناممکن است. از سوی دیگر این روستاها با مراکز صحی در ولایت زابل فاصله زیادی دارند و رساندن مریضان عاجل به شفاخانه در عمل ناممکن است.

ساکنان ولسوالی خاک افغان می گویند برای ساخت این پل به انجنیر و کارگران مسلکی نیاز بود که در ولسوالی خاک افغان وجود نداشت؛ بنابراین آن ها از «برادران» ولسوالی جاغوری خواهان کمک شدند؛ زیرا این ولسوالی تجربه کافی در ساختن پل های محلی دارد. وحیدالله گفت: «ما بسیار خوش استیم که یک پل در این جا ساخته می شود. مردم جاغوری با ما کمک کردند، خدا با آن ها کمک کند.»

به گفته ساکنان محل، حدود ۴۰ درصد از کار این پل پیش رفته است. با آغاز کار این پل، یویتوبرهای محلی از آن فلم گرفتند و در انترنت پخش کردند و از مهاجران افغان در اروپا، امریکا و آسترالیا خواهان کمک شدند. کمک های نقدی مهاجران و بعضی از تاجران سبب شده تا کار ساخت این پل به پیش برود.

از سوی دیگر با ساخته شدن این پل، زمینه دسترسی به آموزش نیز برای ساکنان روستاهای ولسوالی خاک افغان فراهم می شود. ساکنان روستاهای همجوار می گویند در حال حاضر هیچ مکتبی در این روستاها فعال نیست و کودکان آن ها به مکتب های قریه تایلوم که در ولسوالی جاغوری موقعیت دارد، می روند.

پروژه کوچک با پیام بزرگ

منطقه ای که حالا در آن پل ساخته می شود، در ۲۰ سال گذشته گاهگاهی شاهد جنگ بین نیروهای دولتی و طالبان بود. خادم علی نادر معلم ۷۴ ساله به دویچه وله گفت برای اولین بار به ولسوالی خاک افغان رفته و برای ساخته شدن این پل کمک نقدی کرده است؛ زیرا به گفته او در این مدت به دلیل جنگ و ناامنی امکان رفتن به این منطقه وجود نداشت.

آقای نادر گفت: «مردم جاغوری با درک مسئولیت همسایگی نیک، تلاش دارند با مردم ولسوالی خاک افغان نیز کمک کنند تا  جنگ و فتنه از بین برود و بجای آن مردمان دو ولسوالی باهم روابط نیک و برادروار داشته باشند.»

فرهاد اخلاصی یک فعال مدنی که در ساختن این پل نقش فعال دارد به دویچه وله گفت که در چهل سال اخیر مردم این دو ولسوالی به دلیل جنگ و منازعات مسلحانه رابطه «خوب» نداشتند و تا توانستند باهم جنگ کردند و به همدیگر ضربه زدند؛ ولی حالا قرار است پل دوستی فرهنگ جنگ و خشونت را پایان ببخشد و دروازه دوستی را بین دو قوم بگشاید.

اخلاصی گفت ساخت این پل «اولین تجربه کار باهمی ساکنان این دو ولسوالی می باشد.»

باشندگان دو ولسوالی می گویند در حال حاضر «هیچ مشکل» بین ساکنان دو ولسوالی وجود ندارد؛ زیرا پل دوستی زمینه گفتگو را فراهم کرده و هرمشکلی که وجود داشته باشد به زودترین فرصت ممکن حل می شود. اخلاصی گفت: «بزرگان هردو ولسوالی تلاش می کنند برای حل مشکلات پیش قدم شوند.» او افزود: «حالا مردمان هردو ولسوالی در محافل خوشی و غم همدیگر شرکت می کنند.»

این پل ۱۵ متر طول، ۵ متر عرض و ۱۰ متر ارتفاع دارد.

آقای اخلاصی گفت هرچند در ابتدا حمایت چندان مالی از ساخت این پل وجود نداشت؛ ولی با پیشرفت کار «ما آنقدر کمک های خوب دریافت کردیم که اصلا باور ما نمی شود مردم به این اندازه علاقمند باشند.» به گفته آقای اخلاصی هم مردم جاغوری و هم پشتون ها از سراسر افغانستان برای تکمیل این پل همکاری کرده اند.

وحیدالله نیز تاکید می کند که نتیجه سال ها جنگ برای این ولسوالی فقر و محرومیت بوده است و حالا وقت آن است که همه برای بازسازی تلاش کنند: «ببینید دنیا به کجا رسیده و ما در کجا هستیم. دیگران به حدی پیشرفت کرده که ما تصورش را کرده نمی توانیم. اما ما تاحالا مکتب و کلینیک و پل نداریم.»

حسین سیرت / ص.ا