انتخابات، یا نمایش انتخاباتی

قرارگفته کمیسیون انتخابات تا حال بیشتر از چهل نفر برای شرکت درانتخابات اعلام آمادگی کرده اند وگفته می شود که اشخاص دیگری نیزدر راه هستند. باوجود آن درمیان مردم عادی نمی توان علایمی دال بر اشتیاق ویا امید واری را مشاهده کرد. زیرا اکثریت مردم چنان گرفتار مشکلات زندگی خویش هستند که حتی مجالی برای اندیشیدن درمورد انتخابات را ندارند واگر هم داشته باشند، باور ندارند که رأی شان، بر نتیجه انتخابات تأثیرگذاراست. تقلبات ودست بازی ها درانتخابات گذشته از یکسو ووعده ها وتعهداتی که هر گز عملی نشد ودر مواردی نیز خلاف آنها عمل شد. یکی دیگر از موجبات دلسردی ونا امیدی مردم نسبت به انتخابات آینده، ترویج این ذهنیت است که گویا تصمیم امریکا در پیروزی فرد مورد نظرش، نقش اصلی را در انتخابات ایفا می کند. این ذهنیت زمانی بیشتر اوج گرفت که برخی ازچهره های مدعی شرکت درانتخابات، هنگام آغاز ریاست جمهوری اوباما، راهی امریکا شدند و آوازه در انداختند که توسط کاخ سفید دعوت شده اند. آنها به هواداران شان اطمینان دادند که کاخ سفید از نامزدی شان حمایت می کند همانگونه که درانتخابات قبلی ازآقای کرزی حمایت می کرد. از قضا آن روز ها انتقادات زیادی از جانب امریکاییان بر آقای کرزی وارد می شد.

اما واقعیت این بود که هیچ یک از مقامات کاخ سفید، با این آقایان دیدار نکرده بود وحتی یکی از اینها که چندین هزار دالر را صرف خرید تحفه های افغانی کرده بود فرصت نیافت که تحفه ها را به اشخاص مورد نظرش تقدیم کند. آنچه انتخابات آتی را درنظر مردم غیر جدی می نماید، معرفی نامزد هایست که خوب می دانند شانسی برای پیروزی ندارند وحتی یک درصد از آرای مردم را از آن خود ساخته نمی توانند.

فعلاً آقای کرزی نسبت به رقبای خویش دست بالا دارد وتوانسته است کسانی را با وعده اعطای منصب ومقام با خود همراه سازد. در حالی که از نظر اکثر مردم افغانستان ادامه ریاست ایشان، غیر قابل تحمل است و فقط می تواند بر بدبختی وفلاکت وفقرومصیبت مردم بیافزاید وبیچارگی و فقر و بیکاری و بی سر پناهی آنان را افزایش دهد.

اطرافیان وحواریون آقای کرزی چهره هایی هستند تکراری و شناخته شده که هیچ خیری از آنان متصور نیست. اما بد بختانه در جبهه مقابل آقای کرزی نیز چهره های امید آفرینی وجود ندارد. اگرهم کسانی هم چون رمضان بشر دوست مورد توجه خیلی ها ست و تعدادی از مردم عامی از وی جانبداری می کند، او یک فرد است و گروهی که اورا همراهی کند، ندارد. آقای کرزی خودش را در برابر رقبای فعلی پیروز می بیند ولی از وارد شدن خلیلزاد درمیدان رقابت انتخاباتی می هراسد. زیرا فکر می کند که اولاً وی بدون اخذ مشورت از مقامات کاخ سفید وکسب حمایت آنان وداشتن تضمین مطمئن خود را کاندید نمی کند. درثانی این امکان هم وجود دارد که وی دراتحاد با برخی از نامزد های دیگر مانند اشرف غنی احمد زی وجلالی واحدی، قدرت مانور بیشتری داشته باشد. بر علاوه این ها مردم با این تصور که امریکا حتماً از خلیلزاد حمایت خواهد کرد، به او متمایل خواهند شد. آقای کرزی امید وار است با وعده اعطای امتیازات به تعدادی از اکابر اقوام واحزاب و روحانیون صاحب نفوذ، راه خودش را بسوی پیروزی باز کند، ازاین سبب خودرا نیازمند روی آوردن بسوی مردم نمی داند. دوره ریاست گذشته او حاکی از آنست که مردم در تلقی او فقط همین بزرگان هستند، نه آن اکثریتی که بافقر وبیکاری ومرض دست به گریبان هستند ولی کاری نمی توانند، زیرا آنهایی که از سوی آقای کرزی به حیث نماینده وسخنگوی آنان منتصب شده اند، در نظر آقای کرزی مردم شمرده می شوند.

هم اکنون آقای خلیلی، محقق، سیاف، مارشال فهیم، جنبش ملی دوستم، با کرزی هستند امکان آن هست که اسماعیل خان وجنرال عطا نیز باوی باشند. درعین حال تمام والی ها مجبور اند برای ازدست ندادن موقعیت ومنصب شان به نفع او کار می کنند. وی به صورت غیر قانونی ریاست خویش را پس از ماه جوزا ادامه خواهد داد وهمین خود شانس اورا افزایش می دهد.اما اگرخلیلزاد بیاید شاید خیلی از رشته ها پنبه گردد.