پروفیسورففر: افغانستان بالکان نیست

درمورد تعیین نماینده ی خاص ایالات متحده امریکا برای افغانستان وپاکستان واوضاع درافغانستان گفتگویی با وی داریم:

دویچه وله: آقای پروفیسور فِفر، اداره جدید ایالات متحده امریکا، از افغانستان و پاکستان یکجا نام می برد؛ سند واضح در زمینه تعیین ریچارد هولبروک بحیث نماینده خاص ایالات متحده امریکا برای افغانستان و پاکستان است. آیا این به معنی تغییر اولویت ها ویا تغییر اساسی در سیاست ایالات متحده امریکا در منطقه می باشد؟

فِفر: بله، من نیز به همین باور هستم که تغییر اساسی در موقف حکومت امریکا در قبال منطقه به وجود آمده است. به نظر من دو نکته بسیار مهم وجود دارد: یکی این که این درک بوجود آمده که تنها راه حل نظامی درست نیست، باید از طریق شناخت همه جانبه، مشکلات منطقه مطرح شود؛ از طرف دیگر این درک پیدا شده که افغانستان را نمی توان بدون فرهنگ آن در نظر گرفت. اما همچنان در مورد خصوصیت های سرحد با پاکستان. طوری که می دانید سرحد با پاکستان هیچگاهی از طرف افغانستان به رسمیت شناخته نشده است. در هردو طرف سرحد اقوام مشابهی زندگی دارند. ازین سبب این موضوع درک شده است که حل تنهایی مسأله افغانستان و یا اتخاذ تدابیر در مورد آن، نا ممکن می باشد.

دویچه وله: رییس جمهور ایالات متحده امریکا و افسران ارشد نظامی آن ازدیاد واضح قوای شان را در افغانستان اعلام نموده اند. آیا درین جا ایالات متحدهه امریکا بر راه حل نظامی این مشکل تأکید می نماید و یا افزایش قوا را می توان جزء از استراتیژی تلقی کرد؟

فِفر: به نظر من ازدیاد بخشیدن قوای نظامی اشتباه بزرگی می باشد. طوری که قبلا ً یاد آور شدم، نظامیان نمی توانند در کوتاه مدت و درازمدت مشکل افغانستان را حل نمایند. همچنان در پاکستان عملیات نظامی مشکلات زیادی را برای قوای ناتو بوجود آورده، بجای این که حل نماید. به عقیده من حد اقل این واقعیت که اکنون داشتن توجه و تلاش های متمرکز شده ی حکومت جدید ایالات متحده امریکا به منطقه درخور اهمیت است. افراد ماهری به آنجا فرستاده شده اند و من می توانم تصور کنم که افراد ماهری چون هولبروک، هم قابلیت آموختن را دارند. نمی دانم، این تصور درست است.

دویچه وله: واضح است که هولبروک دیپلمات مجربی است. شما چه فکر می کنید، آیا او می تواند مانند بالکان، در افغانستان و پاکستان نیز مؤفق باشد؟

فِفر: شاید او در مورد منطقه شناختی نداشته باشد، ولی او یک کارشناس ماهر در دیپلماسی است. به این معنی که او می تواند اطلاعات مهم را بدست آورد. و به زودی هم همین کار را خواهد کرد. ولی به نظر من این کاملاً غلط است که درین جا تمام موضوع کشمیر و مشکلات با پاکستان از حدود صلاحیتش جدا شده است. ولی با آنهم فکر می کنم که در این مورد معلومات بدست خواهد آورد و با درنظر گرفتن خصوصیات و شرایط منطقه اقدام خواهد نمود- دست کم این آرزوی من است. از طرف دیگر به نظر من شرایط در افغانستان و پاکستان کاملاً طور دیگریست، در مقایسه با وضع در یوگوسلاویای پیشین در سال های دهه 1990. به عقیده من شرایط در آنجا کاملاً متفاوت است. سطح زندگی مسلمان ها و غیر مسلمان ها در بوزنیا بالا تر بود. به صورت عموم آنها شرایط اقتصادی دیگری داشتند، سطح دانش دیگری داشتند و به شکل دیگر آن با مطبوعات راه داشتند، بسیاری چیز هایی ازین قبیل. به این معنی راه حلی را که شاید در بوزنیا پیدا شده است، و آن هم کامل نیست، ادامه دارد و ما تا هنوز هم ناظر وضع هستیم. چنین روندی یک به یک در افغانستان قابل تطبیق نیست. باید در زمینه تعمق بیشتر صورت گیرد.

دویچه وله: آقای فِفر، مناطق قبایلی همه روزه در سرخط خبر ها قرار دارد. در آنجا به طور روز افزون نیرو های افراطی مختلف بر صحنه سیاست حاکم اند. چطور می تواند درین منطقه با انکشاف تاریخی بیش از 200 سال غیر قابل تسلط بودن، صلح برقرار گردد.

فِفر: از زمان هند بریتانوی برای قوم وزیری و اقوام دیگر در منطقه قبایلی آزادی های زیادی داده شده است. و به نظر من این کار خوبی هم بوده است. یک مشکل بزرگ حالا نفوذ قوای مختلف - دولت پاکستان و قوای شورشی درین منطقه می باشد. به نظر من نه تنها از جانب حکومت پاکستان، بلکه از جانب نمایندگان دیپلماسی بین المللی هم باید با اقوام از اجتماعات شان و جرگه های شان در تماس شود و باید آن ها جدی گرفته شوند. بهرصورت آدم باید بر آن ها بمب نیفگند. باید در ترقی و انکشاف منطقه کمک صورت گیرد، و باید به آنها وعده ای در ایجاد ادارات آموزشی و ساحتمان راه های مواصلاتی داده شود. به نظر من ممکن است از این طریق، این جرگه ها و بزرگان آن ها – ریش سفید ها را طرفدار خود ساخت. نظر من این است که می توان از طریق کار قناعت بخشی که پیش زمینه های درست معلوماتی داشته باشد، کار های انجام داد، وضع را آرام ساخت.

دویچه وله: آقای پروفیسور فِفر بخاطر این گفتگو از شما صمیمانه تشکر می کنم.