دالیت‌ها در هند برای زندگی بهتر مبارزه می‌کنند
۱۳۹۷ مهر ۲۵, چهارشنبه
حدود۷۰ سال پیش نظام طبقاتی در هندوستان به طور رسمی لغو شد. اما با وجود آن، این سنت اجتماعی چهار هزار ساله درهند به طور غیررسمی هنوز هم رایج است. در پایین ترین رده کاست های هندو «دالیت»ها قرار دارند که غیرقابل لمس و یا نجس تلقی می شوند.
دالیت ها در هندوستان بدترین کارهایی را انجام می دهند که نمی توان انتظار آن را داشت؛ کارهایی که به صورت قانونی در هندوستان جواز ندارد. کارگرانی از این طبقه اجتماعی در کانال های آب و فاضلاب در شهر دهلی داخل می شوند، به صورت سینه خز در لوله های فاضلاب مسدود شده می روند و یا با دستان خالی فیلترهای تصفیه خانه های شرکت های صنعتی را پاک کاری می‌کنند. همه این کارها را آنها بدون لباس محافظتی و بدون ابزارهایی انجام می دهند که برای این کار در نظر گرفته شده است.
وقتی کسی از چنین کانال های آب و تشناب دوباره بیرون شود، کسی نمی خواهد با او تماس داشته باشد. بنا بر این، این کار را فقط دالیت ها انجام می دهند؛ انسان هایی که در هندوستان در پایین ترین طبقه اجتماعی طبقه بندی شده اند و از گذشته ها نجس خوانده می شدند. همه ساله صدها تن از آنها جان خود را در حین انجام چنین کارهایی از دست می دهند. حالا این کارگران کانال های فاضلاب و اعضای خانواده هایشان کاملا از این کار خسته شده اند.
آنها در یک تظاهرات در دهلی خواستار آن شدند که دولت عملا بر علیه چنین اعمال غیرانسانی اقدام کند. یکی از کارگران کانال ها گفت: « ما به خاطر واقعات زیاد مرگ و میر در کانال های آب و فاضلاب و تانکرهای تصفیه خانه ها تظاهرات می کنیم. چنین مواردی همواره اتفاق می افتد. ما همیشه از دولت خواستار آن شده ایم که در مقابل آن کاری انجام دهد. اما نخست وزیر در این رابطه اظهار نظر نمی کند».
چنانچه رسانه های هندوستان گزارش داده اند، اکثر واقعات مرگ و میر در کاناهای آب ناشی از استنشاق گازهای سمی است که در نتیجه ترکیب مدفوع و مواد کیمیاوی در کاناهای فاضلاب تشکیل می شود. بعضی از کارگران کانال ها در میان آب و کثافات غرق شده اند. البته برای کسانی که شامل پایین ترین طبقه اجتماعی اند، امکانات محدودی برای اشتغال و کاریابی وجود دارد و بنا بر این آنها هر کاری، مانند پاک کاری کانال ها را می پذیرند.
راوی کمار والمیکی در بدل پاک کاری هر کانال آب و فاضلاب ۱۰۰۰ روپیه هندی، معادل حدود ۱۲ یورو، دستمزد دریافت می کند. او می گوید: « ما دالیت ها مورد تبعیض قرار می گیریم و ما را نجس می خوانند. بنا بر این به ندرت می توانیم کار دیگری را انجام دهیم. به طور مثال ما نمی توانیم یک دکان باز کنیم. مجبوریم چنین کارهایی را برای به دست آوردن پول و تهیه لقمه نانی برای اعضای خانواده مان بپذیریم.»
خانواده کارگرانی که در جریان پاک کاری کانال های فاضلاب جان خود را از دست داده اند، معمولا فقیر اند. بابلی، بیوه یکی از کارگران کانال ها می پرسد که چگونه ما باید حالا زندگی کنیم؟
او می گوید: «بدون پولی که شوهر من به دست می آورد، کودکان من نمی توانند به درس و آموزش ادامه دهند. نباید این چنین باشد. دولت باید در این رابطه اقدام کند که برای ما پول بیشتری پرداخت شود، به خصوص به خاطر علاقه مندی فرزندان ما به ادامه درس و تعلیم.»
محمد هایول، پدر یکی از کارگران کانال ها است که در پاک کاری یک کانال تشناب جان خود را از دست داده است. او می گوید که کارفرمای پسرش او را مجبور ساخته بود که داخل یک کانال دارای گاز سمی داخل شود: « ما از دولت خواستیم که چنین کارفرمایانی را مجازات کند. آنها باید چنین شرکت هایی را مسدود می کردند. حداقل این عادلانه تر می بود».
مدت هاست که چنین قوانینی وجود دارد و برای کسانی که مردم را به این کارها وادار می کنند نیز مجازات تعیین شده است. اما به این قوانین اغلبا کسی عمل نمی کند و کسی هم مجبور به انجام آن نمی شود.
Musch-Borowska, Bernd/pa/af