تبصره: آسیا نیازی به دونالد ترامپ ندارد

با پوزش آقای ترامپ، احتمالاً شما برداشت دیگری داشتید، اما مطمئیناً سال ۲۰۱۷ شما مهم‌ترین چهره در کشورهای آسیایی نبودید؛ آنهم با وصف پیام های بی شمار تویتری در ارتباط به کوریا و سفر دور و دراز شما به کشورهای آسیایی. طبعاً شما پیوسته خبر داغ رسانه هایی این کشورها را می ساختید، اما وزنه بارز شما در این بخش جهان دیده نمی شود.

سال نخست حکومت شما در واقع فقط بی ثباتی و سردرگمی را برای آسیا در پی داشت: این سال با دستور زمخت شما برای منع سفر شهروندان هفت کشور مسلمان آغاز شد، دستوری که شما گویا با آن خواهان تأمین امنیت در ایالات متحده بودید، اما برخلاف سبب اعتراض هایی به ویژه در کشورهای اسلامی گردید.

چرا دستور منع سفر شما شامل ایران می شد، اما متوجه عربستان سعودی و یا پاکستان نبود؟ کشورهایی که به گونه مستند از تروریست های افراطی حمایت می کنند و یا دست کم آنها را تحمل می کنند. با آنکه حداقل پاکستانی ها را شما در این زمینه نکوهش کرده اید، اما طرح قانع کننده یی در این زمینه برای پاکستان و به خصوص برای افغانستان ارائه نکرده اید.

حین مبارزات انتخاباتی تان تعهد کرده بودید که به زودترین فرصت نیروهای ایالات متحده را از افغانستان خارج می کنید، اما اکنون حتی افزایش این نیروها را در نظر دارید. در این ارتباط نمی توان استراتژی ای را تشخیص کرد و دیدگاه مشخصی را حتی قطعاً نمی توان شناسایی کرد.

همچنان در قبال بحران مهاجرت روهینگیایی ها نیز برای میانجی گری در این زمینه، با وجود تصفیه قومی توسط نیروهای نظامی میانمار ابتکار عملی از شما دیده نشد. رهبر کاتولیک های جهان دست کم برای توقف این خشونت ها تلاش کرد، هرچند روهینگیایی ها به خدای دیگری باور دارند.

تویت علیه موشک ها

حتی شما نتوانستید در برابر تحریک های کوریای شمالی نیز عملاً کاری را انجام دهید، به استنثای چند تویت. تشدید بی پایان تحریم ها علیه کوریای شمالی دیر زمانی است که دیگر آن کارایی را ندارد، به خصوص به این خاطر که چین و روسیه در این زمینه بل بی علاقگی عمل می کنند. با وجود رفتارهای تهدید آمیز شما "مرد راکتی" کوریای شمالی را در موقف قوی تری قرار داد؛ موقفی که هیچ راهی به سمت مذاکرات مستقیم را باز نگذاشت. برای حل بحران ها نیاز به سیاست های نمادین گنگ نمی رود، بلکه تشکیل ائتلاف را ایجاب می کند و درست همین مورد را شما نتوانستید صیقل دهید.

در آن سوی آب ها همچنان شینزو آبه ساستمدار محافظه کار ملی گرا در جاپان از این وضعیت سود برد و با استفاده از وضعیت کوریای شمالی، سرانجام مجوز آزاد برای تسهیل قانون اقیانوس آرام جاپان را دریافت کرد و پس از چند بازی گلف با آبه از آنهمه سر و صدای شما در مورد مازاد تجارت جاپان با ایالات متحده امریکا چیزی باقی نمانده است.

رفاقت غریب  

 شما و رفاقت های مردانه شما! مثلاً با دوتـِره رئیس جمهور فلیپین که برای شخص شما حین ضیافت شام یک پارچه موسیقی را هدیه کرد. از جانب شما هیچ گونه انتقادی متوجه این قاضی خودخوانده تندخو شنیده نشد، علیه کسیکه دستور قتل هزاران فرد معتاد و فروشنده مواد مخدر را صادر کرده است و برای این قتل ها فخر فروشی می کند. غیرقابل تصور!

