آلمان در رابطه با شکنجه در ازبکستان سکوت می کند

در یک گزارش سازمان عفو بین الملل که روز چهارشنبه در برلین ارایه گردید، گفته شده است که در ازبکستان هر روز شکنجه صورت می گیرد. سلمین جالشکان دبیر کل شعبۀ آلمانی عفو بین الملل گفت: «این یک راز آشکار است که وقتی مقامات ازبکستان از فردی ناراض باشند، این فرد می تواند بازداشت و شکنجه شود». به باور حامیان حقوق بشر افتضاح خاص این است که آلمان باوجود آنکه از این جنایت بهتر خبر دارد، اما از سال ها به اینطرف آن را نادیده می گیرد. جالیشکان همچنان انتقاد کرد که «جامعۀ جهانی و به ویژه اتحادیۀ اروپا و آلمان از سال ها به اینسو چشمان خود را در برابر این مسأله می بندند».

"من دیگر انسان نه، بلکه شمارۀ 79 بودم"

آنگونه که حامیان حقوق بشر در گزارش شان توضیح داده اند، واحد گونیش یکی از قربانیان این جهالت است. این تاجر ترکی، که یکی از بزرگترین مراکز خرید و فروش را در ازبکستان ساخته است، اصلاً می خواسته چیزی را در ازبکستان بفروشد که ناگهان و بدون هشدار قبلی دچار رژیم مستبد می شود. او پس از آزادی اش به امنیستی انترنشل گفت که سفر تجارتی اش به تاشکند پایتخت ازبکستان به یک سفر به دوزخ در یک دولت ظالم مبدل گشت. واحد گونیش 10 ماه در یک زندان مخفی زندانی، شکنجه و تحقیر شد. در گزارش سازمان عفو بین الملل که در پایتخت آلمان معرفی شد، از قول گونیش نقل کشده است: «همینکه وارد سلول زندان شدم به لت و کوب من شروع کردند». میزی وایشردینگ، نویسندۀ این گزارش می گوید که به ویژه شکنجۀ سیستماتیک و ناجوانمردانه در رژیم مستبد اسلام کریموف رئیس جمهور ازبکستان، وحشت آور است. گونیش به وایشردینگ گفته است که شمارۀ سلول جایگزین نام افراد می شود. او افزوده است: "شمارۀ من 79 بود. من دیگر واحد گونیش نبودم، شمارۀ 79 بودم. من دیگر انسان شمرده نمی شدم، بلکه یک عدد بودم."

شکنجه در استخبارات ازبکستان یک امر معمول است

جان دالهویزن رئیس برنامۀ آسیای مرکزی سازمان عفو بین الملل و یکی از نویسندگان گزارش این سازمان مدافع حقوق بشر می گوید: «شکنجه سریع ترین راه برای کسب اعتراف است». سازمان عفو بین الملل برای تهیۀ این گزارش خود با 60 قربانی شکنجه در ازبکستان، اقارب آنها، وکلای مدافع و نمایندگان حکومت مصاحبه کرده است. از این مصاحبه ها چنین نتیجه گیری شده است که «شکنجه در ازبکستان یک وسیلۀ معمولی است که با آن در برابر نیرو های اپوزیسیون، فعالان حقوق بشر و اسلامگرایان ظاهری و واقعی اقدام صورت می گیرد».شیوه های معمول شکنجه در ازبکستان عبارت اند از لت و کوب سیستماتیک، شکنجۀ شبیه به خفه شدن در یک خریطۀ پلاستیکی و یا ماسک های گاز، تجاوز، شکنجۀ روانی، بی خوابی و یا شوک برقی. سلمین جالیشکان می گوید: «هرچند شکنجه به اساس قوانین نافذ در ازبکستان ممنوع است، اما قضیه های اتهام به شکنجه معمولاً بررسی نمی شوند و شکنجه گران مجازات نمی شوند».

عفو بین الملل: تنها دیالوگ کافی نیست

برای حامیان حقوق بشر به ویژه حکومت آلمان باید مسئولیت پذیر باشد، زیرا با رژیم مستبد ازبکستان مناسبات بسیار خوب دارد و می تواند از طریق کانال های دیپلوماتیک خود در این راستا کاری را انجام بدهد. تقاضای سازمان عفو بین الملل این است که وزیر خارجۀ آلمان در نشست بعدی وزیران خارجۀ اتحادیۀ اروپا این مشکل را درج اجندا کند. عفو بین الملل همچنان می خواهد که تعزیرات علیه ازبکستان نیز، که در سال 2007 تضعیف گردید، باید دوباره مورد غور و بررسی قرار داده شود. یک سخنگوی حکومت آلمان با اشاره به اتهامات شکنجه علیه رژیم ازبکستان گفت که این مسأله در یک دیالوگ پیرامون حقوق بشر، که از سوی اتحادیۀ اروپا و حکومت آلمان با سیاستمداران ارشد ازبکستان راه اندازی می شود، به بحث گرفته می شود. اما امیده نیازووا، رئیس انجمن حقوق بشر ازبکستان-آلمان چنین دیالوگی را بیهوده می خواند. او می گوید: «این دیالوگ در پشت در های بسته صورت می گیرد و ما هیچ اطلاعی نمی داشته باشیم که تخطی از حقوق بشر دارد چگونه به بحث گرفته می شود».

برای حامیان حقوق بشر واضح است که چشم پوشی آلمان از این مسأله نشانۀ آن است که همکاری حکومت آلمان با حکومت اسلام کریموف مهم تر از وضعیت حقوق بشر در ازبکستان است. به گفتۀ فعالان حقوق بشر برای آلمان، نسبت به منافع اقتصادی، همکاری های نظامی و امنیتی اهمیت بیشتر دارد. استخبارات ازبکستان، که از سوی فعالان حقوق بشر سرنیزۀ شکنجه خوانده میشود، در مبارزه بین المللی علیه ترور گویا یک شریک با ارزش و قابل اعتماد است.