سایت جدید دویچه وله هنوز کامل نیست. نظر شما میتواند کار ما را بهبود بخشد. از نسخه بتای دویچه وله دیدن کنید.
ما از کوکی‌ها Cookies استفاده می‌کنیم تا پیشکش‌های خود به شما را بهبود ببخشیم. معلومات بیشتر در این رابطه می‌توانید در اعلامیه حفظ داده‌ها بیابید.
از زمان تصرف قدرت توسط طالبان، مردم افغانستان از آنچه بدترین بحران بشری جهان توصیف شده است رنج میبرند. بسیاری مردم به نیازمندی‌های اولیه روزمره دسترسی ندارند، مانند برخی خانواده‌ها در ولایت بامیان.
بر بنیاد فیصله شورای وزیران طالبان شماری از ادارات دولتی ملغی شده و شماری دیگر با برخی از وزارتخانه‌ها مدغم گردیده اند. طالبان هرچند به کارمندان این نهادها وعده جذب مجدد داده اند، اما صدها تن از کارمندان این ادارات در بی‌سرنوشتی به سر میبرند.
برخی شهروندان افغانستان در نقاط مختلف این کشور مدعی اند که طالبان آنها را به اجبار از خانه و منطقه شان بیرون کرده اند و حالا در وضعیت فلاکتبار اقتصادی و بی سرنوشتی به سر میبرند. طالبان این ادعاها را رد میکنند. علاوه بر این کسانی که در نتیجه جنگها و خشکسالی بیجا شده اند نیز در وضعیت رقتباری به سر میبرند.
در ادامه کمکهای بشردوستانه به افغانستان، نزدیک به ۳۰۰ میلیون دالر از پولهای منجمد شده آزاد شده است. با وجود این، سازمانهای امدادی خواستار کمک هرچه بیشتر اند تا از بحران انسانی و اقتصادی جلوگیری شود. طالبان از آزادسازی این پولهای منجمد شده استقبال میکنند. اما در توزیع این کمک ها کی نقش دارد و آیا واقعآ به نیازمندان می رسد؟
در حالی که طالبان در چند ماه اخیر سلطه خود در افغانستان را تحکیم می کنند، بخش های بزرگی جمعیت این کشور از مشکلات گوناگون رنج می برند. افغانستان فاقد منابع تأمیناتی و پول با ارزش است. نظام صحی در این کشور در حال فروپاشی است و بسیاری از مردم همه روزه گرسنگی می کشند.
برخی از کارشناسان وافغانها بدین باور اند که طولانی شدن مذکرات امریکا و طالبان باعث افرایش فقر در افغانستان شده است. ایجاد حکومت همه شمول از جمله پیش شرط های امریکا و آزاد سازی پول های منجمد شده افغانستان شرط گروه طالبان است. کارشناسان هشدار می دهند که هرگاه طالبان با جهان به تفاهم نرسند، مردم افغانستان را دچار مشکلات جدی اقتصادی خواهد کرد.
گرسنگی و فقر در افغانستان بیداد میکند. تعدادی وسایل خانه شان را میفروشند، شماری مجبور به فروش دختران خردسال خود میشوند و حتی کسانی هم اقدام به خودکشی میکنند. مردمی که امیدوار صلح و آرامش بودند، حالا حتی نمیتوانند چند قرص نان برای فرزندان خود تهیه کنند.
در سراسر جهان منازعات مسلحانه منجر به قحطی می‌گردد. بحران اقلیم و پیامدهای اقتصادی پاندمی کرونا این وضعیت را شدت می‌بخشد. به ویژه کشورهای مانند افغانستان، آینده بسیار مبهمی دارند. خشکسالی شدید و کاهش حاصلات کشاورزی، این کشور را با فقر، گرسنگی شدید و بحرانی بشری مواجه ساخته است.
جنگ‌های اخیر، خشکسالی و فقر اقتصادی باعث شده تا ده‌ها هزار نفر در مناطق مختلف افغانستان از خانه‌هایشان بیجا شوند. نیک کانولی خبرنگار دویچه وله، این گزارش را از اردوگاه بیجاشدگان داخلی در شهر مزار شریف فرستاده است.
بر اساس ارزیابی برنامه توسعه‌ای سازمان ملل متحد اگر تدابیری روی دست گرفته نشود، در چند ماه دیگر ۹۷ درصد مردم افغانستان زیر خط فقر قرار خواهند گرفت. به باور سید مسعود، تنها کمکهای بشردوستانه بین المللی میتواند مردم افغانستان را از مرگ نجات دهد.