شما را دست به گردن و نزدیک با "دوست حقیقی تان" نارندرا مودی نخست وزیر هندوستان که همچنان مثل شما دنبالگران زیاد تویتری دارد، دیدیم. در اینجا نیز قادر نشدید تا اختلافات تجاری خود با هند را کنار بگذارید. اما دست کم توانستید از هندوستان به عنوان یک شریک مورد اعتماد تمجید کنید. از مشارکت در مبارزه علیه تروریسم اسلامگرا: اما اینکه مودی همزمان با طور خطرناکی بر ناسیونالیسم هندو تأکید می کند، طبعاً در بین دو رفیق به این موضوع پرداخته نمی شود.

پرواز عقاب مانند و به زمین نشستن مرغابی گونه

بیش از همه موقف شما در برابر چین دلچسب بود که پس از اظهارات پر از تنفر تان در برابر این کشور حین مبارزات انتخاباتی، به عنوان رئیس جمهور چه تصمیم هایی اتخاذ می کنید. شما گفته بودید تجارت غیرعادلانه چین با ایالات متحده را متوقف و ممنوع می کنید و خلای صریح تجاری با این کشور را از بین می برید، و تخلف در واحد پولی را پایان می دهید. در صورت نیاز مالیات گمرکی جزایی وضع می کنید و یا تولیدات چین را تحریم می نمایید. شما بر شعار "اول ایالات متحده" تاکید کرده بودید.

اما مثل اکثر مواقع دیگر حین دیدار از چین سرخم بودید. انتقادهای آهسته شما ناشنیده ماند، اما بیشتر از همه بر آینده روشن با چین تأکید کردید و چند قرارداد تجاری هم بستید. اما جای تعجب هم نبود، زیرا شما در برابر قدرتمندترین مرد واقعی جهان قرار داشتید. به ویژه اینکه پس از تاجگذاری حزبی ای ماه اکتوبر، شی پرقدرت ترین شخصیت با اختیارات بی انتها در چین می باشد.

شی با ابتکار "یک کمربند، یک جاده" طرحی را ارائه کرد که نه تنها چین بلکه شماری زیاد کشورهای دیگر آسیایی از آن نفع می برند. این ابتکار چین را در موقعیتی قرار می دهد که مطالبه رهبری برای دهه ها در آسیا داشته باشد. چین برای درازمدت برنامه ریزی می کند و شما فقط به طول پیام های تویتری تان.

سیستم چین با رهبری تک حزبی، سرمایه داری سریع السیر تحت نفوذ حکومت و کنترول کامل برای کمتر کشوری جالب و مورد توجه می باشد. اما با وصف آن، چین قادر گردید که بر خلاف ایالات متحده به عنوان شریک مورد اعتماد خود را تثبیت نماید.

سردرگمی به جای رهبری

از دید آسیایی ها سال ۲۰۱۷ به طور واضحی به عنوان سال رکود ایالات متحده به عنوان یک ملت رهبری کننده محسوب می شود. در برابر سال عروج چین به عنوان ابر قدرت جهانی خوانده می شود. شما با سیاست های مصیب بار خود اعتبار بی نهایت ایالات متحده را به بازی گرفتید و خیلی هم با بی فکری امکانات زیادی را از دست دادید، علاوتاً همچنان برای ایالات متحده. با پوزش آقای ترامپ، سال ۲۰۱۷ نه برای شما و نه هم برای آسیا سال واقعاَ خوبی بود.

اگر در مورد این تبصره نظری داشته باشید می‌توانید در زیر بنویسید. ما از نظرات تان استقبال می‌کنیم! 

نویسنده: الکساندر فرویند/ ن. ف.