بایسکل ران افغان برا آگاهی مردم از ویروس کرونا رکاب می زند

این جوان ۲۷ ساله کیلومترها را رکاب (پدال/پایدل) می زند و به روستاها می رود تا به مردم بگوید دست های شان را بشویند و در مکان های عمومی ماسک بپوشند. وی به خبرگزاری فرانسه گفت: «وقتی ویروس کرونا به افغانستان آمد، من به بعضی از روستاها رفتم و دیدم كه مردم به هیچ وجه از آن آگاهی ندارند».

اولین مورد ابتلا به ویروس کرونا در افغانستان در ولایت غربی هرات گزارش شد و حالا به بیش از نه هزار مورد ابتلا و بیش از ۲۰۰ تن براثر آن جان باخته اند. حالا در ۳۴ ولایت افغانستان این ویروس همه گیر وجود دارد. ادریس افزود: «من تصمیم گرفته ام که برای راه اندازی کارزار آگاهی دهی در مورد این ویروس از بایسکل استفاده کنم و دروازه به دروازه بروم».

مرتبط:  پولیس افغانستان از گشت و گذار مردم در روزهای عید جلوگیری می کند

حالا شیوع ویروس کرونا در کابل پایتخت افغانستان بیشترین شدت را دارد. مقام ها از ماه مارچ برای جلوگیری از گسترش این ویروس محدودیت و محصوریت های سراسری را در کشور وضع کردند؛ اما این هم کارساز نبود.

این امر باعث نشد که سیاوس که ساکن ولایت شرقی لغمان به جاده نزند و راهی روستاها نگردد. وی حتی شخصا با والی ننگرهار ملاقات کرد تا برای گشت و گذارش به منطور آگاهی دهی از ویروس کرونا مجوزی قانونی دریافت کند: «دولت محلی از من حمایت می کند، زیرا من این کار را به یک دلیل خوب انجام می دهم».

وی پیش از این نیز با بایسکلش برای ایجاد فرصت های آموزشی بهتر در افغانستان فعالیت کرده است. وی این بار به بیش از ۱۲۰ روستا در مناطقه غالباً دشوارگذر سفر کرده است؛ مسیری خطرناک که هزاران کیلومتر را در بر می گیرد.

دوچرخه آبی رنگ وی  یک جعبه چوبی دارد که در آن کتابچه های با اطلاعاتی در مورد حفظ الصحه عامه گذاشته شده اند که سیاوش به روستائیان توزیع می کند.

او با پوشیدن ماسک، دستکش و یک لباس محافظ سفید، اغلب در تقاطع جاده ها و میادین روستا می ایستد، ساکنان را با رعایت فاصله دو متر از یکدیگر جمع کرده و راجع به بیماری همه گیر کرونا به طور خلاصه به آنان معلومات می دهد.

کودکان دور بایسکل وی جمع می شوند و او به آنان نحوه درست شستن دست ها به مدت ۲۰ ثانیه با آب و صابون را به آنان می آموزد. سیاوش گفت: «آنها این را نمی دانند؛ چون خردسال و معصوم هستند».

این مبارزه و تلاش وی را به برخی مناطق دورافتاده افغانستان کشاند که اغلب نه برق دارند و نه هم اینترنتی وجود دارد. وی افزود بسیاری از روستاییان حتی موجودیت این ویروس را انکار می کنند: «اگر باور نکنند که چنین ویروس وجود دارد، از قواعد بهداشتی پیروی نمی کنند».

مقامات صحی می گویند که بزرگترین چالش برای افغانستان، متقاعد کردن مردم به این است که این ویروس و بیماری ناشی از آن واقعا وجود دارد و می تواند خطرناک باشد.

مردم در بسیاری از نقاط ولایت ننگرهار تا زمانی که سیاوش را ندیده بودند، به ندرت در مورد ویروس کرونا و بیماری کویید۱۹ اطلاع داشتند و بسیار کم قاعده فاصله اجتماعی را رعایت می کردند.

رحیم گل، یک باشنده محلی جلال آباد گفت: «ما وقت سلام کردن دست می دادیم، یکدیگر را بغل می کردیم و با فاصله کم کنار هم می نشتیم». وی افزود: «این مرد بود که به ما گفت باید دست های خود را با صابون به مدت ۲۰ ثانبه و به تکرار در روز بشوییم».

خانواده سیاوش نگران هستند که مبادا وی به خاطر گشت و گذار بین مردم به ویروس کرونا مبتلا شود. اما وی مصمم است که این کارزار آگاهی دهی را ادامه دهد: «این مانع من نمی شود تا به مردم کمک کنم که در مورد این بیماری و راه های ایمن سازی شان در برابر آن آگاه شوند».

خبرگزاری فرانسه/ر.ش