استعفای ترزا می: شکست بالاخره پایان یافت

پایان مأموریت سیاسی ترزا می با یک تلخی آشکار همراه است. آیا او از آواخر قرن هجدهم به این طرف بدترین نخست وزیر بریتانیا به شمار می رود؟ زمانیکه لورد نورت مانع استقلال مستعمرات امریکایی نشد؛ و یا از زمان نیول چمبرلین با سیاست "مماشات" در برابر هیتلر در دهه ۱۹۳۰؟ (مماشات به کوتاه آمدن در برابر طرف زورگو و سعی در راضی کردن او با برآورده کردن خواسته های او اطلاق میشود.) تاریخ دانان هنوز در مورد ترزا می قضاوتی نکرده اند، اما منتقدان از قبل به این باورند که دوران نخست وزیری می، یک ریکارد منفی را به تصویر کشیده است.

در آغاز امیدواری وجود داشت

در سال ۲۰۰۲ ترزا می، که به عنوان دبیرکل حزب محافظه کار ایفای وظیفه می کرد، اعضای حزبش را با سخنرانی اش شدیدا تکان داد. او گفت: «شما می دانید که بعضی از مردم بر ما چه نامی گذاشته اند؟ یک حزب منفور«. این گفته ها پس از شکست انتخاباتی حزب "لابور" به رهبری تونی بلیر بود و به عنوان "صداقت" ترزا می پذیرفته شد. از آن به بعد، می به نحوی به عنوان یک اصلاح طلب در نظر گرفته شد که می تواند تصویر منفی حزب محافظه کاران را از بین ببرد و به اصطلاح آن را نجات دهد. حزبی که بر غنی سازی ثروتمندان و اراده بر قدرت ماندن طبقه بالای بریتانیا شهرت داشت.

زمانیکه ترزا می درسال ۲۰۱۶، نخست وزیر بریتانیا گردید، در سخنرانی اش باز هم یک سری از مشکلات چون بی عدالتی ها، این واقعیت که افراد فقیر عموما ۹ سال پیش تر می میرند، سیاه پوستان از جانب قوه قضائیه سخت تر مورد بازرسی قرار می گیرند، این که کودکان کارگر فرصت کمی برای تحصیل دارند و زنان کمتر از مردان درآمد دارند، را بیان داشت. اما او می خواست بریتانیا را به کشوری تبدیل کند تا بتواند به نفع همه کار کند. در آن زمان چنین به نظر می رسید که یک اصلاحگر اجتماعی اصیل نخست وزیر بریتانیا شده است.

بریگزیت

آنچه که از نظر می به دور مانده بود، قدرت ویرانگر "برگزیت" یا خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا بود. نخست وزیر می به منظور حفظ پایگاه اش در حزب، به زودی به خواسته های مخالفان اروپا سر خم کرده بود. در ماه جنوری سال ۲۰۱۷، حتی قبل از اینکه مذاکرات با اتحادیه اروپا در مورد خروج بریتانیا از این اتحادیه آغاز شود، ترزا می توانست خطوط سرخ سیاست اش را ایجاد کند، که نه تنها با این سیاست اش مشکل مرز با ایرلند را از بین برده نتوانست، بلکه جدایی مطلوب از اتحادیه اروپا را ممکن نگردانید. پس از آن، تعدادی از وزیران غیر دیپلومات و ناآگاه "برگزیت"، مذاکرات تقریبا دو ساله را به یک چالش اعصاب خراب کن تبدیل کردند.

با این حال، می این خلاء را عمیق تر کرد. پس از اینکه طرح "خروج مطلوب" از اتحادیه اروپا موفق نگردید، می از سیاست سخت تر استفاده کرده و تلاش کرد تا خروج کشورش را از اتحادیه اروپا حتی بدون توافق با این اتحادیه ممکن گرداند. او بر پایه خطوط قرمزش اصرار داشت که بیشتر نظر جمعی از سختگیران در حزبش را به تصویر می کشید. به هر اندازه ای که مذاکرات با بروکسل سخت تر می شد، به همان اندازه ترزا می نیز روی خواسته هایش پافشاری می کرد.

نخست وزیر بریتانیا چنان به نظر می رسید که فراموش کرده که او فقط از نظر اقلیت در کشور و در پارلمان حمایت می کند. تقریبا دو سال تمام می نتوانست با حزب "لابور" حزب کارگر اپوزیسیون و حزب ملی اسکاتلند سازش را ممکن گرداند. ترزا می تازه در بهار امسال تلاش هایش را در این راستا آغاز کرد که دیگر دیر شده بود.

