مهاجران در کمپ وچیاک بوسنیا و ترس از زمستان
از تابستان امسال کمپ وچیاک در شمال غرب بوسنیا هرزگوینا ایجاد شده است. وضع کمپ بسیار ناپاک و غیربهداشتی است. در همه بخش ها کمبود وجود دارد و زمستان نیز در راه است. اگر تدابیری گرفته نشود، خطر حیاتی متوجه این مهاجران است.
وقتی فقط سرما احساس می کنی
پایان ماه اکتوبر ساکنان کمپ مهاجران وچیاک طعم سرما را پیش از پیش چشیدند. دمای هوا در بوسنیا یکباره به زیر ۱۰ درجه سانتی گراد کاهش یافت.اکثر این مهاجران امکانات گرمایشی ندارند و فعلا وابسته به لباس ها و پتوهای کمکی می باشند. حتی برخی شان کفش های زمستانی ندارند.
مسمومیت با دود یا سرمازدگی
برای اینکه کمی گرم شوند، پناهجویان افغان، سوریایی و پاکستانی ساکن این کمپ هیزم و بوته جمع می کنند. دود غلیظ اقامتگاه شان را پر می کند. آنها باید انتخاب کنند: یا در این خیمه های نازک دچار سرمازدگی شوند و یا برای گرم شدن، مشکلات تنفسی و مسمویت دود را بپذیرند.
زندگی روی زباله ها
کمپ وچیاک در ماه جون به صورت اضطراری ایجاد شد. در حال حاضر حدود هفت تا هشت هزار مهاجر در بوسنیا هرزگوینا به سر می برند. اکثرشان هم در شهر بیهاچ در منطقه مرزی شمال غرب این کشور ساکن شده اند. وقتی همه کمپ ها پر شدند، حکومت روی یک منطقه تخلیه زباله ها در چند کیلومتری بیهاچ این کمپ را ایجاد کرد. این کمپ استندردهای سازمان های بین المللی را ندارد.
خطر آتش سوزی
سازمان های امدادی از اداره های بوسنیایی خواسته اند که کمپ وچیاک را مسدود کنند و مهاجران را به مکان های مناسب ببرند. پیتر فان دیر آورارت، هماهنگ کننده سازمان بین المللی مهاجرت در غرب بالکان گفت: «اگر این مهاجران در زمستان اینجا باشند، شاهد مرگ و میر خواهیم بود؛ در چند روز یا چند هفته دیگر».
برعکس، هیچ کمکی در چشمرس نیست
شایعاتی وجود دارند که وچیاک تخلیه خواهد شد. اما اداره ها قطعاً تصمیم گرفته اند که یک کمپ دیگر را در بیهاچ مسدود کنند. پیتر فان دیر آورارت از "آی او ام" افزود: «این یک تصمیم فاجعه بار خواهد بود». فعلا هم دو تا دو نیم هزار پناهجو در مکان های ناامن زندگی می کنند. اگر این مرکز هم در بیهاچ مسدود شود، حدود ۱۳۰۰ تن دیگر نیز به شمار بی خانمان های مهاجر در این منطقه اضافه می شود.
اتحادیه اروپا هم نزدیک و هم بسیار دور
وچیاک از خاک کرواسیا فقط هشت کیلومتر فاصله دارد. بسیاری مهاجران تلاش می کنند از مرز سبز غیرقانونی عبور کرده و به کرواسیا بروند که عضو اتحادیه اروپا است. خیلی ها موفق نمی شوند و مثل این سه مرد از سوریه دوباره به کمپ برمی گردند. آنها نباید از این مسیر بیرون شوند؛ چراکه همه جا پر است از ماین هایی که از دوران جنگ یوگوسلاویای سابق در دهه ۱۹۹۰ باقی مانده اند.
درد قابل دید
ترک وطن و جستجوی زندگی امن سخت است؛ نه تنها از نظر جسمی، بلکه همچنان از نظر روحی. این مرد از پاکستان خودش را خراشیده است؛ چراکه دلش برای دوست دخترش بسیار تنگ شده است. به گفته روانشناسان، این نوع آسیب های خودی برای تسکین فشار داخلی انجام می شوند.
حمام در سرما
در وچیاک چیزی بیشتر از آب سرد برای حمام کردن وجود ندارد. وضع بهداشتی فاجعه بار است. بیماری ها مثلآً خارش جلدی فراوان هستند. وضع درمان هم بسیار ابتدایی است. فقط مهاجران با بیماری های شدید و یا زخم ها به شفاخانه منتقل می گردند.
ارتباط با دنیای بیرون
برق هم مثل آب در این کمپ کم است. آنهایی که موبایل شان را هنوز دارند، می توانند خودشان را خوشبخت محسوب کنند. بسیاری مهاجران می گویند موبایل های شان در مرز کرواسیا توسط پولیس ضبط و تخریب شده و یا هم دزدیده شده است. کرواسیا این اتهامات را رد می کند. موبایل برای پناهجویان مهم ترین وسیله ارتباطی است. به این وسیله آنها با خانواده، دوستان و یا کسانی که مهاجرت شان را سازمان دهی می کنند، ارتباط می گیرند.
اندکی طعم وطن
از چیزهای کمی که در وچیاک به دست می آورند، این مردان تلاش می کنند بهترین را ممکن بسازند. آنها نان وطنی می پزند. نانی که صلیب سرخ می دهد، فقط برای دو وعده مختصر غذایی کفایت می کند. سلام میدسیچ، رئیس صلیب سرخ در بوسنیا هرزگوینا در تابستان انتقاد کرده بود که حکومت مرکزی در سارایوو این منطقه را با مهاجران تنها گذاشته است.
دورهمی برای ترک کردن
یک آتش کافی نیست تا جسم و روح را گرم کنند. این انسان ها می خواهند هرچه زودتر وچیاک را ترک کنند. یکی از این مردان پناهجو از افغانستان گفت: «در کرواسیا و سلواکیا من ساختمان هایی برای حیوانات را دیدم که وضع شان بهتر از این کمپ ما است». وی اضافه کرد: «این کمپ نیست. اینجا جای سکونت انسان ها نیست». نویسنده: اوتا اشتاینور/ر.ش