پناهجویان: آلبانیا نیز جای خوبی برای زندگی است

زندگی او در لبنان بی هدف پیش می رفت اگر برادر بزرگترش، حسام متوا به عنوان یک بازرگان به کشور آلبانیا واقع در منطقه بالقان نرفته بود. حسام در آن مدت توانسته بود تا پاسپورت آلبانیایی به دست آورد. پس از آن او درخواست الحاق خانواده داد و والدین خود را به همراه دو برادرش به "تیرانا" پایتخت آلبانیا فراخواند.

در آلبانیا، محمد در رستورانتی که دو برادر بزرگترش ساختند، مشغول به کار شد. محمد حالا دو سال است در آلبانیا زندگی می کند. او می گوید: «مسیر زندگی ام کاملا تغییر کرد. پیش از این فکر نمی کردم که روزی اینجا زندگی کنم اما حالا راضی ام».

البته او مدت طولانی به رفتن به آلمان پیش برادر دیگرش فکر می کرد. او قصه می کند: «از وقتی که شنیدم پناهجویان در آلمان شرایط سختی دارند، این فکر را از سرم بیرون کردم. حالا اینجا خیلی بهتر است».

"دو سرزمین: سوریه و آلبانیا"

محمد می گوید که تنها دشواری در آلبانیا زبان آن است، نه رفتار مردم آن. او توضیح می دهد: «آلبانیایی ها آدم های رفیقی هستند؛ کمک می کنند دقیقا مثل سوریایی ها. حتا آب و هوای اینجا هم مثل سوریه است».

این که کشور آلبانیا آخرین ایستگاه اوست، محمد در حال حاضر چیزی گفته نمی تواند. اما یک چیز برای او مسلم است؛ این که نمی خواهد به سوی کشورهای شمال اروپا برود. او می گوید: «اول اینجا ساکن می شوم. هر وقت جنگ در سوریه پایان یافت، به کشورم باز می گردم. تنها چیزی که حالا می دانم این است که دو کشور دارم: سوریه و آلبانیا».

علی متوا، برادر دیگر محمد نیز در رستورانت خانوادگی شان کار می کند. او دو سال پیش به عنوان پناهجو در استانبول بود؛ تجربه ای که می گوید "هیچ وقت نمی خواهد تکرار شود". او می خواهد به پناهجویان سوریایی مقیم آلمان بگوید که آلبانیا نیز سرزمین خوبی است. علی می گوید: «در آلبانیا نیز آدم می تواند خوب زندگی کند».

فقط یک عروس آلبانیایی کم است

سه برادر سوریایی از زندگی در آلبانیا راضی هستند. دیگه چی مانده است؟ حسام برادر بزرگتر با لبخند می گوید: «ما حالا یک عروس آلبانیایی برای برادر کوچک خود، محمد می خواهیم».

مسئله دین در آلبانیا نیز یکی از دلایلی است که این برادران از این کشور راضی هستند. اکثریت ساکنان آلبانیا مسلمان هستند. علی می گوید: «این جا مسلمانان و مسیحی ها بسیار خوب در کنار یکدیگر زندگی می کنند همانند مردم سوریه در گذشته. حالا آنجا این طور نیست».

با این همه، برادران متوا جزء معدود پناهجویانی هستند که در آلبانیا مانده اند. این کشور هدف اصلی بسیاری از پناهجویان نیست چرا که آلبانیا یکی از فقیرترین کشورهای اروپا است و بسیاری از مردمش آن را به مقصد کشورهای ثروتمند غربی اروپا ترک می کنند.

هرچند طی سال روان صدها پناهجو از یونان به مرز این کشور آمدند، فقط ۱۶۴ در این کشور درخواست پناهندگی داده اند. این شمار از پناهجویان چالش بزرگی برای این کشور کوچک حوزه بالقان محسوب نمی شود.

امید جدید در آلبانیا

عالمه میلی، مدیر اداره مهاجرت در وزارت داخله آلبانیا با افتخار می گوید که کشورش دلی بزرگ برای کسانی دارد که در جستجوی ماوای امن هستند. تغییرات در قانون پناهجویی این کشور، فرصت بهتری را پیش روی پناهجویان قرار داده است. او می گوید: «آن ها از مناطق و فرهنگ های مختلفی می آیند. بنابراین ما کوشش می کنیم تا به تفاوت های فرهنگی و عادات آنان توجه نماییم». او به عنوان مثال می گوید که پناهجویان در شبکه های اجتماعی از تجربیات مثبت خود در آلبانیا می نویسند.

با این همه او می گوید که برخی از پناهجویان هستند که خود را در این کشور ثبت و راجستر می کنند اما بعد به کشور دیگری می روند.

پابلو زاپاتا، مدیر کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در آلبانیا می گوید که تنها این کشور، سرزمین ترانزیتی نیست بلکه دیگر کشورهای همسایه در حوزه بالقان نیز در چنین موقفی قرار دارند. او می گوید: «پناهجویان از اینجا پیش تر، به سوی کشورهای شمال اروپا می روند تا به شبکه اقارب خود بپیوندند و کمک اجتماعی (سوسیال) دریافت کنند».

به این ترتیب آن ها در آلبانیا و یونان قاچاقبران انسان را پیدا می کنند. اخیرا یک باند قاچاق در شمال یونان کشف شد. پولیس آلبانیا نیز گزارش داده است که طی ماه های اخیر چندین گروه مشابه را در جنوب این کشور کشف و دستگیر کرده است.

محمد و علی خوش اقبال بوده اند. آن ها به کمک قاچاقبران انسان نیاز نداشته اند و قانونی به آلبانیا آمده اند. حسام برادر بزرگتر می داند که این امری غیر عادی است چرا که پناهجویان پول هنگفتی می پردازند تا به کشورهای ثروتمند اروپایی خود را برسانند.

او می گوید: «برای ما این کشور امید ساخت». او توضیح می دهد: «آلبانیا یک کشور فقیر است و مثل آلمان ثروتمند نیست؛ اما این کشور در انسانیت ثروتمند است».

لیندیتا اراپی/ ع ح.رر.