پایان تلخ چنین سیاست هایی آشکار بود. بین ماه جنوری و پایان ماه مارچ، مجلس عوام توافقنامه خروج بریتناینا از اتحادیه اروپا را رد کرد. محافظه کاران به دلیل سازش در مساله مرز ایرلند رای منفی دادند و اپوزیسیون که نمی خواست از "برگزیت سخت" محافظه کاران حمایت کند، نیز رای منفی داد.

هیچ نخست وزیر قبلی بریتانیا چنین یک شکست را چون ترزا می تجربه نکرده بود. با این حال، می حتی یک تلاش چهارمی برای اینکه توافقنامه از طرف پارلمان تایید گردد، روی دست گرفت. اما او متوجه شد که تلاش هایش بی نتیجه اند و یگانه راه برایش استعفا دادن است.

سه سال استراحت

ترزا می نه تنها در مساله "برگزیت" یا خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا که چندین بار وعده داده بود، کامیاب نبود، بلکه تمرکز بر این هدف سیاسی همزمان منجر به فلج شدن کامل بقیه سیاست ها در بریتانیا شد. می توان از شدت گرفتن حملات با چاقو، ورشکست شدن شرکت های بزرگ، آتش سوزی فاجعه بار برج گرنفل، یاد کرد که برای هیچ یک از این بحران ها ترزا می یک پاسخ سیاسی یا قانونی ارائه کرده نتوانسته است.

کمبود شدید مسکن، اصلاحات رفاهی و یا افزایش میزان خودکشی در میان جوانان، سرخط گزارش ها را ساخته بودند و از لحاظ سیاسی بدون پیگیری باقی ماندند.

بن بست قانونی در بریتانیا بدتر گردید که در ماه مارچ بررسی ها برای افتتاح یک سال جدید پارلمانی شکست خورد، زیرا آنها پروژه های کافی نداشتند. هدف این بود که توافقنامه "برگزیت" که شکست خورده بود، مجددا به بحث گرفته شود. این امر باعث گردید که ملکه بریتانیا مجبور شود در مراسم افتتاحیه مجلس بعدی یک سخنرانی ستایشی ارائه کند و قوانینی وجود نداشتند که او آنها را می توانست اعلام کند.

ترزا می توانست در پایان دوره کاری اش متوجه شود که او شکست خورده است. می با خواندن تبصره ها یک روز بعد از اینکه استعفایش را اعلام کرد، احتمالا دوباره اشک باید می ریخت. بهترین تبصره در مورد دوران کارش به عنوان نخست وزیر بریتانیا این بود که او "تلاش زیادی کرده است." اما هیچ نوع اصلاحات اجتماعی جسورانه، هیچ طرح پیشنهادی به نام او ثبت نگردیده است و مساله برگزیت نیز نا حل به جانشین او باقی مانده است.

 ترزا می در سخنرانی آخری اش به حیث نخست وزیر بریتانیا گفت که جانشین من "در پارلمان باید توافقی را پیدا کند که من نتوانستم." او در ادامه گفت که چنین توافقی تنها در صورتی می تواند به دست آید که تمام طرف ها آماده مصالحه باشند.

پیش از آغاز رقابت ها رسمی بالای جانشینی ترزا می، حزب محافظه کار سیزده نامزد را برای پست نخست وزیری شمارش کرده است.

بوریس جانسون در حال حاضر به عنوان یکی از نامزدان امیدوارکننده به شمار می رود، با وجود اینکه دوره او به عنوان وزیر خارجه سابق، همراه با مشکلات شدیدی بود. علاوه بر این، جانسون تنها کسی است که می تواند در برابر جرمی کوربین، رهبر اپوزیسون و همچنین نیگل فراگه یکی از پوپولیست ها و حامیان برگزیت برنده شود.

این نامزد مقام نخست وزیری از قبل تعیین  و اعلام کرد که تاریخ ۳۱ اکتوبر تاریخ "برگزیت" است، یا اینکه بدون توافقنامه، بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج می گردد. از یک طرف، این باعث می شود که "برگزیت" سخت تر شود، اما از سوی دیگر، بوریس جانسون هرگز مشکلی نداشته است که تغییر نظر بدهد.

nka, rsh (Wesel)