دختر مهاجر افغان در اروپا فوتبالیستی مشهور شد

فوتبال در زندگی نادیه یک عنصر سازنده است؛ زندگی دختری که در کودکی از جنگ و حکومت طالبان در افغانستان فرار کرد. او در ابتدا فوتبال را از پدرش آموخت؛ یک جنرال اردوی افغانستان که به صورت غمناکی به قتل رسید.

بازی فوتبال با پدر بعدها وقتی که در اردوگاه پناهندگان در دنمارک بود، برای او معنی خاصی یافت. رفته رفته او پیراهن تیم ملی فوتبال زنان دنمارک را پوشید.

حالا زمان ساختن شخصیت ورزشی این زن افغان در تیم پورتلند، آریگن امریکا است؛ جایی که هزاران کیلومتر از افغانستان، جایی که برای اولین بار پا به توپ شد، فاصله دارد.

نادیه در رابطه با شخصیت ورزشی اش می گوید: «من حس می کنم که این به نوعی سرنوشتم بوده است». نادیه حالا در لیگ ملی فوتبال زنان بازی می کند. او پس از دو دوری که در نیوجرسی برای تیم فوتبال "اف سی اسکای بلو" بازی کرد، حالا برای تیم پورتلند بازی می کند.

نادیه پس از تمرین در تیم زیر نور آفتاب نشسته و عینک آفتابی زده است. او می گوید که یکی از هواخواهان "کوبه برایانت" از تیم لکرزس جرسی لاس آنجلس است.

این بازی کن 28 ساله دنمارکی با اصلیت افغانی در دانشگاه طب درس می خواند و سال آخرش را سپری می نماید. او می خواهد جراج پوست شود، اما نه در بخش زیبایی، بلکه در بخش ترمیم جلدهای آسیب دیده بیماران.

وی زمانی که 10 ساله بود از افغانستان فرار کرد و به پاکستان رفت. از آنجا خانواده وی به کوپنهاگن در دنمارک آمد و شش ماه بعد قبول شد. نادیه می گوید آن زمان برایش چنان معلوم می شد که "در میان زمین آسمان معلق" هستند.

اما دیری نگذشت که او از درون کمپ مهاجران به تیم محلی فوتبال راه یافت و به زودی توجه همه را به خود جلب کرد. او افزود: «من همیشه دوست داشتم در لیگ اروپایی بازی کنم. وقتی از خانه دور شدم، خواستم کاری متفاوت انجام بدهم». او

نادیه فوتبال را در زمین های خاکی کابل با خواهرانش آغاز کرد. پدرش بعد از کار دخترانش را به میدان می برد و با آنها فوتبال بازی می کرد. تا اینکه طالبان آمدند و زنان دیگر اجازه بیرون شدن بدون مرد، رفتن به مکتب و حق فوتبال بازی کردن را نداشتند.

روزی پدر نادیه را بردند که به گفته خودشان با یکی از فرماندهان طالبان ملاقات داشته باشد، اما پدرش دیگر برنگشت. بعدها خانواده اش فهمید که وی کشته شده است. نادیه می گوید: «بیشتر خاطره هایی که از افغانستان دارم زیبا هستند، به جز آن شب پرغوغا که چنین اتفاقی افتاد و طالبان پدرم را بردند».

این اتفاق در سال 1996 افتاد و زندگی خانواده نادیه را تغییر داد. مادرش باید نادیه و چهار خواهرش را به تنهایی بزرگ می کرد. او تصمیم گرفت افغانستان را ترک کند. مسیر نامشخص و دشوار بود. نادیه در مورد مهاجرتش گفت: «این چیزی نیست که شما بتوانید آن را برنامه ریزی کنید».

همین که نادیه از کمپ مهاجران به تیم فوتبال محلی راه یافت؛ به سرعت رشد کرد و وارد تیم ملی شد. اما او تا 18 سالگی اش، زمانی که شهروند دنمارک شد اجازه نداشت در بازی های رسمی شرکت کند. برای اولین بار او در سال 2009 در لیگ "آلگارو" مقابل تیم ملی فوتبال زنان امریکا وارد میدان شد. نادیه گفت: «من حتی آماده نبودم. یکی از بازیکنان ما در دقیقه 15 دچار مصدومیت شد و به من گفتند، نادیه برو به میدان و بازی کن».

نادیه از زمانی که مکتب می رفت برای تیم های اروپایی بازی می کرد. او در سال 2014 پس از شش بازی برای اسکای بلو و تیم دنمارکی فورتونا، پس از به ثمر رساندن شش گل ملی به تیم امریکایی پورتلند پیوست.