هندوستان: از بی سوادی تا متخصصان کمپیوتر

چهارم اپریل سال 2009 یک روز تاریخی برای هندوستان بود. در این روز آموزش و پرورش کودکان بین 6 تا 14 سال به عنوان یک حق اساسی در قانون اساسی هندوستان به ثبت رسید. افزون بر این آموزش و پرورش کودکان براساس این سند مجانی و تا سن 14 سالگی اجباری است. من موهان سینگهـ، نخست وزیر هند در هر فرصتی می گوید، هندوستان تنها زمانی می تواند ادامه رشد اقتصادی و ارتقا به عنوان یک ابرقدرت را تضمین کند که به آموزش و پرورش کودکان اهمیت بدهد: «ما باید آینده آنها را تامین کنیم. تنها در این صورت است که مردم ما به بزرگترین اسلحه ما تبدیل می شوند».

اما با وجود این همه طرح ها و نیت های خوب واقعیت در هندوستان متفاوت است. در بازرسی های دولتی مکاتب در سراسر کشور آشکار شد که در بعضی از ایالت های که فقیرتر هستند تقریبا 40 درصد از معلمان منظم سر کار نمی روند. مشکل اصلی حقوق و معاش ناکافی است: یک معلم در دوره ابتدایی به طور میانگین حدود 12 هزار روپیه در ماه درآمد دارد. این مبلغ برابر است با کمی کمتر از 200 یورو. 80 درصد از مکاتب کشور دولتی هستند.

تصویری تاریک

در بیش از نیمی از صنف های درسی در مناطق روستایی دانش آموزان گروه های سنی مختلف در یک صنف آموزش می بینند. شمار شاگردان در صنف ها اغلب میان 50 تا 80 تن است. اغلب هم آموزش و پرورش به معنای واقعی آن انجام نمی شوند و دانش آموزان تنها متن ها را از بر می کنند.

تحصیل در هندوستان تعیین کننده موقعیت اجتماعی است. به این دلیل والدین هرکاری از دست شان برمی آید انجام می دهند تا فرزندان شان را شامل مکاتب خصوصی کنند، حتی اگر هم درآمد کمی داشته باشند و خود هیچ گاه به مکتب نرفته باشند. بسیاری از آن ها زیر بار قرض می روند.

آیا هندوستان برای آموزش و پرورش کافی خرج نمی کند؟

حکومت هندوستان به خوبی می داند که آموزش برای تمام مردم مشکل بزرگی است. پیوسته از دولتمردان هندی انتقاد می شود که برای تعلیم و تربیت بودجه کافی در نظر نمی گیرند. بودجه کنونی آموزش و پرورش هند 7،8 میلیارد یورو است که کمتر از 4 درصد محصول ناخالص ملی این کشور را تشکیل می دهد. اما اگر هندوستان در سراسر جهان بیشترین شمار بی سوادان را دارد، بازهم پیشرفت هایی انجام شده است. بر این اساس شمار افرادی که می توانند بخوانند، بنویسند و حساب کنند در ده سال گذشته از 65 درصد به 74 درصد رسیده است.

آموزش و پرورش دختران؛ بزرگترین چالش

هندوستان در سال های 1970 با انتخاب ایندیرا گاندی، یک نخست وزیر زن در صدر قدرت داشت، اما شمار زنانی که بیرون از خانه فعالیت می کنند، بسیار کم است. تبعیض بین زن و مرد اغلب از زمان مکتب آغاز می شود. خانواده هایی که فرزندان زیادی دارند، اغلب ترجیح می دهند فرزندان پسر شان را به مکتب بفرستند و دختران به این ترتیب قربانی می شوند.

بسیاری در جامعه های پدرسالار مانند هندوستان به این باور هستند که تنها فرزندان پسر می توانند در سنین پیری به والدین شان رسیدگی کنند. زیرا دختران ازدواج می کنند و دیگر جزو خانواده نیستند.

ایندو شاهانی، دانشمند سرشناس آموزش و پرورش از ممبئی می گوید: «اگر یک پسر را به مکتب روان کنی، روی یک شخص سرمایه گذاری کرده ای. اما اگر یک دختر را با سواد سازی، در یک خانواده و حتی می توان گفت در تمام باشندگان یک قریه سرمایه گذاری کرده ای».

پریا اسل بورن/ مهرنوش انتظاری

ویراستار: عارف فرهمند