شماری از فعالین حقوق زن و مسوولان محلی از افزایش آمار طلاق در ولایت بامیان نگران اند و می گویند که سالانه صد ها زوج از همدیگر جدا شده و طلاق می گیرند. مسوولان محلی فقر، بیکاری، پائین بودن سطح آگاهی مردم، ازدواج اجباری، فرار از منزل را از عوامل طلاق در این ولایت میدانند.
شماری از روستانشینان در بامیان در فصل تابستان برای دامداری، تولید لبنیات و جمع‌آوری علف و هیزم به ایلاق‌ها می‌روند. اما آنها در این مناطق کوهستانی از هرگونه امکانات، خدمات صحی و فرصت‌های آموزشی محروم اند.
علاوه بر بحران کرونا، با شدت گرفتن حملات طالبان و گسترده تر شدن دامنه جنگ در افغانستان، آوارگی و فقر نیز در این کشور بیشتر شده است. بسیاری از مردم امسال توان خرید مواشی برای قربانی و تهیه سفره عید را نداشته اند. کارزارهایی برای گردآوری کمک به آوارگان جنگی راه اندازی شده است.
اصلی ایمره در فقر بزرگ شده و هرگز شانس یاد گرفتن خواندن و نوشتن را نداشت. اما وی مصمم بود که فرزندانش هرگز به سرنوشت او دچار نشوند. او به این هدف‌اش رسید و حالا نواسه‌هایش به او خواندن و نوشتن می‌آموزند.
فقر، بیکاری و شیوع بیماری کووید-۱۹ سبب شده که شماری از دختران و پسران بامیانی به قالین بافی رو بیاورند و هزینه آموزشی و مصارف فامیل شان را از این طریق تامین کنند. براساس آماری که از سوی اداره محلی ارایه شده است، بیش از ۶۳ درصد باشنده های بامیان زیر خط فقرزندگی می کنند. این صنعت محلی در بامیان و تولیداتش با رقابت ناسالمی از سوی کشورهای همسایه مواجه است.
آمار وزارت امور مهاجرین افغانستان می رساند که از آغاز پاندمی کرونا بیش از ۸۵۰ هزار مهاجر افغان از ایران به کشورشان بازگشته اند. عوامل اصلی ترس از ابتلا به ویروس کرونا و اوضاع اقتصادی وخیم و بیکاری در ایران است.
گروهی از جوانان رضاکار افغان با راه اندازی طرحی به نام "ایستگاه مهربانی" برای فقیران و نیازمندان کمک جمع آوری می کنند. با تداوم جنگ و پاندمی کرونا میلیون ها افغان به کمک های بشری وابسته شده اند؛ سرمای زمستان به دشواری های زندگی آنان افزوده است.
شمار روز افزون معتادان به مواد مخدر در افغانستان مایه نگرانی شده است. تخمین زده می شود که ۳.۶ میلیون افغان به مواد مخدر معتاد هستند. شمار معتادان خیابانی روز به روز بیشتر می شود. پاندمی ویروس کرونا و فقر ناشی از آن بر این مشکل افزوده است. در این میان خطر گسترش بیماری ایدز میان این افراد افزایش یافته است.
از بین رفتن صنایع و مشاغل محلی در افغانستان باعث شده شمار زیادی از مردم بیکار شوند و فقر روزافزون گردد. همه گیری ویروس کرونا و قرنطین طولانی مدت نیز به این مشکل افزوده است. بسیاری از افغان ها برای یافتن کار به کشورهای همسایه، منطقه و حتی اروپا مهاجرت می کنند. یکی از این مشاغل "چپات دوزی" است که در ولایت هرات در حال از بین رفتن می باشد.
بنا بر آمار رسمی تا کنون بیش از ۶۲۵ هزار نفر در هند به کرونا مبتلا شده و ۱۸ هزار و۲۱۳ تن جان باخته اند. احمد ضیا غنی، رئیس کمیته انسجام مهاجرین افغان در دهلی می گوید که مهاجرین روز مزد و کارگر افغان با شیوع ویروس کرونا در وضعیت رقت باری زندگی می کنند. به گفته او هیچ سازمان یا نهادی به مهاجران کمک نمی کند. گفتگو با احمدضیا غنی را در اینجا بشنوید.
